Η Kandle Osborne προέρχεται από τους The Blue Violets. Σε συνεργασία με την αδερφή της Coral στα φωνητικά και τη Louise Burns ταράξανε τα νερά της indie ψυχεδελικής σκηνής του Καναδά. Σε σόλο
πλέον καριέρα μας συστήθηκε με το ομώνυμο EP του 2012. Φάνηκε να έχει άποψη και την
κατάλληλη δυναμική για να προχωρήσει. Ήρθε λοιπόν η κυκλοφορία του ντεμπούτου
της με τον πανέμορφο και ουσιαστικό τίτλο “In Flames”. Εύκολα αντιληπτό το λογοπαίγνιο και
όντως τελικά βάζει φωτιές. Ένα album
που καταφέρνει να την εδραιώσει στον ευρύτερο χώρο του indie rock, ως μια παρουσία από την οποία πρέπει
να περιμένουμε πολλά στο μέλλον. Και το καταφέρνει παίζοντας μουσική από το
παρελθόν.
Ξεκινάει
δυναμικά με δυο mid
tempo κομμάτια, τα
“So bad” και “Demon”. Υπέροχη ευκολομνημόνευτη μουσική
αλλά με evil
διάθεση και τη λέξη noir να έρχεται στο μυαλό μετά από όποιο
είδος θα προσπαθήσουμε να την κατατάξουμε. Pop noir, Alt country noir, όπως και να το πούμε σημασία έχει
ότι η Kandle
λέει ιστορίες. Ψυχεδελικές, σκοτεινές ιστορίες. Και το
καταφέρνει με μια πρωτόγνωρη αμεσότητα και κάπως mainstream αισθητική (όχι Lana Del Ray, καμία σχέση). Δυνατός σύμμαχος στη
φωνή και στην κιθάρα της σε αυτά τα δυο
πρώτα τραγούδια είναι το διεστραμμένο σαξόφωνο. Τα θεμέλια του δίσκου όμως
ακολουθούν αμέσως μετά. Ρίχνοντας ταχύτητες και με απόλυτα μελαγχολική διάθεση
η Kandle στα πέντε επόμενα
κομμάτια κάνει ό,τι μπορεί για να μας μεταφέρει σε μια βραδινή βόλτα στα
βαλτόνερα κάποιου επαρχιακού χωριού του Αμερικάνικου Νότου. Ειδικά με τα “Control me”, “Protector” και “Baby” η βόλτα γίνεται πολύ
κινηματογραφική. Ακολουθεί το “Winter”
με τη Sabbathιανή
μπασογραμμή που μας ξυπνάει για τα καλά,
για να ακολουθήσει στη συνέχεια η τριλογία του φινάλε “Sweet Dreams”, “Not up to me” και “In Flames”. Δραματικές μπαλάντες με δυνατούς στίχους
(But it’s not up to me, you can drown alone) και κιθάρες που σε στοιχειώνουν.
Ειδικότερα το
“In Flames” που θυμίζει το φανταστικό dark folk ντεμπούτο της Emily Jane White- “Dark Undercoat” του 2007, κλείνει ιδανικά το δίσκο
με το βιολί και την ονειρική ατμόσφαιρα που δημιουργεί.
Αφεθείτε στη
μαγεία μιας 23χρονης Καναδής με περίσσια ωριμότητα και έμπνευση που έχει όραμα
από τον πρώτο της δίσκο. Και αν την πετύχετε με make up, με μίνι και καλτσοδέτες σε κάποιο live, σας θυμίζω δεν είναι Lana Del Ray. Ηρωίδα σε ταινία του David Lynch ναι θα μπορούσε. Οπότε το νου σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου