Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

19ο Rockwave festival - 1η μέρα 11/7/2014 - Eric Burdon, The Godfathers, Villagers of Ioannina City, Beggar's Blues Diary

Το 19ο Rockwave festival, προβλημάτισε και απογοήτευσε σε επίπεδο επιλογών ονομάτων και προσέλευσης κόσμου. Παρόλα αυτά σε καλλιτεχνικό και μουσικό επίπεδο οι λίγοι (μιλάμε πολύ λίγοι) που βρεθήκαμε εκεί, ήμασταν τυχεροί. Γιατί παρακολουθήσαμε “μια από τις μεγαλύτερες φωνές των αιώνων” (τάδε έφη Χαρούλης και συμφωνώ απολύτως) που μας έκανε την τιμή να μας επισκεφθεί στα 73 του χρόνια, με την όρεξη αλλά και με την ΦΩΝΗ που είχε στα 23 του. Ο Eric Burdon ήταν αληθινός, απολαυστικός και εντυπωσίασε με την άριστη κατάσταση της φωνής του. Μοναδική παρόμοια περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο αείμνηστος Dio που όσο μεγάλωνε τόσο πιο επιβλητική και εντυπωσιακή γινόταν η φωνή του.

Όταν λοιπόν παρκάρεις στα 100 μέτρα από την είσοδο του Rockwave καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Άσε που μπορεί να σε πατήσει και κανα αμάξι εφόσον η κυκλοφορία επιτρεπόταν κανονικά και στα 2 ρεύματα του παράδρομου της Εθνικής. Κάπως έτσι με τον Villager (πλέον) Βαγγέλη, βρεθήκαμε να αντικρίζουμε τα 20 άτομα που αποτελούσαν το κοινό των Beggars Blues Diary. Σοκαριστική η εικόνα αλλά απ’ότι κατάλαβα (γιατί δυστυχώς δεν φτάσαμε εγκαίρως) τα παιδιά δεν πτοήθηκαν και έκαναν μια δυνατή και καυτή εμφάνιση. Η ατάκα του φινάλε λέει πολλά: «Δεν μπορεί μετά από δεκαεννιά χρόνια ένας άνθρωπος να τρελάθηκε”. 
Με μεγάλη αγωνία περίμενα τους The Villagers of Ioannina City. Συνολικά ήμασταν 40 άτομα εκ των οποίων οι μισοί υποψιασμένοι που γουστάραμε τρελά! Θα αναφερθώ στα παιδιά, στον καθένα χωριστά εφόσον πλέον είμαι fan και follower και όλα τα σχετικά. Πραγματικά δεν λείπει τίποτα από αυτή την μπάντα. Έχουν ένα rhythm section που σπάει κόκκαλα (Akis Zois -bass / Aris GiannopoulosDrums) αλλά και την απαραίτητη “ήρεμη δύναμη” που είναι ο Achilleas Radis στα πλήκτρα. Η πεντάδα συμπληρώνεται από τον frontman και τον showman. Δηλαδή τον βροντερό Alex Karametis στη φωνή και κιθάρα και το ξωτικό Konstantis Pistiolis στο κλαρίνο, την γκάιντα και τα φωνητικά. Εξαιρετική απόδοση από τους V.I.C. που έδωσαν ένα φοβερό live, χωρίς υπερβολές αλλά άκρως πορωτικό. Το 60λεπτο set τους δεν έκανε κοιλιά ούτε στιγμή και μας ικανοποίησε πλήρως αφήνοντας τα καλύτερα για το τέλος. Δηλαδή τα “Ti kako”, “Krasi”, και “St. Triad”. Φυσικά είχε προηγηθεί μεταξύ άλλων και το κορυφαίο τραγούδι της ξενιτιάς το “Jiannim”. Θεωρούσα πάντα την ηπειρώτικη μουσική παράδοση πολύ κοντά στο Metal. Και για την ακρίβεια στο Doom. Οι V.I.C. πήγαν τη μουσική αυτή σε άλλο επίπεδο που της αξίζει να γίνει γνωστή σε όλους. Πιστεύω ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να αντισταθεί στους μεθυστικούς ρυθμούς και τα σόλο στο κλαρίνο. Απλά δεν υπάρχουν, ψάξτε τους, χτυπηθείτε, πιείτε και χορέψτε!
Οι The Godfathers έκαναν δυναμικά την εμφάνισή τους με το απόλυτο hit τους “She gives me love” όχι όμως και με την καλύτερη μουσική απόδοση. Αυτό βέβαια στη συνέχεια βελτιώθηκε αισθητά. Οι Peter (φωνητικά) και Chris Coyet (μπάσο), με νέα μέλη σε κιθάρες και ντραμς προσπάθησαν και εν μέρει κατάφεραν να μας διασκεδάσουν για την επόμενη μια ώρα μπροστά στο κοινό των 100 πλέον ατόμων του Rockwave Festival. Αξιόλογη η προσπάθεια, καμιά σχέση όμως με την δυναμική που είχαν στα τέλη των 80’s. Θυμάμαι να μπαίνω στο ασφυκτικά γεμάτο “Ρόδον” και τουλάχιστον δέκα κοπέλες πάνω σε ώμους, να στροβιλίζουν τα μπλουζάκια τους στον αέρα, μπροστά στους πέντε κοστουμαρισμένους και απολύτως ενεργητικούς επί σκηνής The Godfathers του τότε! Όπως και να’χει, η παρουσία τους ήταν αξιοπρεπής και κατά τη διάρκεια του set τους ξεχώρισαν τα “I am unsatisfied” και “Unreal world” από τα παλιά. Κλείσιμο με τα χέρια υψωμένα και “Birth, school, work, death”… και πάμε για Eric Burdon.
 Για να τελειώνουμε με το μέτρημα εντέλει μαζευτήκαμε 300 άτομα και μετά από μια σύντομη επίσκεψη στα κάτω stage, διαπιστώσαμε ότι και οι hip hop fans δεν πρέπει να ξεπέρασαν αυτό τον αριθμό. Που τέτοια τύχη όμως, χωρίς πολλή ζέστη, με την πανσέληνο να φωτίζει το χώρο και την μπύρα στο χέρι να περιμένεις να εμφανιστεί ο Eric Burdon. Και όταν εμφανίζεται να σε συνεπαίρνει. Με το που βγήκε η μπάντα του Eric Burdon στη σκηνή αλλάξαμε αυτομάτως κατηγορία. Έμπειροι μουσικοί, στα τρία βασικά όργανα (κιθάρα, μπάσο, ντραμς) αλλά και πολύ δυνατοί παίκτες σε hammond και κρουστά. Ο ήχος ζεστός, ροκάδικος και ο Eric Burdon εμφανίζεται στη σκηνή με λαμπυρίζον μαύρο μπλουζάκι με το πρόσωπο του Τσε! Χωρίς η φωνή του να έχει πέσει στο ελάχιστο, μπήκε με το “Dont bring me down” και η πορεία της βραδιάς ήταν μόνο ανοδική. Ακολούθησε το “When I was young” και εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω ότι θα ακολουθήσουν πολλές επιτυχίες. Ο Βαγγέλης δηλώνει ότι «Το λέει η καρδιά του ακόμα” και εγώ έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό με τη φωνή του. Το “Dont let me be misunderstood” είχε ρέγκε απόχρωση και μετά από το “Bo Diddley Special” που είναι και ο αγαπημένος του καλλιτέχνης ever, μας σηκώνεται η τρίχα στο “I believe to my soul”. Το συγκρότημα δεν έχει χάσει νότα, και με μικρά αλλά περιεκτικά σόλο στα πλήκτρα και την κιθάρα, το live έχει πάρει φωτιά. “We gotta get out of this place” και προσωρινή αποχώρηση με τη συγκλονιστική - επική εκτέλεση του “The house of the rising sun”. Σε όλη τη διάρκεια του set, έπαιξε με τους μουσικούς, έδωσε μικρόφωνο στο κοινό και λικνιζόταν στους ρυθμούς των ιστορικών τραγουδιών των The Animals. Πάθος και ενέργεια που μακάρι να έχουμε όλοι στην ηλικία του. Πολύ κρίμα που δεν ήμασταν περισσότεροι. Η βραδιά δεν έχει τελειώσει ακόμα όμως.
Ο Χαρούλης επί σκηνής, εμφανώς τρακαρισμένος και ενθουσιασμένος θα ερμηνεύσει τα “Εκατόφυλλα” και την “Μαύρη πεταλούδα” σε συνδυασμό με τα «Βlack dog» και «Paint it black» των Rolling Stones, αντίστοιχα. Εμφάνιση 2 σε 1, με τον κάθε καλλιτέχνη να ερμηνεύει στην γλώσσα του το κομμάτι του, και τα δύο είδη μουσικής ενώθηκαν περίτεχνα. Ο Χαρούλης καταχειροκροτήθηκε και ο Eric Burdon μας αποχαιρέτησε με το “It’s my life”, για να κλείσει ιδανικά την βραδιά.
Δεν ξέρω εάν του χρόνου, στα εικοστά του γενέθλια το Rockwave θα υπάρχει. Γνωρίζω όμως ότι πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να έχει λόγο ύπαρξης η καλή μουσική, και ζωντανή και ηχογραφημένη. Γιατί χωρίς αυτή, χαθήκαμε……




1 σχόλιο:

  1. Κατάντια Φίλε ..................Κρίμα για τις Μπάντες ......που παρεπιπτότνως τα σπάνε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή