The Conjuring (Το κάλεσμα) - 2013 Horror, Thriller, Biography

 The Conjuring

Πολύς ντόρος για το “The Conjuring”. Επιτέλους μια πολύ τρομακτική ταινία είπαν όλοι οι κριτικοί και όλα τα site. Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή ξεκινώντας από το σκηνοθέτη James Wan. Είναι ο σκηνοθέτης του Saw (Σε βλέπω) και έχει σκηνοθετήσει συνολικά 10 ταινίες συμπεριλαμβανομένων 2 μικρού μήκους και την επερχόμενη Fast & Furious 7 (ουδέν σχόλιο) που θα βγει στις αίθουσες το 2014. Στη σειρά του Saw εμπλέκεται πλέον ως εκτελεστικός παραγωγός ενώ όλες οι δημιουργίες του είναι τρόμου, με εξαίρεση το -παίρνω το νόμο στα χέρια μου για να εκδικηθώ- Death Sentence του 2007.

Το “The Conjuring” είναι η καλύτερη ταινία του (τουλάχιστον από τις 5 που έχω δει) και ας με συγχωρέσουν οι fan του “Σε βλέπω”. Ενώ με το “Saw” πρωτοτύπησε με το σενάριό του (δικό του story) και κατάφερε να επαναφέρει μια ολόκληρη σχολή (torture porn: Hostel, The collector, I spit on your grave, Martyrs και άλλα πολλά) με το “The Conjuring” κάνει μια ταινία - άσκηση στα πρότυπα των ταινιών τρόμου της δεκαετίας του ’70. Το homework του λοιπόν ο James Wan το έκανε και πήρε άριστα. Αποδεικνύει στην πράξη ότι ο τρόμος, ο πραγματικός τρόμος, είναι αυτός του απλού ανθρώπου απέναντι στο άγνωστο και το υπερφυσικό και η προσπάθειά του να αμυνθεί και να το καταλάβει. Καλές οι ιστορίες με ένα team έγκλειστων και άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων και τους χίλιους - μύριους τρόπους που βασανίζονται και σκοτώνονται για να αποκαλυφθεί ο βοηθός της ξαδέρφης που τα είχε με τον λογιστή του αρχικού δολοφόνου. Hδονοβλεπτικά παρακολουθείς ακρωτηριασμούς και λοιπούς απρόβλεπτους τρόπους βασανισμού (για αυτό και porn). Άντε να σφίξεις τα δόντια, άντε να αποτρέψεις το βλέμμα σε κάνα δυο σκηνές και σίγουρα να κάνεις πλάκα με τα φιλαράκια (Πω πω είδες τι του έκοψε). Δεν είναι όμως τρόμος. Τρόμο έχει το “The Conjuring”.

Οι ερευνητές του υπερφυσικού Ed και Lorraine Warren βοηθούν μια οικογένεια που μόλις αγόρασε το νέο της σπίτι να αντιμετωπίσει μια σκοτεινή δύναμη που τους τρομοκρατεί. Απλό και πολυδουλεμένο story αλλά σημαντικό: βασισμένο (σύμφωνα με τους δημιουργούς) σε αληθινά γεγονότα.

Ας δούμε τι δεν έχουμε. Δεν έχουμε αίμα! Δεν έχουμε κοριτσίστικα CGI effects (βλέπε “Mama”). Δεν έχουμε ένα πρώτο μισάωρο που συμβαίνουν όλα! Εδώ ο φόβος χτίζεται αργά, με slow zoom πλάνα και λίγα scary jumps, τόσα όσα πρέπει. Κυρίως όμως ο τρόμος δημιουργείται με αυτά που δε βλέπεις και φαντάζεσαι.

Φυσικά δεν τα πετυχαίνει και όλα. Υπάρχουν σημεία υπερβολικά κοντά στον “Εξορκιστή”.  Επιπλέον, υπάρχουν μερικές σκηνές που δεν του βγήκαν, όπως για παράδειγμα το τράβηγμα των μαλλιών από την δαιμονική παρουσία. Όμως χάρη στο σκηνοθετικό στυλ και τις ερμηνείες του πρωταγωνιστικού ζευγαριού των ερευνητών, δημιουργείται σοβαρό δραματουργικό κύρος σε αυτή την γνώριμη κατά τα άλλα ιστορία.

Όταν και άμα το δείτε πιστεύω ότι και μόνο στην ιδέα να παίξετε το παιχνίδι κρυφτού σε συνδυασμό με παλαμάκια, θα θέλετε να αλλάξετε σκέψη!

Check Aslo: Παρόμοια φάση το «The House of the Devil» του Ti West , αν θέλετε κάτι σε στυλ Πολάνσκι του “Rosemary’s baby”.

Wolf People - Steeple (2010) Psychedelic rock

Οι Wolf People είναι μια retro psychedelic rock band. Δεν είναι όμως άλλο ένα συγκρότημα του ιδιώματος. Είναι ένα από τα συγκροτήματα που εκπροσωπεί το νησί που γέννησε το rock σε όλη αυτή τη φάση της αναβίωσης των ‘70s που ξεκίνησε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.  Ενώ η Σουηδία είναι με διαφορά στο Νο1 με δεκάδες, χωρίς πλάκα, αξιόλογα σχήματα (δεν μας φτάνουν 3 σελίδες), η Γερμανία κάνει ό,τι μπορεί (και τα πάει καλά) και οι US of A όπως πάντα έχουν τη δικιά τους σχολή, η Μεγάλη Βρετανία αντιπροσωπεύεται επάξια από τους Wolf People.

To Steeple είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους και είναι προορισμένο να μείνει κλασικό. Σαν βγαλμένο από τα σπλάχνα της δεκαετίας του ’70 (εκεί στις αρχές) η ηχογράφησή του αποτελεί ένα απίθανο συνδυασμό σκληρού ψυχεδελικού ήχου με τη folk. Είναι σαν ο Iommi να μην δημιούργησε τους Black Sabbath και να έγινε μέλος των Jethro Tull (πρόταση που του είχε γίνει στην πραγματικότητα) για να παίξουν διασκευές Wishbone Ash.

Το “Salisbury Sands” που ανοίγει το δίσκο δείχνει το δρόμο για ένα μαγικό κόσμο με κοφτερά riff και γλυκές folk μελωδίες. Το “Tiny Circles” είναι ρυθμικό και θα έκανε τον Ian Anderson περήφανο. Συνεχίζουμε με το “Painted Cross” και το κεντητό riff του, ενώ το “Morning Born” που ακολουθεί είναι το καλύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι του δίσκου. Περίσσια φαντασία και συναίσθημα, ενώ τα φωνητικά και ο λυρισμός κλέβουν την παράσταση. Το κομμάτι καταλήγει και ενώνεται με το “Cromlech”, ένα τζαμαριστό, βαβουριάρικο instrumental που χωρίζει το δίσκο στη μέση.

Στο δεύτερο μέρος το “One by One” με τον καλπάζων ρυθμό του θα μας οδηγήσει σε δυο έπη. Το 7λεπτο bluesy “Castle Keep” και στο “Banks of Sweet Dundee” που χωρίζεται σε δυο μέρη και δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια φανταστική μεσαιωνική αλά Wishbone Ash σύνθεση. Ο δίσκος αποπνέει μια “Βρετανίλα” (και στην προφορά) και βγάζει προς τα έξω μια καθαρότητα και μια φυσιολατρική αγνότητα. Σαν να πηγαίνεις για πεζοπορία σε ένα καταπράσινο ελατοδάσος και δίπλα σου να τρέχουν παγωμένα νερά! Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω την ελευθερία και τη δύναμη που μεταδίδει! Ελπίζω να με καταλάβετε εάν το ακούσετε.

Σπύρο βάζε το δυνατά!

3o No Remorse Festival 1η μέρα 01/11/13

Moonlight overdrive (The Doors tribute)

Bound Affairs (David Bowie tribute)

Backtrackin’ (Pink Floyd tribute)

The Shinkickers (Rory Gallagher tribute)

Big Ballz (AC/DC tribute)

Τρίτη χρονιά για το φεστιβάλ No Remorse, τρεις μπάντες (από τις πέντε) πρόλαβα να παρακολουθήσω, τρίτη συνάντησή μου με τους Big Ballz. Αποτέλεσμα, να φύγω τρισευτυχισμένος!

Δυστυχώς δεν πρόλαβα τους  Moonlight Overdrive. Μπήκα την ώρα που οι Bound Affairs έκλειναν με το “The man who sold the world” και “Putting out the fire”. Σίγουρα ενδιαφέρουσα και κάπως πιο σκληρή απόδοση των κομματιών, επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά , να είμαι στην ώρα μου.

Το πολύ 200 άτομα, είναι μικρή προσέλευση, ειδικά όταν η βραδιά περιλαμβάνει 5 γκρουπ και το εισιτήριο έχει μόνο 10 € (+μπύρα!). Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει. Οι μπάντες είναι καλές, διαφήμιση έγινε, το Κύτταρο είναι super. Βέβαια είναι τέτοια η θέρμη αυτών των οπαδών και τόσο ωραία και φιλική η ατμόσφαιρα που δημιουργείται που πραγματικά αξίζουν τον κόπο τέτοιες διοργανώσεις.

Οι Backtrackin’ προλόγισαν ότι θα παίξουν ολόκληρο το άλμπουμ που άλλαξε την ιστορία της μουσικής. Το "Dark side of the moon" (που ‘σαι ρε Βαγγέλη) αποδόθηκε ολόκληρο με εικόνες στο videowall. Αγαπημένος μου δίσκος από Pink Floyd (μη βαράτε) είναι το The Wall. Βλέπετε παίζει ρόλο με ποια σειρά ακούς για πρώτη φορά τα άλμπουμ ενός συγκροτήματος όπως και σε ποια ηλικία. Έτσι παρόλο που άργησα σχετικά να το μάθω αναγνωρίζω πόσο τεράστιος δίσκος είναι το Dark side και έτσι το απόλαυσα. Τα παιδιά σαν έμπειροι μουσικοί, το παρουσίασαν πολύ καλά. Μου έκανε εντύπωση ότι πλην του drummer τραγούδησαν όλα τα μέλη του συγκροτήματος. Επίσης, η Χρυσάνθη στα φωνητικά έκανε φοβερή δουλειά. Εν τέλει, στα 40 και κάτι λεπτά της εμφάνισής του συνειδητοποιήσαμε για άλλη μια φορά πόσο εκπληκτική είναι η μουσική των Pink Floyd. Πόσο διαφορετική και διαχρονική.

Οι The Shinkickers για τα επόμενα 50 λεπτά έπαιξαν μερικά από τα πιο γνωστά κομμάτια του Rory Gallagher. Με δυνατό fan club στο μπροστινό μέρος της σκηνής, ξεσήκωσαν το Κύτταρο ενώ δεν δίστασαν πολλές φορές να αυτοσχεδιάσουν στα κομμάτια του αθάνατου Ιρλανδού. Δεμένη μπάντα, με μόνη μου ένσταση τα φωνητικά που ήταν λιγάκι πιο βραχνά και δυνατά από ότι ταιριάζει στα κομμάτια. Ίσως να  φταίει και ότι τον Απρίλη είχα δει στον ίδιο χώρο τους Band of Friends (Gerry McAvoy, Ted McKenna και ο εκπληκτικός Marcel Scherpenzeel) όπου κλείνοντας τα μάτια νόμιζες ότι ήσουν σε live του Rory Gallagher πριν 35 χρόνια. Όπως και να’χει άλλη μια καλή εμφάνιση και πάμε για τους Big Ballz.

Είναι η τρίτη φορά μέσα στην ίδια χρονιά που τους βλέπω και ακόμη δεν έχω ξεπεράσει το αρχικό shock, όταν ήταν support στη συναυλία του Απρίλη που ανέφερα παραπάνω…

Έχοντας  ξεχωρίσει τους  AC/DC ως το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα υπήρχαν καλλιτέχνες (αυτού του πλανήτη τουλάχιστον) που θα παίζουν  live το “Touch too much” και να γουστάρω τόσο όσο το original. Οι Big Ballz έχουν καταφέρει να έχουν τον ήχο και την ενέργεια της Bon Scott era σε απίστευτα μεγάλο βαθμό. Και όχι μόνο αυτό αλλά το κάνουν να φαίνεται και εύκολο!

Δεν παίζουν μόνο κομμάτια Best of (αν και αυτά είναι απαραίτητα) αλλά ειδικά την 6ετία που τραγούδησε ο Bon Scott την παίζουν στα δάχτυλα.

Και τι δεν ακούσαμε. "Shot down in flames”, "Sin city”, “Live Wire”, “Girls got rhythm” (Αλί), “Bad boy boogie” (Αλί και τρισαλί) αλλά και hits όπως “Hell’s Bell’s”, «Highway to hell”, “Rock’n’roll train”, μέχρι και τα κανόνια βάρεσαν στο «For those about to rock”!Είναι γεγονός ότι τα τραγούδια της περιόδου Bon Scott  τα αποδίδουν με ακρίβεια σκρατς σκρουτς  βινυλίου  , ακόμη και το κομμάτι  των φωνητικών. Kαι στα τραγούδια της Βrian Johnson εποχής δεν πάνε πίσω, όπως στο “Thunderstruck” όπου έγινε ο σχετικός χαμός. Δεν μπορώ να πω πάντως , η προτίμηση μου βρίσκεται στο πρώτο μέρος των live τους όπου επιλέγουν να παίξουν  το ένα μετά το άλλο μερικά από τα καλύτερα παλιά τραγούδια των AC/DC (και πιο ψαγμένα).

Ο κόσμος  τραγούδησε, χόρεψε και ύψωσε γροθιές για μία ώρα και 40 λεπτά, με πολλές μπύρες και 7 encore (! ?) κατά απαίτηση του κοινού! Οι  περίπου 50 που μείναμε μέχρι τέλους (είχε πάει αργά) φύγαμε όπως ανέφερα και στην εισαγωγή τρισευτυχισμένοι.

Εάν θέλετε ένα καλό rock show, την επόμενη φορά δείτε τους. Εάν γουστάρετε AC/DC και δεν τους έχετε δει , δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Ψάξτε και βρείτε που παίζουν. Δεν πρέπει να χάνονται…

ΥΓ: Και μια παραγγελιά! Την επόμενη φορά θα ήθελα (πάλι) ένα “Little Lover” ή ένα “Ride on”. Πιστεύω ότι θα ευχαριστήσει όλους τους οπαδούς σας. 

Επειδή ο blog demon έβαλε το χεράκι του, πάρτε γεύση από τους The Shinkickers εδώ