Από την αρχή
της κινηματογραφικής μου πορείας, διαπίστωσα ότι ένα μεγάλο ποσοστό καλών ταινιών έχει και
αντίστοιχα καλή αρχική σκηνή (χωρίς να είναι κανόνας βέβαια). Η πρώτη σκηνή ,
αυτή που σε βάζει στο κλίμα, αν μετράει, αν είναι εντυπωσιακή, διαφορετική,
πολύ πιθανό να ακολουθήσει και μια καλή ταινία.
Στο Bullhead η εναρκτήρια σεκάνς είναι η ομιχλώδης
Βέλγικη φύση. Ονειρική , υπέροχη φωτογραφία από τον Nicolas Karakatsanis παρακαλώ, η εικόνα δεν ταιριάζει με
την αφήγηση που έχει ξεκινήσει ήδη από το σκοτάδι, για να καταλήξει: “Γαμιέσαι.
Μέχρι το τέλος της αιωνιότητας”. Αυτή είναι η πικρή διαπίστωση του
ανθρώπου που ακούει στο όνομα Jacky Vanmarseville και υποδύεται ο Mattias Schoenaerts. Στη δικιά του ζωή θα μπούμε , στο
δικό του μυαλό και στο δικό του τραυματικό παρελθόν από το οποίο δεν φαίνεται
να μπορεί να ξεφύγει ποτέ. Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνουμε για τον Jacky είναι ότι δεν είναι και πολύ
ευχάριστος τύπος. Το παρουσιαστικό του είναι τρομακτικό. Ένα θλιμμένο κινούμενο
βουνό που δεν σηκώνει πολλά και δεν ξέρεις πότε και πως θα ξεσπάσει. Η
καθημερινότητα του βρίσκεται στην φάρμα αγελάδων της οικογένειας του. Αυτός και
οι συνεργάτες του κινούν τα νήματα του τοπικού εμπορίου κρέατος αλλά και των ορμονών για τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα.
Επαρχιακή μαφία λοιπόν.
Η κεντρική
ιστορία αφορά τους τοπικούς γκάγκστερ, συμφωνίες και προδοσίες, καθώς όταν
γίνεται ο φόνος ενός διώκτη του εγκλήματος τα πράγματα στριμώχνουν επικίνδυνα
για αυτούς. Δραματικό πρόσωπο στο επίκεντρο αυτής της ιστορίας είναι ο Jacky, που έχει να αντιμετωπίσει τους
δαίμονες του όταν θα ξαναμπούν στην ζωή του συγκεκριμένα πρόσωπα που θα τον
φέρουν αντιμέτωπο με το σοκαριστικό του παρελθόν. Το πιο σημαντικό που δεν
ανέφερα ακόμη είναι ότι ο Jacky
τρυπιέται συνεχώς με
ορμόνες και στεροειδή όπως τα ζωντανά που εκτρέφει. Αλλά αρκεί μέχρι εδώ
πιστεύω.
Ακόμη και εάν
δεν εκτιμήσετε την λιτή αλλά σφιχτοδεμένη σκηνοθεσία του Michael R.Roskam (ντεμπούτο). Ακόμη και εάν δεν
εντυπωσιαστείτε από την ερμηνεία του Mattias Schoenaerts, που με τα πονεμένα μάτια του,
βρίσκεται συνεχώς σε μια σε μια εσωτερική πάλη που τον καταστρέφει. Ακόμη και
εάν θεωρήσετε πως οι βίαιες σκηνές δεν είναι τίποτα καινούριο (έχει 2-3
εξαιρετικά σκληρές). Είναι σίγουρο ότι θα νιώσετε όλη σας την “εύκολη”
καθημερινότητα και ψυχραιμία να χάνονται σε μια και μόνο σκηνή.
Με μια μικρή
δόση χιούμορ (κλόουν οι μηχανικοί στο συνεργείο) , το σινεμά του Bullhead είναι αργό, έντονο και με πολλές
σιωπές. To
Bullhead
δεν κέρδισε το Oscar καλύτερης ξένης ταινίας εκείνη την
χρονιά. Αν το είχε κερδίσει, θα είχε κάνει περισσότερους ανθρώπους θλιμμένους
με την παρακολούθηση του. Θα με θυμηθείτε στις θολές σκηνές που ο Jacky γρονθοκοπεί τον αέρα μπροστά στο
παράθυρο του δωματίου του.
Δείτε το τρέιλερ εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου