Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Blue Jasmine (2013) Drama Comedy

 
Όταν ξεκινάει μια ταινία του Woody Allen πάντα έχω μια δυνατή αίσθηση déjà vu. Οι τίτλοι αρχής είναι πάντα με μια απλή γραμματοσειρά, οι ηθοποιοί αναφέρονται in alphabetical order και jazz μουσική γεμίζει την αίθουσα. Αισθάνομαι σαν να παρακολουθώ το ετήσιο επεισόδιο μιας σειράς με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και στυλ κάθε φορά, αλλά του ίδιου σταθερού παράγοντα. Είτε είναι στο Παρίσι ή στο Μανχάταν, είτε πρωταγωνιστεί η Mira Sorvino είτε η Mia Farrow ή και ο Jonathan Rhys Meyers ξέρεις ότι παρακολουθείς ταινία του Woody Allen  που βάζει την προσωπική του σφραγίδα, κυρίως με τα σενάριά του και τις πολύ καλές ερμηνείες που αποσπά από τους πρωταγωνιστές του.
Έτσι λοιπόν ξεκινάει και το Blue Jasmine, το οποίο αφορά τη ζωή της Jasmine πριν και μετά. Πριν που ήταν σύζυγος μεγαλοκαρχαρία επιχειρηματία και μετά που όλα κατέρρευσαν και αναγκάζεται να σταθεί στα πόδια της ζητώντας τη βοήθεια της αδερφής της. Κοσμήματα, πισίνες, φιλανθρωπικοί χοροί, αυτοκίνητα, αντικαθίστανται από εργασία, σπουδές, συγκατοίκηση, την καθημερινή ζωή των υπόλοιπων ανθρώπων. Η ταινία αποτελείται από συνεχή flashback που τονίζουν το μέγεθος της αλλαγής που υπέστη η Jasmine. Με απλό τρόπο ο Woody Allen παρουσιάζει τις κοινωνικές τάξεις, την παρασιτική υψηλή κοινωνία που δεν έχει πρόβλημα να κλέψει για να διατηρηθεί στην κορυφή ενώ παράλληλα κομπάζει ότι “σταθήκαμε πιο τυχεροί από άλλους ανθρώπους” και φιλανθρωπίζει για να “μοιραστεί” τον πλούτο της. Στην αντίπερα όχθη, η καθημερινότητα ανθρώπων που εργάζονται, τσακώνονται, ερωτεύονται, προσπαθούν, αποτυγχάνουν. Στη μέση των δυο κόσμων βρίσκεται η Jasmine που έχει υποστεί νευρικό κλονισμό και μουρμουράει σε αγνώστους. Είναι δυνατόν να αφήσει πίσω την παλιά της ζωή και να δώσει σημασία στις ανθρώπινες αξίες; Θα μπορέσει να επιβιώσει;
Η Cate Blanchett εμφανίζεται στο 90% της ταινίας και πιστεύω ότι η ερμηνεία της πρέπει να χαρακτηριστεί τουλάχιστον μεγαλοπρεπής. Αξίζει να δει κάποιος την ταινία μόνο και μόνο για αυτή.  Ο ρόλος ταιριάζει γάντι στο παρουσιαστικό και στο σωματότυπό της. Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι πολύ σημαντικό. Ο χαρακτήρας της είναι αντιπαθητικός. Είναι εγωίστρια, ψεύτρα και κριτικάρει τους άλλους και τις επιλογές τους. Τώρα πως κρατάει το ενδιαφέρον μια τέτοια τύπισσα, είναι και η μεγάλη επιτυχία της ταινίας. Καθώς τα flashback δίνουν και παίρνουν αντίστοιχα μεταμορφώνεται και αυτή. Από «κυρία» σε καταρακωμένη, από αιθέρια σε σοκαρισμένη, από ενοχλητική σε ευάλωτη. Ένα είναι σίγουρο. Ο νευρικός κλονισμός δεν πρέπει να απέχει πολύ από την ερμηνεία της. Επαναλαμβάνω, η ταινία αξίζει και μόνο για την Cate. Μαζί της η Sally Hawkins άψογη όπως πάντα (αν δεν το έχετε δει δείτε τώρα το Happy-go-lucky του 2008) και μεταξύ άλλων και ο Alec Baldwin καρφωτός από το Rome with Love.
Η σκηνοθεσία του Woody Allen λιτή όπως πάντα, επικεντρώνεται στα πρόσωπα. Τέλος το χιούμορ, σε μικρές δόσεις θα το χαρακτήριζα πικρό εφόσον λόγω της κλινικής κατάστασης  (αλλά και του χαρακτήρα) της πρωταγωνίστριας, αισθάνεσαι κάπως άβολα.

1 σχόλιο: