Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Ταραντινιές!



1.Pulp Fiction 1994 Thriller Crime 
 
 Το Pulp Fiction φιγουράρει σε όλων των ειδών τις λίστες: 90’s, όλων των εποχών, καλύτερα σενάρια κλπ. Όντας ήδη προετοιμασμένος από το Reservoir Dogs, όταν ξεκίνησε η ταινία κρατήθηκα γνωρίζοντας ότι σύντομα θα ξεκινούσε η απότομη μεγάλη κατάβαση στην αρχή του roller coaster. Ήμουνα σίγουρος ότι αφού τα είχε καταφέρει με μόλις 6-7 κουστουμαρισμένους τύπους και ένα απίθανο σενάριο στην πρώτη του ταινία, θα μας εντυπωσίαζε και με τη δεύτερη. Και τα κατάφερε! Αξέχαστοι χαρακτήρες, πολύπλοκο σενάριο, χιούμορ και βία στο μάξιμουμ, killer soundtrack. Το Pulp Fiction τα έχει όλα. Είναι γεμάτο σκηνές ανθολογίας και θανατηφόρες ατάκες. Ξεκινώντας με το “Any of you fucking pricks move and I ‘ll execute every mother fucking last one of you!”.
Highlights: Πιστολίδια, ενέσεις, σαδομαζοχιστές, ο Samuel Jackson, η Misirlou, ο Christopher Walken  και η συγκινητική (…) ιστορία του, ο Bruce Willis, ναρκωτικά, η επιστροφή του Travolta ως hitman, οι διάλογοι, τα μπινελίκια, μαύρο χιούμορ, αγωνία… πρέπει να το ξαναδώ τώρα!

2. Django Unchained 2012 Western
 Με το Django Unchained ο Tarantino συνθλίβει ένα άδικο και απάνθρωπο σύστημα, το δουλοκτητικό. Με τη βοήθεια ενός κυνηγού επικηρυγμένων (ο εκπληκτικός Christoph Waltz (σε ένα ρόλο γραμμένο για αυτόν και μόνο) ο πρώην σκλάβος Django θα ξεκινήσει για να βρει και να σώσει την γυναίκα του από ένα σκληρό και διεστραμμένο ιδιοκτήτη φυτείας. Στη διάρκεια της ταινίας ο Tarantino παρουσιάζει τα πάντα μέσα από το γνωστό του πρίσμα του μαύρου χιούμορ, αποτίνοντας φόρο τιμής στις ταινίες γουέστερν. Όταν πρόκειται να περιγράψει όμως με κάθε λεπτομέρεια την εκδίκηση του Django είναι στρατευμένος στο να αναδείξει την αδικία και τον εκφυλισμό του ανθρώπου. Του ανθρώπου που θεωρεί ανώτερο τον εαυτό του από τον συνάνθρωπό του και αυτομάτως αποκτά το δικαίωμα να τον εκμεταλλεύεται και να τον βασανίζει. Αυτούς λοιπόν τους ξεφτιλίζει (έκλαψα στη σκηνή με την πρώιμη Κου Κλουξ Κλαν σε δράση), τους ξεμπροστιάζει (ο Αλέξανδρος Δουμάς ήταν μαύρος λέει ο Christoph Waltz στον ανιστόρητο Leonardo DiCaprio) και τους ξεγυμνώνει ως αυτό που πραγματικά είναι “μικροί” και αδύναμοι εκμεταλλευτές. Μια σάπια ελίτ ανθρώπων που επιβάλλεται με τη βία στους δούλους. Όχι μόνη της όμως. Ο Samuel Jackson κλέβει την παράσταση ως το τσιράκι του αφεντικού, το γλυφτρόνι, ο inside man που νομίζει ότι συγκυβερνάει με το αφεντικό του. Άψογοι οι Jamie Foxx και Leonardo DiCaprio με τον δεύτερο στη σπάνια περίπτωση ρόλου “κακού”.
Ένα πλήρες πακέτο από τον Tarantino με τον ίδιο σε μικρό ρόλο έκπληξη και το φινάλε να σου αφήνει την αίσθηση χαβαλέ που είχαν και τα δυο προηγούμενά του. Έχει κέφια ο άνθρωπος τι να κάνουμε!
Highlights: Με διαφορά:
Django: Cora before you go, will you tell Miss Lara “goodbye”?
Cora: Do what now?
Django: I said: Tell Miss Lara, “goodbye”!
Cora: Bye miss Lara!
Bam bam bam!!!

