Kandle - In flames (2014) Indie rock, pop noir

Kandle - In flames 

Η Kandle Osborne προέρχεται από τους The Blue Violets. Σε συνεργασία με την αδερφή της Coral στα φωνητικά και τη Louise Burns ταράξανε τα νερά της indie ψυχεδελικής σκηνής του Καναδά. Σε σόλο πλέον καριέρα μας συστήθηκε με το ομώνυμο EP του 2012. Φάνηκε να έχει άποψη και την κατάλληλη δυναμική για να προχωρήσει. Ήρθε λοιπόν η κυκλοφορία του ντεμπούτου της με τον πανέμορφο και ουσιαστικό τίτλο “In Flames”. Εύκολα αντιληπτό το λογοπαίγνιο και όντως τελικά βάζει φωτιές. Ένα album που καταφέρνει να την εδραιώσει στον ευρύτερο χώρο του indie rock, ως μια παρουσία από την οποία πρέπει να περιμένουμε πολλά στο μέλλον. Και το καταφέρνει παίζοντας μουσική από το παρελθόν.

Ξεκινάει δυναμικά με δυο mid tempo κομμάτια, τα “So bad” και “Demon”. Υπέροχη ευκολομνημόνευτη μουσική αλλά με evil διάθεση και τη λέξη noir να έρχεται στο μυαλό μετά από όποιο είδος θα προσπαθήσουμε να την κατατάξουμε. Pop noir, Alt country noir, όπως και να το πούμε σημασία έχει ότι η Kandle λέει ιστορίες.  Ψυχεδελικές, σκοτεινές ιστορίες. Και το καταφέρνει με μια πρωτόγνωρη αμεσότητα και κάπως mainstream αισθητική (όχι Lana Del Ray, καμία σχέση). Δυνατός σύμμαχος στη φωνή και στην κιθάρα της  σε αυτά τα δυο πρώτα τραγούδια είναι το διεστραμμένο σαξόφωνο. Τα θεμέλια του δίσκου όμως ακολουθούν αμέσως μετά. Ρίχνοντας ταχύτητες και με απόλυτα μελαγχολική διάθεση η Kandle στα πέντε επόμενα κομμάτια κάνει ό,τι μπορεί για να μας μεταφέρει σε μια βραδινή βόλτα στα βαλτόνερα κάποιου επαρχιακού χωριού του Αμερικάνικου Νότου. Ειδικά με τα “Control me”, “Protector” και “Baby” η βόλτα γίνεται πολύ κινηματογραφική. Ακολουθεί το “Winter” με τη Sabbathιανή μπασογραμμή που μας ξυπνάει για τα καλά,  για να ακολουθήσει στη συνέχεια η τριλογία του φινάλε “Sweet Dreams”, “Not up to me” και “In Flames”. Δραματικές μπαλάντες με δυνατούς στίχους (But it’s not up to me, you can drown alone) και κιθάρες που σε στοιχειώνουν.

Ειδικότερα το “In Flames” που θυμίζει το φανταστικό dark folk ντεμπούτο της Emily Jane White- “Dark Undercoat” του 2007, κλείνει ιδανικά το δίσκο με το βιολί και την ονειρική ατμόσφαιρα που δημιουργεί.

Αφεθείτε στη μαγεία μιας 23χρονης Καναδής με περίσσια ωριμότητα και έμπνευση που έχει όραμα από τον πρώτο της δίσκο. Και αν την πετύχετε με make up, με μίνι και καλτσοδέτες σε κάποιο live, σας θυμίζω δεν είναι Lana Del Ray. Ηρωίδα σε ταινία του David Lynch ναι θα μπορούσε. Οπότε το νου σας…

Φοίβος Δεληβοριάς 5.9.14 Κήπος Μεγάρου Μουσικής

Το δελτίο καιρού ήταν απογοητευτικό, καταιγίδες και βροχές. Όλη την εβδομάδα έβγαιναν έκτακτα δελτία για πτώση της θερμοκρασίας και βροχοπτώσεις. Τελικά και ενώ όλη την εβδομάδα διαψεύστηκαν παταγωδώς, το μεσημέρι της Παρασκευής σποραδικές μπόρες με έκαναν να αμφιβάλω για την πραγματοποίηση της εμφάνισης του Φοίβου στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής.

Εντέλει ως δια μαγείας η συναυλία πραγματοποιήθηκε σε έναν ασφυκτικά γεμάτο κήπο, κάτω από έναν ξάστερο ουρανό. Ναι καλά διαβάσατε και οι κήποι γεμίζουν ασφυκτικά. Πως αλλιώς να περιγραφεί το ότι έπρεπε να προσέχεις που πατάς ακόμη και στα μονοπάτια του πάρκου όπου συνωστίζονταν οι όρθιοι. Υγρασία και ζουζούνια οι μοναδικοί αρνητικοί παράγοντες σε αυτό το χώρο, ενώ κάποιοι δήλωναν κουρασμένοι να ανέβουν το αρκετά μεγάλο μονοπάτι προς τον συναυλιακό χώρο.

Ο Φοίβος ξεκίνησε στην ώρα του, γνωρίζοντας ότι έχει γεμίσει το χώρο (“Μεγαλοπιαστήκαμε” όπως ανέφερε αργότερα) και με το γνωστό του ύφος μας παρουσίασε τα τραγούδια του. Σε μπλε φόντο και με πολύ αξιόλογους μουσικούς απέδωσε την πλειοψηφία τους, όπως συνηθίζει διασκευασμένα. Κάποια rock, λίγο πιο punk κάποιο άλλο, ή ακόμη και σε μορφή μπαλάντας. Τα φώτα κοκκίνισαν για το “Χάλια” ενώ στη συνέχεια ακούστηκε και το πρώτο από τα δυο τραγούδια των Ημισκουμπρίων το "Je Suis Bossu", παλιά μεταξύ τους συνεργασία. Ο Φοίβος παρόλο που έχασε τα λόγια του στο τέλος, έδειξε τη διάθεσή του για να μας διασκεδάσει χωρίς όρια. 

 Έτσι στη συνέχεια ακολούθησε ένα φανταστικό σερί με τo “Τραίνο στην κορυφογραμμή” να ξεχωρίζει. Εκτός από τα γνωστά και πολυαγαπημένα της δισκογραφίας  του όπως η "Μπόσα Νόβα του Ησαΐα", "ο Καθρέπτης", "η Υβρεοπομπή" (απαραίτητη), το “mp3”, ακούστηκαν και τα “Ο μπάσταρδος γιος” και “Ερημιά στην Καλλιθέα”, το τελευταίο προς το φινάλε από τον επερχόμενο δίσκο του.

Απολαυστικός όπως πάντα, με τις ιστορίες του για το πώς έγραψε τα τραγούδια του, κέρδιζε εύκολα το χειροκρότημα του κοινού. Μάθαμε για τον Πατώκο (και την γυναίκα του φυσικά), για την Δάφνη (super ferry), μέχρι και για το πάρτι στη Βουλιαγμένη του Κηλαηδόνη στο οποίο θα μπορούσε να έχει παραβρεθεί αλλά οι γονείς του είχαν άλλα σχέδια. Η συναυλία στο τελευταίο μισάωρο απογειώθηκε, εφόσον με χαρακτηριστική ευκολία το κοινό σηκώθηκε όρθιο στο πρώτο πρόσταγμα του Φοίβου, για να χορέψει στη γρήγορη εκτέλεσή του “Αυτή που περνάει”. Το στιγμιότυπο που ακολούθησε θα το φέρνω στο μυαλό μου συχνά σε περιπτώσεις που η ζωή με οδηγεί σε άγχη και αδιέξοδα. Αφού μας ανακοίνωσε ότι θα μάθουμε το λόγο που μας οδήγησε στην κρίση, περιμέναμε όλοι με αγωνία να δούμε τι είναι αυτό που “έχουμε κάνει όλοι μια φορά τουλάχιστον στη ζωή μας”. Τι είναι αυτό που άμα το κάνουμε όλοι οι παρευρισκόμενοι (ομαδική ψυχοθεραπεία that is) θα απελευθερωθούμε και έχουμε σοβαρή πιθανότητα να σωθούμε από την κατάσταση που βρισκόμαστε. Τα γνωστά “Παπάκια” αγαπητοί αναγνώστες και οι χορευτικές κινήσεις που επιβάλλονται κατά την ακρόασή τους είναι η μόνη λύση. Και αυτό κάναμε όλοι με όρεξη και χάρη, υπό την αναρχική στιχουργικά εκδοχή. Και όντως απελευθερωθήκαμε! Ε, στη συνέχεια ο χορός δεν σταμάτησε καθόλου. Ακολούθησε μια 80’s  εκτέλεση του Ευλαμπία (Γιοκαρίνης δε μπεστ) με τους ρυθμούς όμως του “Eye of the tiger” και του “Beat it” μεταξύ άλλων να εναλλάσσονται και το κέφι χτύπησε ουρανό. Έτσι οδηγηθήκαμε “Στη Ντισκοτέκ”, στην εκδοχή των Ημισκουμπρίων (για άλλη μια φορά) όπου μικροί και μεγάλοι ξεσαλώσανε!

Έφυγε, ξαναβγήκε, τραγούδησε μόνος με την κιθάρα του και αφού μας συγκίνησε, αναγκαστικά λόγω της απόστασης από το νοσοκομείο, μας αποχαιρέτησε.

Η “Αρμένικη βίζιτα” του Φοίβου Δεληβοριά κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη. Μια συναυλία του Φοίβου είναι πλέον βέβαιο ότι θα σου ανταποδώσει πολλά. Είναι σπουδαίο να φεύγεις με το χαμόγελο στα χείλη έχοντας ξεχάσει (έστω προσωρινά) όλα όσα σε απασχολούν.

Όσο για το κοινό του, στάθηκε αντάξιο της βραδιάς με τις εκδηλώσεις του, ενώ δεν ήταν λίγοι και οι νεαροί οπαδοί του με μονοψήφιες ηλικίες. Περάσαμε όλοι καλά, και του χρόνου!

ΥΓ. Ένα ευχαριστώ στον Γιώργο και την Ελένη, για την κοντινή φωτογραφία του ρεπορτάζ!