Uli Jon Roth & Gus G. (Jorn Lande + Mats Leven) Κύτταρο 12.03.2014

 Καταρχήν να ομολογήσω ότι χάρη στο Βαγγέλη έμαθα το “Fly to the rainbow”. Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που ήθελα να πάω στο συγκεκριμένο live. Ο δεύτερος, ότι θα ήταν μια ενδιαφέρουσα συνεύρεση δυο διαφορετικών κιθαριστικών σχολών. Συνολικά εντέλει η βραδιά ήταν ικανοποιητική, με τουλάχιστον 3 στιγμές που απογειωθήκαμε, είχε όμως παραδόξως (για τα συνήθως άψογα δεδομένα του χώρου) και ένα βασικό εχθρό. Τον δυνατό στα όρια του εκκωφαντικού ήχο. Σε 3,5 και βάλε ωρών live πιστεύω ότι κάπου ο σωστός ήχος θα έπρεπε να είχε βρεθεί, αλλά αρκετά γκρίνιαξα. Ας δούμε τι έγινε.

Τη βραδιά άνοιξε σε ένα Κύτταρο των 300 περίπου ροκάδων και ροκούδων, ο πρώτος guest Jorn Lande. Με καλό ήχο, ίσως και τον καλύτερο της βραδιάς, ο Jorn πάσχισε να ακουστεί πάνω από τα όργανα και οριακά τα κατάφερε. Ακούγοντας τα κομμάτια από την προσωπική του καριέρα, αν έκλεινες τα μάτια, αισθανόσουνα ότι βρίσκεσαι σε live του Dio την περίοδο του Holy Diver. Πολύ καλός, στάζοντας metal εκφράσεις, μας αποχαιρέτισε μετά από περίπου 30’ λεπτά με μια εξαιρετική διασκευή στο “Wishing Well” των Black Sabbath.

Ο ήχος του Gus G. Είναι πολύ βιομηχανικός και μοντέρνος για τα δικά μου γούστα. Βλέποντάς τον όμως  για πρώτη φορά live, μου έδωσε να καταλάβω γιατί τον διάλεξε ο Madman στο πλευρό του. Παικτικά άψογος, σκηνικά poserοφανταστικός, απέδειξε ότι είναι μεγάλος κιθαρίστας και ότι έχει πολλά να κάνει στο μέλλον. Είτε με τον Ozzy, είτε με τους Firewind, είτε σαν σόλο καριέρα έχει να δώσει πολλά. Ενώ φαίνεται και τύπος που δεν έχει καβαλήσει καλάμι και θα μπορούσες να μιλάς μαζί του για metal με τις ώρες. Ερμηνευτής σε αυτό το δεύτερο μέρος της συναυλίας ο Mats Leven με δυνατή προϋπηρεσία στους Therion. Προσωπικά τον βρήκα απλά ικανοποιητικό και σίγουρα όχι τεράστιο. Ίσως να μην ήταν η βραδιά του, ίσως να θέλω τους metal τραγουδιστές μου πιο θεατρικούς και στιβαρούς και όχι τόσο “Locomondo” όπως μου φάνηκε ο Mats στη συγκεκριμένη φάση. Όπως και να ‘χει, μετά από αρκετά κομμάτια του Gus G, ένα Firewind (με τη συμμετοχή του Bob Katsionis βεβαίως βεβαίως) –“Kill to live” και μια διασκευή σε Thin Lizzy – “Hollywood (Down on your Luck)” ήρθε το πρώτο highlight. Ξεσβερκιαστήκαμε με την άψογη εκτέλεση του “Into the Void”. Αν έπαιζε άλλο ένα Sabbath θα πηγαίναμε σε ορθοπεδικό. Κλείσιμο με «Crazy train» και sing along από το κοινό.

Όταν βγήκε στη σκηνή ο Uli Jon Roth τα πράγματα σοβαρέψανε. Το χίπικο στυλ του και ένα ύφος ήρεμης δύναμης , πραγματικά σε συνεπαίρνει. Ο τρόπος που παίζει είναι σαν να δίνει την ευλογία του πριν από κάθε πενιά , ενώ οι εκτελέσεις των παλιών Scorpions ήταν πιο σκληρές από τις original , σε αντίθεση με την αέρινη και ευγενή παρουσία του. Φυσικά το “Fly to the rainbow” (2ο highlight) ήταν μαγευτικό , ενώ και το “In Trance” ξεσήκωσε τον κόσμο. Μεταξύ άλλων παίχτηκαν και τα «We’ll burn the sky” και το “The sails of Charon”. Ο Uli jon Roth ανέβασε ψηλά τον πήχη της βραδιάς ακόμη και με τα μέτρια φωνητικά του Niklas Turmann , που σαν κιθαρίστας ήταν μια χαρά.

Φινάλε και όλοι οι μουσικοί ανεβαίνουν στην σκηνή για το κλείσιμο για τρεις δυναμικές εκτελέσεις των “Pictured Life”, “Mistreated” (3ο highlight) και “Atlantis” (Jimi Hendrix). Την παράσταση φυσικά έκλεψαν τα σόλο των δύο κιθαριστών , αλλά και  ο Jorn Lande στο “Mistreated” με την υπερβολική και συγκινητική ερμηνεία του. Φυσικά η φάση θύμιζε Rainbow και Live in Munich του ’77, παρά Deep Purple που είναι και το original κομμάτι.

Επίσης το σόλο του στο Hammond  έπαιξε o δικός μας “βράχος” Μάκης Τσελέντης (2002GR) , ενώ το rhythm section των Ule W.Ritgen (μπάσο) και Jamie Little (drums) είναι άξιο συγχαρητηρίων αφού στην κυριολεξία δεν κατέβηκαν καθόλου από την σκηνή.

Απολογισμός: η ζωντανή ιστορία και η ανερχόμενη δύναμη του hard rock/heavy metal συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν με επιτυχία.

Βαγγέλη αυτή ήταν η αρχή!

O Darren Aronofsky πριν τον Noah

Παρακολουθώ τον Darren Aronofsky από το ξεκίνημά του, το “Pi”. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί έτσι βλέπω και την εξέλιξή του σε κάθε ταινία, καθώς είναι χαλαρά στο top 10 των αγαπημένων μου σκηνοθετών. Και αυτό με μόλις πέντε ταινίες στο ενεργητικό του και ενώ περιμένουμε την πρώτη πιο mainstream και μεγαλεπήβολη δημιουργία του, το Noah με τον Russell Crow στον κεντρικό ρόλο .

Ας θυμηθούμε λοιπόν τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει αναλυτικά, έστω και αν ο τίτλος της στήλης είναι “Η συμμορία των 7 έως 10”. Για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη θα γίνει εξαίρεση. Εξάλλου οι πέντε ταινίες του αρκούν για να περάσει στο πάνθεον των σημαντικότερων δημιουργών ever.

1.Requiem for a Dream 2000 Drama

Το “Ρέκβιεμ για ένα όνειρο” είναι μια εμπειρία ζωής, ένας εφιάλτης που ζωντανεύει στις οθόνες μας για να μας περιγράψει με απόλυτη ακρίβεια και λεπτομέρεια τον κόσμο των ναρκωτικών και των εξαρτημένων ανθρώπων από αυτά. Η ταινία είναι ασυμβίβαστη και απολύτως επιθετική στον τρόπο παρουσίασης του εθισμού και των παραισθήσεων. Η σκηνοθεσία του Arronofsky δεν έχει προηγούμενο, ενώ όλες οι ερμηνείες είναι άφοβες και πειστικές. Ειδικά η Ellen Burstyn, είναι απίστευτη και δικαίως κέρδισε το Oscar A’ γυναικείου ρόλου.

Αν δεν την έχετε δει, την βλέπετε τώρα. Εννοείται ότι πριν ξεκινήσετε παίρνετε δραμαμίνες και αφού την δείτε υπάρχει πιθανότητα να χρειαστείτε αντικαταθλιπτικά.

Πάντως όταν την παρακολουθήσετε, δεν θα μπορείτε να ξεκολλήσετε το βλέμμα σας από την οθόνη, ούτε για ένα δευτερόλεπτο (αυτό είχα πάθει την πρώτη φορά…).

Δείτε το τρέιλερ

2.Black Swan 2010 Drama Thriller Mystery

Το Black Swan ήταν η ταινία της χρονιάς το 2010. Είχε προκαλέσει διαφωνίες μεταξύ των σινεφίλ, αφού σε κάποιους είχε φανεί απλή και φτωχή ενώ σε άλλους (όπως και ο γράφων) αριστούργημα. Πιστεύω πάντως ότι  τα μειονεκτήματά του, για κάποιους, είναι στην πραγματικότητα και η μεγάλη του δύναμη. Υπερβολή παντού (ερμηνείες, σκηνοθεσία), κιτς αισθητική, και διάχυτος αισθησιασμός. Αυτά παραδόξως βρίσκονται όλα κάτω από το γενικότερο feeling της ταινίας που είναι ο ΤΡΟΜΟΣ, με κεφαλαία. Έτσι αισθάνθηκα κατά τη διάρκεια της ταινίας. Σαν να μπαίνω σε τρενάκι του τρόμου και κάθε νέο τέρας που πεταγόταν με έριχνε σε ακόμη βαθύτερο σκοτάδι . Η ιστορία της μπαλαρίνας Nina (Oscar Α’ γυναικείου για την Natalie Portman) για την οποία το μπαλέτο είναι στην κυριολεξία η ζωή της και όχι το επάγγελμά της απλά, η οποία ανταγωνίζεται για τον πρώτο ρόλο στην Λίμνη των Κύκνων με την Lily (η Mila Kunis, θεά). Σημαντικό ρόλο στη ζωή της παίζουν η ψυχωτική και απαιτητική μητέρα της και ο καταπιεστικός καλλιτεχνικός διευθυντής της παράστασης. Άλλοι δυο ρόλοι που αντίστοιχα “γράφουν” οι Barbara Hershey και ο Vincent Cassel. Απίστευτα έντονη ταινία και με δυνατή κλιμάκωση έως το τραγικό φινάλε. Ίσως η πιο ώριμη ταινία του με πλάνα απολύτως ακριβή, θα σας κάνει να πιστέψετε ότι η ομορφιά και η κόλαση πάντα πηγαίνουν χέρι χέρι.

Δείτε το τρέιλερ

 

3.The Wrestler 2008 Drama

Η ιστορία ενός παλαιστή του VFW που προσπαθεί να ζήσει περασμένα μεγαλεία αλλά και να ισορροπήσει την προσωπική και οικογενειακή του ζωή. Ο Mickey Rourke είναι ο Randy The Ram. Και είναι σοκαριστικός σε μια ταινία για τη μοναξιά. Για το κυνήγι της δόξας που ποτέ δεν έρχεται. Καθώς και για την ανάγκη που έχουμε όλοι να μας αγαπάνε. Δεν έχουμε ένα απλό μελόδραμα εδώ. Σε ταινία του Aronofsky είμαστε. Ο ρεαλισμός είναι το θεμέλιο της ταινίας του αυτή τη φορά. Ρεαλισμός στο ρινγκ (πολύ αίμα και βία), στα παρασκήνια (φιλία), στις σκηνές με την κόρη του (συγκίνηση και συναισθηματική φόρτιση) και παντού! Τον Mickey Rourke, συνοδεύουν η Marisa Tomei σε hotter than hell ρόλο στριπτιτζού και η αποκάλυψη στο ρόλο της κόρης του Evan Rachel Wood, και οι δυο εξαιρετικές. Η ταινία είναι τίμια, έχει χιούμορ αλλά και σημεία για να κλάψεις. Αδικοχαμένο το Oscar εκείνη τη χρονιά για τον συγκλονιστικό Mickey Rourke που μεταμορφώνεται σε Randy the Ram και κερδίζει τη συμπάθειά μας με ευκολία. Μπορεί σε στιγμές να σας ξενίσει η βαρβαρότητα κάποιων σκηνών αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι ευαίσθητο και ανθρώπινο.

Δείτε το τρέιλερ

4.The Fountain 2006 Drama Sci Fi

Εδώ είχε θέμα. Δεν του βγήκε το budget (δεν του το δώσανε δηλαδή) και δεν είχε την αρχική επιλογή πρωταγωνιστών για την ταινία του. Και όμως το The Fountain είναι ένα παρά τρίχα αριστούργημα, στο οποίο τρεις παράλληλες ιστορίες μας μιλάνε για ζωή, την αγάπη και το θάνατο με ένα ρομαντικό και μεγαλειώδη ταυτόχρονα τρόπο. Ό,τι πιο διαφορετικό και φιλόδοξο στη φιλμογραφία του, με τις τρεις ιστορίες να διαδραματίζονται στο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Ένας κονκισταντόρ προσπαθεί να βρει το δέντρο της ζωής για να σώσει την αιχμάλωτη βασίλισσά του, ένας ιατρικός ερευνητής να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη γυναίκα του και ένας διαστημικός ταξιδιώτης κατευθύνεται προς ένα άστρο που πεθαίνει. Κοινό στοιχείο και στις τρεις ιστορίες το Δέντρο και το πάθος για ζωή! Πολύ καλοί η Rachel Weisz και Hugh Jackman στους κεντρικούς ρόλους ενώ τα εφέ και η μουσική είναι απολύτως ταιριαστά και αξιομνημόνευτα. Για άλλη μια φορά η σκηνοθεσία του είναι μοναδική στο είδος της.

Δείτε το τρέιλερ

5.Pi 1998 Thriller Sci fi

Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία έγινε πραγματικότητα με πολύ χαμηλό προϋπολογισμό και είναι ένα τεχνικό και σκηνοθετικό επίτευγμα. Ασπρόμαυρο, κλειστοφοβικό και πρωτότυπα παρανοϊκό, το Pi, αφορά ένα μαθηματικό που έχει εμμονή να βρει το αριθμό που ελέγχει και προβλέπει το χρηματιστήριο. Έτσι ξεκινάει βέβαια, γιατί στη συνέχεια η παράνοια τον κυριεύει και τον οδηγεί σε θρησκευτικά και κερδοσκοπικά μονοπάτια. Το “Pi” έχει φοβερή ατμόσφαιρα και στυλ και δεν πρέπει να σας τρομάξει ότι αφορά τα μαθηματικά και αριθμητικού υπολογισμούς. Αυτά είναι το απλό κομμάτι. Το δύσκολο είναι να καταφέρετε να κατανοήσετε τον Maximillian, την αγωνία του, τις εμμονές του και την ιδιοφυία του. Δύσκολη ταινία, να το πούμε, όχι για όλους.

Δείτε το τρέιλερ

10 σημαντικά Led Zeppelin τραγούδια

Ένα από τα μεγαθήρια της rock μουσικής ήταν και θα είναι για πάντα οι Led Zeppelin. Πρώτο rock τραγούδι που άκουσα ever,το “Whole lotta love”. Υπεύθυνος για το “έγκλημα” ο ίδιος μου ο πατέρας που μου πήρε δώρο το Led Zeppelin ΙΙ αντί του Super Hits του 1984 που του είχα ζητήσει. Για αυτό και μόνο τον λόγο πάντα έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Παρακάτω, με ένα μικρό σχόλιο για το καθένα, παραθέτω τα 10 καλύτερα τραγούδια τους, κατά την ταπεινή μου άποψη.

1. Whole lotta love

Ένα τραγούδι σταθμός και σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος. Δεν έχω βαρεθεί ποτέ να το ακούω. Και ούτε πρόκειται.

Ακούστε το

 

2. Stairway to heaven

Τελικά δεν είναι τόσο εύκολο να γράφεις για αυτά τα πράγματα. Τι να πω για το Stairway to heaven; Ότι θα ακούγεται για πάντα; Ότι είναι η συνθετική και εκτελεστική κορύφωση και των 4 μελών; Όχι, τι άλλο μπορώ να πω για ένα τραγούδι με τέτοιες εναλλαγές από folk σε hard rock που δεν θα μπορέσει να μιμηθεί ποτέ κανείς; 

Ακούστε το

 

3. Since I’ve been  loving you

Η μπαλάντα του εργατοπατέρα (I’ve been working form seven to eleven every night). Πολύ δυνατό blues που δεν πιστεύω ότι μπορεί να τραγουδήσει κανένας άλλος εκτός από τον Plant. Συγκινητικό και με κορύφωση. Α ναι και φοβερό Hammond από τον John Paul Jones. 

Ακούστε το

4. Heartbreaker

Όνομα και πράγμα. Το κομμάτι ραγίζει καρδιές. Εκπληκτικό riff από τον Page και το σόλο ένας απίθανος αυτοσχεδιασμός. Τέτοια κομμάτια έβγαζαν οι Led Zeppelin to 1969. Κεραυνός εν αιθρία. 

Ακούστε το

5. Kashmir

Ανατολίτικο και μυστηριακό, ένα ρυθμικό κομμάτι που γνωρίζουν και οι πέτρες. Θεωρώ ότι η απόλυτη εκτέλεση του είναι στο No Quarter των Robert Plant και  Jimmy Page, με τη συμμετοχή πολυμελούς ορχήστρας, με τουμπερλέκια και με διάρκεια 12 λεπτά.

Ακούστε το

6. In my time of dying

 Πάντα είχα θέμα. Πιο είναι καλύτερο το Kashmir ή το In my time of dying; Ποτέ δεν το απάντησα. Το τραγούδι διαρκεί 11 λεπτά, θυμίζει gospel και έχει φοβερή slide κιθάρα από τον Page. Τρομερή ενέργεια και μαυρίλα στους στίχους!

Ακούστε το

7. Babe I’m gonna leave you

Απαισιόδοξη μελωδία και πολλά ξεσπάσματα σε ένα κομμάτι από τον πρώτο τους δίσκο. Τρελαίνομαι να τραγουδάω τα 8 babe στο δεύτερο κουπλέ. Τι φωνητικά είναι πάλι αυτά…

Ακούστε το

8. Thank you

Στον ίδιο δίσκο που χτυπιόμαστε με το Livin’ Lovin’, το Whole lotta love κλπ, το Thank you ξεχωρίζει με τις γλυκές του αρμονίες και τους ρομαντικούς του στίχους. “If the sun refused to shine I would still be loving you”. Τι λες τώρα!

Ακούστε το

9. Dazed and confused

Η μεγαλύτερη επιτυχία από το ντεμπούτο τους, που στα live διαρκούσε 30 λεπτά της ώρας ή και παραπάνω. Ουσιαστικά είναι διασκευή σε τραγούδι του folk καλλιτέχνη Jake Holmes. Τσεκάρετε το original, που δεν είναι κακό και μπορείτε να καταλάβετε πως το απογείωσαν σε άλλο επίπεδο.

Ακούστε το

10. The battle of Evermore

Το μοναδικό τραγούδι στην ιστορία των Led Zeppelin με guest στα φωνητικά. Πρόκειται για την Sandy Deny των Fairport Connection σε μια μοναδική συνύπαρξη με τον Plant. Ένα ονειρικό folk παραμύθι με μαντολίνο και με στιχουργικές αναφορές στον “Άρχοντα των δαχτυλιδιών”. Διαβάζω και σας μεταφέρω ότι μην έχοντας πιάσει ποτέ μαντολίνο στα χέρια του, ο Page το έγραψε με τον Plant “στο φτερό” που λέμε. Με την πρώτη. Με την πρώτη το 1971 για να το ακούμε για πάντα!

Ακούστε το