Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

ZAZ & Marietta Fafouti and the band – 3/9/13 Θέατρο Λυκαβηττού


Είχα να ανηφορίσω στο Λυκαβηττό από το 2006 που είχα δει το Θανάση Παπακωνσταντίνου με τους Λαϊκεδέλικα. Πολλά χρόνια! Έτσι θεώρησα ότι η Zaz είναι ό,τι πρέπει για ένα δροσερό βράδυ στο παρατεταμένο καλοκαίρι που ζούμε στην Αθήνα το Σεπτέμβρη.
Για δες λοιπόν πως περνάνε τα χρόνια… Παλιότερα στους “Τρύπες” μπαίναμε με ΝΤΟΥ! Αργότερα στον Bob Dylan και τους Nazareth για παράδειγμα, μπαίναμε από την… τρύπα (!) πίσω από τη σκηνή, εκεί που ξεκινάει η ανάβαση για τα βράχια. Πλέον κάνω την είσοδό μου μούσκεμα από τον ιδρώτα (20’ ορειβασίας είναι αυτά) από την κεντρική πύλη και τσεκάρουν το εισιτήριό μου με κάτι ηλεκτρονικές ταμπλέτες. Ποιος ξέρει κάποια στιγμή απ’ ό,τι φαίνεται θα σκάω μύτη με ταξί και μετά θα με παίρνουν security βαστάζοι  για να με παρκάρουν στη θέση μου!
 Όπως και να’χει η Marietta Fafouti and the band που άνοιξε το live ήταν αποκάλυψη. Για μένα φυσικά που ήξερα μόνο το Kookoobadi. Όμως εντέλει η Marietta είναι πολλά περισσότερα. Εκτός από πολύ καλά, μικρά σε διάρκεια και περιεκτικά τραγούδια είναι μια ξεσηκωτική παρουσία. Συνοδευόμενη από μια δεμένη και νεανική μπάντα έδωσε ένα φρέσκο και κεφάτο ξεκίνημα στη βραδιά. Μεταξύ των τραγουδιών δε, δεν σταμάτησε να μιλάει και να παρουσιάζει τα τραγούδια. Μίλαγε για τη θεία της, για το αγόρι της, για το ότι δεν θα δούμε Zaz αν δεν σηκωθούμε στο “Get up” και στο “Kookoobadi” να χορέψουμε, για τα τακούνια που την ενοχλούσαν. Πραγματικά για την μια ώρα( παρά κάτι) που εμφανίστηκε δεν μας άφησε, με την καλή έννοια, σε ησυχία. Στα συν και οι δυο καλές και επί της ουσίας διασκευές στο “I put a spell on you” και “Aquarius/ let the sunshine in”. Σίγουρα την ξαναβλέπουμε!
Η Zaz επί σκηνής ήταν αρκετά παραπάνω απ’ότι περίμενα να δω. Όχι ένα κοριτσίστικο live που ίσως κάποιοι πήγαν να δουν, αλλά μια ενήλικη συναυλία. Απλά ντυμένη και στα μαύρα (όπως κι όλη η μπάντα) ξεκίνησε με πρώτο τραγούδι το On Ira από τον νέο της δίσκο. Ο ήχος όμως ήταν μπουκωμένος και πομπώδης και το τραγούδι δύσκολα το αναγνώριζες σε σχέση με το cd.
Αυτό ήταν το πρώτο και τελευταίο ψεγάδι της βραδιάς. Στη συνέχεια για 1 ώρα και 45 λεπτά περίπου, ήταν φανταστική. Ο ήχος και η απόδοση του συγκροτήματος ήταν σε ψηλά επίπεδα ενώ η ίδια δεν σταμάτησε να χοροπηδάει και να στροβιλίζεται παρά μόνο στο Cabare κομμάτι της βραδιάς που είπε το πιο jazz τραγούδι της. Προλόγισε πολλά από τα τραγούδια στα ελληνικά διαβάζοντας σχετικά κείμενα (τα κατάφερε καλά) ενώ μας ευχαρίστησε που γεμίσαμε το θέατρο. Με μόλις δύο δίσκους στο ενεργητικό της , έπαιξε τα καλύτερα της και φυσικά και το Je veux (κάποιοι Ελληνάρες αποχώρησαν μετά…κλασσικά πράγματα). Παρόλο που δεν έχει αντίστοιχη επιτυχία, προτιμώ τον δεύτερο και πρόσφατο δίσκο της. Είναι πιο ώριμος και πολυσυλλεκτικός. Έτσι ήταν και η βραδιά στο σύνολό της. Δεν λείψανε βέβαια και οι διασκευές όπως το γνωστό La vie en rose. Στο encore συνειδητοποίησα τι ήταν αυτό που πραγματικά θα μου μείνει από τη συγκεκριμένη συναυλία, εκτός από το κέφι και την ζωντάνια της. H ίδια η φωνή της Zaz που είναι απίστευτα δυναμική, ζεστή και φυσική! Ήταν κυριολεκτικά καλύτερη και από το cd! Η ίδια η φωνή της που βάζει κάτω όλες τις porn, ε… pop stars της εποχής και τα χιτάκια τους. 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου