Blue Jasmine (2013) Drama Comedy

 

 Blue Jasmine

Όταν ξεκινάει μια ταινία του Woody Allen πάντα έχω μια δυνατή αίσθηση déjà vu. Οι τίτλοι αρχής είναι πάντα με μια απλή γραμματοσειρά, οι ηθοποιοί αναφέρονται in alphabetical order και jazz μουσική γεμίζει την αίθουσα. Αισθάνομαι σαν να παρακολουθώ το ετήσιο επεισόδιο μιας σειράς με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και στυλ κάθε φορά, αλλά του ίδιου σταθερού παράγοντα. Είτε είναι στο Παρίσι ή στο Μανχάταν, είτε πρωταγωνιστεί η Mira Sorvino είτε η Mia Farrow ή και ο Jonathan Rhys Meyers ξέρεις ότι παρακολουθείς ταινία του Woody Allen  που βάζει την προσωπική του σφραγίδα, κυρίως με τα σενάριά του και τις πολύ καλές ερμηνείες που αποσπά από τους πρωταγωνιστές του.

Έτσι λοιπόν ξεκινάει και το Blue Jasmine, το οποίο αφορά τη ζωή της Jasmine πριν και μετά. Πριν που ήταν σύζυγος μεγαλοκαρχαρία επιχειρηματία και μετά που όλα κατέρρευσαν και αναγκάζεται να σταθεί στα πόδια της ζητώντας τη βοήθεια της αδερφής της. Κοσμήματα, πισίνες, φιλανθρωπικοί χοροί, αυτοκίνητα, αντικαθίστανται από εργασία, σπουδές, συγκατοίκηση, την καθημερινή ζωή των υπόλοιπων ανθρώπων. Η ταινία αποτελείται από συνεχή flashback που τονίζουν το μέγεθος της αλλαγής που υπέστη η Jasmine. Με απλό τρόπο ο Woody Allen παρουσιάζει τις κοινωνικές τάξεις, την παρασιτική υψηλή κοινωνία που δεν έχει πρόβλημα να κλέψει για να διατηρηθεί στην κορυφή ενώ παράλληλα κομπάζει ότι “σταθήκαμε πιο τυχεροί από άλλους ανθρώπους” και φιλανθρωπίζει για να “μοιραστεί” τον πλούτο της. Στην αντίπερα όχθη, η καθημερινότητα ανθρώπων που εργάζονται, τσακώνονται, ερωτεύονται, προσπαθούν, αποτυγχάνουν. Στη μέση των δυο κόσμων βρίσκεται η Jasmine που έχει υποστεί νευρικό κλονισμό και μουρμουράει σε αγνώστους. Είναι δυνατόν να αφήσει πίσω την παλιά της ζωή και να δώσει σημασία στις ανθρώπινες αξίες; Θα μπορέσει να επιβιώσει;

Η Cate Blanchett εμφανίζεται στο 90% της ταινίας και πιστεύω ότι η ερμηνεία της πρέπει να χαρακτηριστεί τουλάχιστον μεγαλοπρεπής. Αξίζει να δει κάποιος την ταινία μόνο και μόνο για αυτή.  Ο ρόλος ταιριάζει γάντι στο παρουσιαστικό και στο σωματότυπό της. Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι πολύ σημαντικό. Ο χαρακτήρας της είναι αντιπαθητικός. Είναι εγωίστρια, ψεύτρα και κριτικάρει τους άλλους και τις επιλογές τους. Τώρα πως κρατάει το ενδιαφέρον μια τέτοια τύπισσα, είναι και η μεγάλη επιτυχία της ταινίας. Καθώς τα flashback δίνουν και παίρνουν αντίστοιχα μεταμορφώνεται και αυτή. Από «κυρία» σε καταρακωμένη, από αιθέρια σε σοκαρισμένη, από ενοχλητική σε ευάλωτη. Ένα είναι σίγουρο. Ο νευρικός κλονισμός δεν πρέπει να απέχει πολύ από την ερμηνεία της. Επαναλαμβάνω, η ταινία αξίζει και μόνο για την Cate. Μαζί της η Sally Hawkins άψογη όπως πάντα (αν δεν το έχετε δει δείτε τώρα το Happy-go-lucky του 2008) και μεταξύ άλλων και ο Alec Baldwin καρφωτός από το Rome with Love.

Η σκηνοθεσία του Woody Allen λιτή όπως πάντα, επικεντρώνεται στα πρόσωπα. Τέλος το χιούμορ, σε μικρές δόσεις θα το χαρακτήριζα πικρό εφόσον λόγω της κλινικής κατάστασης  (αλλά και του χαρακτήρα) της πρωταγωνίστριας, αισθάνεσαι κάπως άβολα.

ZAZ & Marietta Fafouti and the band – 3/9/13 Θέατρο Λυκαβηττού

Είχα να ανηφορίσω στο Λυκαβηττό από το 2006 που είχα δει το Θανάση Παπακωνσταντίνου με τους Λαϊκεδέλικα. Πολλά χρόνια! Έτσι θεώρησα ότι η Zaz είναι ό,τι πρέπει για ένα δροσερό βράδυ στο παρατεταμένο καλοκαίρι που ζούμε στην Αθήνα το Σεπτέμβρη.

Για δες λοιπόν πως περνάνε τα χρόνια… Παλιότερα στους “Τρύπες” μπαίναμε με ΝΤΟΥ! Αργότερα στον Bob Dylan και τους Nazareth για παράδειγμα, μπαίναμε από την… τρύπα (!) πίσω από τη σκηνή, εκεί που ξεκινάει η ανάβαση για τα βράχια. Πλέον κάνω την είσοδό μου μούσκεμα από τον ιδρώτα (20’ ορειβασίας είναι αυτά) από την κεντρική πύλη και τσεκάρουν το εισιτήριό μου με κάτι ηλεκτρονικές ταμπλέτες. Ποιος ξέρει κάποια στιγμή απ’ ό,τι φαίνεται θα σκάω μύτη με ταξί και μετά θα με παίρνουν security βαστάζοι  για να με παρκάρουν στη θέση μου!

 Όπως και να’χει η Marietta Fafouti and the band που άνοιξε το live ήταν αποκάλυψη. Για μένα φυσικά που ήξερα μόνο το Kookoobadi. Όμως εντέλει η Marietta είναι πολλά περισσότερα. Εκτός από πολύ καλά, μικρά σε διάρκεια και περιεκτικά τραγούδια είναι μια ξεσηκωτική παρουσία. Συνοδευόμενη από μια δεμένη και νεανική μπάντα έδωσε ένα φρέσκο και κεφάτο ξεκίνημα στη βραδιά. Μεταξύ των τραγουδιών δε, δεν σταμάτησε να μιλάει και να παρουσιάζει τα τραγούδια. Μίλαγε για τη θεία της, για το αγόρι της, για το ότι δεν θα δούμε Zaz αν δεν σηκωθούμε στο “Get up” και στο “Kookoobadi” να χορέψουμε, για τα τακούνια που την ενοχλούσαν. Πραγματικά για την μια ώρα( παρά κάτι) που εμφανίστηκε δεν μας άφησε, με την καλή έννοια, σε ησυχία. Στα συν και οι δυο καλές και επί της ουσίας διασκευές στο “I put a spell on you” και “Aquarius/ let the sunshine in”. Σίγουρα την ξαναβλέπουμε!

Η Zaz επί σκηνής ήταν αρκετά παραπάνω απ’ότι περίμενα να δω. Όχι ένα κοριτσίστικο live που ίσως κάποιοι πήγαν να δουν, αλλά μια ενήλικη συναυλία. Απλά ντυμένη και στα μαύρα (όπως κι όλη η μπάντα) ξεκίνησε με πρώτο τραγούδι το On Ira από τον νέο της δίσκο. Ο ήχος όμως ήταν μπουκωμένος και πομπώδης και το τραγούδι δύσκολα το αναγνώριζες σε σχέση με το cd.

Αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο ψεγάδι της βραδιάς. Στη συνέχεια για 1 ώρα και 45 λεπτά περίπου, ήταν φανταστική. Ο ήχος και η απόδοση του συγκροτήματος ήταν σε ψηλά επίπεδα ενώ η ίδια δεν σταμάτησε να χοροπηδάει και να στροβιλίζεται παρά μόνο στο Cabare κομμάτι της βραδιάς που είπε το πιο jazz τραγούδι της. Προλόγισε πολλά από τα τραγούδια στα ελληνικά διαβάζοντας σχετικά κείμενα (τα κατάφερε καλά) ενώ μας ευχαρίστησε που γεμίσαμε το θέατρο. Με μόλις δύο δίσκους στο ενεργητικό της , έπαιξε τα καλύτερα της και φυσικά και το Je veux (κάποιοι Ελληνάρες αποχώρησαν μετά…κλασσικά πράγματα). Παρόλο που δεν έχει αντίστοιχη επιτυχία, προτιμώ τον δεύτερο και πρόσφατο δίσκο της. Είναι πιο ώριμος και πολυσυλλεκτικός. Έτσι ήταν και η βραδιά στο σύνολό της. Δεν λείψανε βέβαια και οι διασκευές όπως το γνωστό La vie en rose. Στο encore συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που πραγματικά θα μου μείνει από τη συγκεκριμένη συναυλία, εκτός από το κέφι και την ζωντάνια της. H ίδια η φωνή της Zaz που είναι απίστευτα δυναμική, ζεστή και φυσική! Ήταν κυριολεκτικά καλύτερη και από το cd! Η ίδια η φωνή της που βάζει κάτω όλες τις porn, ε… pop stars της εποχής και τα χιτάκια τους. 

El secreto de sus ojos (Το μυστικό στα μάτια της) - 2009 Drama, mystery, thriller

 

El secreto de sus ojos 

“Το μυστικό στα μάτια της” είναι μια ταινία που κυριολεκτικά σε αιχμαλωτίζει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο, όσο κλισέ κι αν είναι η φράση, είναι η πραγματικότητα για μια απόλυτα ολοκληρωμένη δημιουργία σε όλα τα επίπεδα.

Συνταξιούχος δικαστικός υπάλληλος και μελλοντικός συγγραφέας “ξεθάβει” μετά από 25 χρόνια μια υπόθεση βιασμού-φόνου που τον είχε συγκλονίσει ως θέμα για το πρώτο του βιβλίο, με τη βοήθεια της πρώην προϊσταμένης και έρωτα της ζωής του! Αυτές είναι οι πέντε αράδες στις οποίες περιέχεται η υπόθεση και που οφείλω να αναφέρω. Από εδώ και πέρα μπορεί να ξεφύγω περιγράφοντας γι’αυτό παρακαλώ δικαιολογήστε με, γιατί αυτή την ταινία την λατρεύω.

Ο έρωτας, ο χρόνος, η απώλεια, η τιμωρία είναι οι έννοιες τις οποίες πραγματεύεται το σενάριο. Βαθιά ζητήματα που εξερευνώνται κατά τη διάρκεια της ταινίας. Η φαινομενικά απλή ιστορία ενός βιασμού και φόνου είναι η αφετηρία για τον Juan Jose Campanella για να μας τρομάξει, συγκινήσει, προβληματίσει. Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία περνάει από το ένα κινηματογραφικό είδος στο άλλο (από θρίλερ σε ερωτικό δράμα) κρατώντας όμως τον ένα και μοναδικό πρωταγωνιστή πάντα στο προσκήνιο. Ο έρωτας κυριαρχεί στην ταινία. Είτε από την πλευρά του Ricardo που έχασε την αγαπημένη του και ξέρει ότι δεν μπορεί να ξανανιώσει έτσι, είτε από την πλευρά του Benjamin  που δεν βρήκε ποτέ το κουράγιο να εξομολογηθεί τα συναισθήματά του.

Το σενάριο περιλαμβάνει στιγμές απίστευτου πάθους και δυναμικής αλλά και δυνατές στιγμές σιωπής.

Όλες οι ερμηνείες και των β’ ρόλων είναι υψηλού επιπέδου.

Όσο για τη σκηνοθεσία του Juan Jose Campanella θα την ζήλευαν και οι πιο αξιόλογοι συνάδελφοί του στο Holywood. Απότομα flashback, θολή βιντεοκλιπίστικη φωτογραφία, δυνατά κοντινά πλάνα, κάμερα στο χέρι και μια απίθανη 5λεπτη σκηνή καταδίωξης σε μονόπλανο! Τα πάντα στις σωστές αναλογίες, με υπέροχη μουσική να συνοδεύει.

“To μυστικό στα μάτια της” είναι ό,τι σημαίνει για μένα κινηματογράφος. Ένα αριστούργημα που δεν πρέπει να χάσετε.

ΥΓ: Α, ναι και το τέλος είναι μαγικό!
Δείτε το trailer εδώ

Ravenous (1999) Horror Thriller

Πηγή

Όταν πρωτοείδα το Ravenous έπαθα μια ψιλοεμμονή και το ξαναείδα 2-3 φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι βασικοί λόγοι είναι οι εξής:

Πρόκειται για ταινία τρόμου με θέμα τον κανιβαλισμό (ναι, τον γνωστό)σε ένα απόμερο φυλάκιο στην παραμεθόριο περιοχή των ΗΠΑ της εποχής Άγριας Δύσης (ξέρετε βόρειοι και τέτοια…). Και να ήταν μόνο αυτό… Το παζλ συμπληρώνεται από ένα ανορθόδοξο μουσικό σκορ -που μόνο σε ταινία τρόμου δεν ταιριάζει- έναν Robert Carlyle στα φόρτε του και πολύ μαύρο χιούμορ.

Αν προσθέσουμε και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις τους σεναρίου, όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για μια ταινία τρόμου που είναι μια κατηγορία από μόνη της.

Σκηνοθετημένη το 1999 από την Antonia Bird (!) η ταινία ξεκινάει πολύ δυνατά (τα πρώτα 40’ είναι καταιγιστικά) και σε κρατάει σε αγωνία μέχρι τέλους. Στο μεταξύ υπάρχουν πολλές σκηνές για γερά νεύρα και για γερό στομάχι! Όμως όπως έχετε καταλάβει το “Ravenous” δεν είναι μια απλή ταινία τρόμου.

Στα 101 λεπτά της, χωράνε σχόλια για τον πόλεμο, για την ανθρώπινη φύση, την επιβίωση ακόμη και για τον ιμπεριαλισμό!

Ένα φανταστικό cult b-movie που όμως θα θυμάστε για πολύ καιρό!