3. Reservoir Dogs 1992 Thriller Crime
1992, Όπερα ODEON στην Ακαδημίας, για το preview της πρώτης ταινίας ενός πρώην υπαλλήλου video club που καταφέρνει να εμφυσήσει νέα πνοή στο γκανγκστερικό είδος ταινιών. Με την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Harvey Keitel,  ο Tarantino δεν δείχνει ποτέ τη ληστεία που πήγε στραβά. Δείχνει τα πριν και τα μετά και όλα όσα θα αγαπήσουμε στο μέλλον είναι εδώ. Συζητήσεις για θέματα όπως το “Like a Virgin” της Madonna, συνεχή flashback, γραφική βία (πολύ αίμα, κραυγές πόνου, κόψιμο αυτιού) και συναρπαστικό soundtrack συνθέτουν το ντεμπούτο του Tarantino. Στον κινηματογράφο επικράτησε πανικός. Τα χαμόγελα όλων ήταν μέχρι τα αυτιά όταν βγήκαμε. Ξέραμε ότι είδαμε κάτι από ένα δημιουργό που ήρθε για να μείνει.
Highlights: Ο Mr. Blonde κόβει το αυτί του “καρφιού” ενώ το “Stuck in the middle with you”παίζει στο τέρμα.

4. Jackie Brown 1997 Crime Drama 
 Η πιο σοβαρή του ταινία. Χωρίς υπερβολές και βία (όχι πολύ τουλάχιστον) που χαρακτήριζε το σύνολο του έργου του, επικεντρώνεται περισσότερο στους χαρακτήρες. Ο κόσμος του γύρισε την πλάτη και τα εισιτήρια που είχε κάνει το 1997 απογοητευτικά. Η ιστορία περιλαμβάνει ληστείες, εκβιασμούς και FBI αλλά και πάλι ο Tarantino πρωτοτυπεί! Επαναφέρει στο προσκήνιο δυο ηθοποιούς των 70’s με μεγάλη επιτυχία. Ο Robert Foster και η Pam Grier είναι πολύ καλοί, ενώ ο Samuel Jackson δείχνει ότι έχει γεννηθεί για να παίζει ρόλους στις ταινίες του Quentin. Στο σενάριο, ο Ordell ένας εγκληματίας –δολοφόνος – εκβιαστής, βρίσκεται στο στόχαστρο του FBI, που προσπαθεί μέσω της Jackie Brown και τους συνεργάτη του Louis να τον παγιδέψει. Εδώ δίνει ένα μικρό ρεσιτάλ ερμηνείας o Robert De Niro. Η πιο παραδοσιακή και “κλασική” ταινία της σκηνοθετικής του καριέρας.
Highlights: H Melanie (Bridget Fonda) προς τον Louis (Robert De Niro) μετά από λίγη ώρα γνωριμίας: “Wanna fuck? – Yap” (με το γνωστό ύφος με τα χείλη προς τα κάτω)! Οι δυο τους έχουν άλλη μια φανταστική σκηνή όταν πηγαίνουν για ψώνια. Τέλεια χημεία!

5.Inglorious Basterds 2009 Adventure War
 Με το Inglorious Basterds ομολογεί ότι είναι αντιναζί αλλά και ότι μπορεί να αλλάξει την ιστορία. Στην κυριολεξία. Στο σύμπαν του Tarantino ο Χίτλερ γίνεται σουρωτήρι από το γάζωμα πυροβόλων όπλων Αμερικανών κατασκόπων. Και όχι δεν είναι spoilerιά. Για να φτάσουμε μέχρι εκεί θα έχουμε παρακολουθήσει τουλάχιστον 10 σκηνές ανθολογίας, και την αποκάλυψη που λέγεται Christoff Waltz. Ένας υπέροχος κακός- λαγωνικό, που προκαλεί ρίγη τρόμου με τους καλούς του τρόπους…Πολύ καλός επίσης ο Brad Pitt (με ύφος αλά Godfather) ενώ εδώ καθιερώνεται και ο Michael Fassbender. Με μεγάλο του όπλο το χιούμορ λοιπόν εδώ ο Tarantino, έσκισε για άλλη μια φορά.
Highlights: Η εναρκτήρια σκηνή που θυμίζει Western, η David Bowie σκηνή και η Italian σκηνή. Όλοι μαζί: Margheriiiiiiti!!!

6. Death Proof 2007 Action Thriller
Το πρώτο μέρος του Death Proof είναι ίσως η καλύτερή του ταινία, εάν έχει τελειώσει εκεί. Βρώμικη ατμόσφαιρα, γυναικεία πόδια, lap dance, ο Kurt Russell ως ο bad ass (!) Stuntman Mike και μεγάλοι διάλογοι μεταξύ κοριτσιών συνθέτουν το πρώτο μέρος που ολοκληρώνεται με μια έκπληξη… Το δεύτερο μέρος είναι μια καταδίωξη. Ολόκληρο μια καταδίωξη. Όπως καταλαβαίνετε το Death Proof είναι ταινία δράσης, φόρος τιμής στα Low budget movies των 70’s. Μια ταινία δράσης βέβαια με πολύ κουβέντα και λιγότερη ενέργεια (στο πρώτο μέρος at least) αλλά και ένα φινάλε όπου ξεκίνησε να φαίνεται ότι πλέον κάνει πραγματικά ότι γουστάρει. Δηλαδή ταινίες για την πάρτη του. Ίσως η πιο αμφιλεγόμενή του ταινία, είναι ταυτόχρονα και η πιο “μικρή” στη σκηνοθετική του πορεία.
Highlights: Car Crash scene.

7. Kill Bill Vol. I 2003 Action Thriller

Όλες οι σχέσεις έχουν τα σκαμπανεβάσματά τους. Έτσι και εγώ του έκανα μούτρα όταν άρχισε να απασχολεί περισσότερο τα κουτσομπολίστικα έντυπα (αστειεύομαι…) παρά τους σινεφίλ. Εννοώ ότι εγώ απλά θα ήθελα να δω την επόμενη ταινία του και όχι να μαθαίνω για την εγκυμοσύνη της Uma Thurman ή για τους τσακωμούς του με τους παραγωγούς για να βγει στις αίθουσες σαν ένα τετράωρο φιλμ! Έτσι, το πήρα ότι είναι κάπως εμπορική η όλη φάση, για να το μετανιώσω 2 χρόνια μετά από την κανονική του κυκλοφορία που το είδα. Πολύ δυνατή ταινία, άλλος ένας φόρος τιμής. Αυτή τη φορά στις ταινίες Kung Fu, με πολύ δράση και εκδικητική μανία στο σενάριο.
Highlights: The Bride εναντίον των The Crazy 88’s, ένα κινηματογραφικό επίτευγμα.

8. Kill Bill Vol. II 2004 Action Thriller
 Το πολυαναμενόμενο (τότε) sequel για τους περισσότερους φαν του αλλά όχι για μένα (είπαμε, είχα κατεβάσει μούρη) είναι διαφορετικό από το Vol I και δίνει πολλές εξηγήσεις ενώ το κινηματογραφικό του στυλ φέρνει πιο πολύ σε γουέστερν αυτή τη φορά.
Τελικά, αντάξιο των προσδοκιών, το Kill Bill Vol II, ολοκληρώνει την εκδικητική πορεία της The Bride, με πολύ μεγαλύτερους διαλόγους από ότι το πρώτο αλλά επιβεβαίωσε και τους παραγωγούς για την επιλογή τους να είναι η ταινία σε δυο μέρη, αφού στα ταμεία πήγε και αυτό πολύ καλά.
Highlights: Η Uma Thurman θαμμένη ζωντανή. H Uma Thurman εναντίον της Daryl Hannah! Είναι αυτό που λέμε: «Θα σου βγάλω τα μάτια»………

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

"Rundskop" Bullhead (2011) Crime Drama

Από την αρχή της κινηματογραφικής μου πορείας, διαπίστωσα ότι  ένα μεγάλο ποσοστό καλών ταινιών έχει και αντίστοιχα καλή αρχική σκηνή (χωρίς να είναι κανόνας βέβαια). Η πρώτη σκηνή , αυτή που σε βάζει στο κλίμα, αν μετράει, αν είναι εντυπωσιακή, διαφορετική, πολύ πιθανό να ακολουθήσει και μια καλή ταινία.
Στο Bullhead η εναρκτήρια σεκάνς είναι η ομιχλώδης Βέλγικη φύση. Ονειρική , υπέροχη φωτογραφία από τον Nicolas Karakatsanis παρακαλώ, η εικόνα δεν ταιριάζει με την αφήγηση που έχει ξεκινήσει ήδη από το σκοτάδι, για να καταλήξει: “Γαμιέσαι. Μέχρι το τέλος της αιωνιότητας”. Αυτή είναι η πικρή διαπίστωση του ανθρώπου  που ακούει στο όνομα Jacky Vanmarseville και υποδύεται ο Mattias Schoenaerts. Στη δικιά του ζωή θα μπούμε , στο δικό του μυαλό και στο δικό του τραυματικό παρελθόν από το οποίο δεν φαίνεται να μπορεί να ξεφύγει ποτέ. Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνουμε για τον Jacky είναι ότι δεν είναι και πολύ ευχάριστος τύπος. Το παρουσιαστικό του είναι τρομακτικό. Ένα θλιμμένο κινούμενο βουνό που δεν σηκώνει πολλά και δεν ξέρεις πότε και πως θα ξεσπάσει. Η καθημερινότητα του βρίσκεται στην φάρμα αγελάδων της οικογένειας του. Αυτός και οι συνεργάτες του κινούν τα νήματα του τοπικού εμπορίου κρέατος αλλά και των  ορμονών για τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Επαρχιακή μαφία λοιπόν.
Η κεντρική ιστορία αφορά τους τοπικούς γκάγκστερ, συμφωνίες και προδοσίες, καθώς όταν γίνεται ο φόνος ενός διώκτη του εγκλήματος τα πράγματα στριμώχνουν επικίνδυνα για αυτούς. Δραματικό πρόσωπο στο επίκεντρο αυτής της ιστορίας είναι ο Jacky, που έχει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του όταν θα ξαναμπούν στην ζωή του συγκεκριμένα πρόσωπα που θα τον φέρουν αντιμέτωπο με το σοκαριστικό του παρελθόν. Το πιο σημαντικό που δεν ανέφερα ακόμη είναι ότι ο Jacky τρυπιέται συνεχώς με ορμόνες και στεροειδή όπως τα ζωντανά που εκτρέφει. Αλλά αρκεί μέχρι εδώ πιστεύω.
Ακόμη και εάν δεν εκτιμήσετε την λιτή αλλά σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία του Michael R.Roskam (ντεμπούτο). Ακόμη και εάν δεν εντυπωσιαστείτε από την ερμηνεία του Mattias Schoenaerts, που με τα πονεμένα μάτια του, βρίσκεται συνεχώς σε μια σε μια εσωτερική πάλη που τον καταστρέφει. Ακόμη και εάν θεωρήσετε πως οι βίαιες σκηνές δεν είναι τίποτα καινούριο (έχει 2-3 εξαιρετικά σκληρές). Είναι σίγουρο ότι θα νιώσετε όλη σας την “εύκολη” καθημερινότητα και ψυχραιμία να χάνονται σε μια και μόνο σκηνή.
Με μια μικρή δόση χιούμορ (κλόουν οι μηχανικοί στο συνεργείο) , το σινεμά του Bullhead είναι αργό, έντονο και με πολλές σιωπές. To Bullhead δεν κέρδισε το Oscar καλύτερης ξένης ταινίας εκείνη την χρονιά. Αν το είχε κερδίσει, θα είχε κάνει περισσότερους ανθρώπους θλιμμένους με την παρακολούθηση του. Θα με θυμηθείτε στις θολές σκηνές που ο Jacky γρονθοκοπεί τον αέρα μπροστά στο παράθυρο του δωματίου του.

Δείτε το τρέιλερ εδώ