Rocking in the brain 3

 

Στην ερώτηση του τι περιμένει κανείς από την νέα χρονιά , οι απαντήσεις δεν είναι πλέον αυτές που ήταν πριν 10 χρόνια. Νέες έχουν προστεθεί και δυστυχώς είναι απογοητευτικές όσο αφορά την κατάσταση που επικρατεί σε όλο σχεδόν τον πλανήτη…: “Να βρω δουλειά”, “Να αλλάξει κάτι”, “ Να φύγω εξωτερικό”,  και άλλες που μπορεί να μην απασχολούν τον καθένα μας προσωπικά αλλά, σίγουρα αφορούν κάποιον από το περιβάλλον ή την οικογένεια μας.

Ευρέως διαδομένες (και καλώς) είναι και οι γνωστές ευχές: Υγεία, αγάπη , ευτυχία. Συνήθως ακολουθεί η επιβεβαίωση του συνομιλητή ότι ειδικότερα με την υγεία , όλα γίνονται. “Υγεία να υπάρχει και όλα έρχονται.” Όλα τα παραπάνω τα επαναλαμβάνω και εγώ από συνήθεια, αλλά και τα εννοώ σε όποιον τα  εύχομαι (Αυτό το «όλα έρχονται» είναι εντελώς άκυρο βέβαια αλλά τέλος πάντων….).

Δεν φτουράνε πια. Δεν μπορώ να δεχθώ πια ότι ευχόμενος κάτι με την καρδιά μου, θα γίνει πραγματικότητα. Και σίγουρα δεν θέλω πια να το κάνω τυπικά και από συνήθεια. Είμαι σαν το παιδί που του γίνεται η αποκάλυψη ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Μετά από 5 χρόνια κρίσης το έχω καταλάβει και είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει… Οι ευχές αυτές δεν φέρνουν φαί στο τραπέζι, ούτε θα σε προσλάβουν και σίγουρα δεν θα σε φροντίσουν , αν (ω μη γένοιτο) πάθεις κάτι…

Η στήλη δεν θέλει να προκαλέσει άσχημα συναισθήματα, μέρες που είναι . Απλά στις ήδη υπάρχουσες ευχές, να προσθέσει νέες που κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να πηγαίνουν χέρι χέρι με τις παλιές. Αυτές είναι : Αισιοδοξία, δύναμη, αποφασιστικότητα. Προσπαθώ χρόνια να τις εφαρμόζω στην καθημερινότητα μου , έχω όμως ακόμη δρόμο για να φτάσω σε ένα αξιόλογο ποσοστό. Θα συνεχίσω να προσπαθώ λοιπόν.

Αυτές είναι οι ευχές μου για το 2015!

Να αποκτήσουμε αισιοδοξία γιατί είναι μεταδοτικό και μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει. Δύναμη για να αντισταθούμε σε αυτά (και σε αυτούς) που έρχονται, και αποφασιστικότητα για να ξεκολλάμε από τα διλήμματα.

Καλή χρονιά.

ΥΓ1: Η στήλη “Και ο μήνας έχει 7” θα εμφανίζεται πλέον όποτε έχει κέφια και όποτε υπάρχει χρόνος για (ευελπιστώ) αξιόλογες παρουσιάσεις.

ΥΓ2: Η Μάγδα είναι η νέα βοηθός. Η εργατικότητα και η συνέπεια που επιδεικνύει μόνο με ένα δημόσιο και με κεφαλαία ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μπορεί να ανταμειφθεί. (Καταλαβαίνεις τι σε περιμένει…χι)

Tom Petty and the Heartbreakers - Hypnotic Eye (2014) Hard rock, Blues rock

Hypnotic Eye

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, λέει η παροιμία. Έτσι και εγώ θα απολογηθώ για την μέχρι πρότινος άγνοια που είχα για το σύνολο του έργου του Tom Petty and The Heartbreakers. Φυσικά και γνώριζα τα “Learning to fly” και “Running down  a dream”, καθώς και 3-4 μεγάλες ακόμη επιτυχίες τους.

Ειδικά στα 80΄s θυμάμαι σάρωνε στο MTV. Αλλά μέχρι εκεί. Μεγάλος και τρανός αλλά χωρίς να έχω προλάβει να ασχοληθώ μαζί του. Το κάνω εν έτη 2014 με την τελευταία του κυκλοφορία “Hypnotic Eye”, που είναι ένα από τα καλύτερα rock album του 2014. Ο δίσκος ξεκινάει με το “American Dream Plan”, που χαρακτηρίζεται από rock πληρότητα. Ρυθμός (riffara), ωραίο-εύκολο ρεφραίν και super rock ‘n’ roll solo. Εύκολα ο ακροατής διαπιστώνει ότι έχει γίνει πολύ προσεγμένη παραγωγή, αφού διακρίνονται και οι ακουστικές κιθάρες αλλά και το πιάνο που συνοδεύει στο riff! Με την ίδια έμπνευση και φρεσκάδα θα ακολουθήσει το “Fault Lines”, όπου την παράσταση κλέβουν η μπασογραμμή και τα «γουα γουα» της κιθάρας. Το συγκεκριμένο κομμάτι πραγματικά περιλαμβάνει όλες τις αρετές αυτού του άλμπουμ. Ροκ για σκεπτόμενους ακροατές αλλά και για χορό σε rock club (αν υπάρχουν ακόμη…).

Ακούγοντας το επόμενο “Red River”, διαπιστώνω ότι αυτομάτως πρέπει να καταχωρηθεί στις επιτυχίες που ανέφερα στον πρόλογο. Η ροκ διάθεση του Petty, θα διακοπεί από το jazz πείραμα του “Full Grown Boy” που δεν ξενίζει αλλά αντίθετα συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμής του δίσκου. Πολύ διαφορετικό μουσικά, αλλά μέσα στο κλίμα του συνόλου, ο Tom Petty εδώ τα καταφέρνει πολύ καλά με τις φωνητικές απαιτήσεις του τραγουδιού. Μετά το διάλλειμα αυτό, άλλοτε με blues (“Burnt out Town”) και με πιο hard rock προσανατολισμό (“U get me high”, “All you can carry”) ο Tom Petty και η παρέα του στέλνουν για rock φροντιστήριο τους νέους retrorockers. Και σε περίπτωση που αμφιβάλει κανείς, κλείνει το δίσκο με ένα jamming mid-tempo κομμάτι, με ένα riff για να παίζει μια ζωή, το “Shadow People”. Ιδανικό κλείσιμο και ιδανική κυκλοφορία για έναν ροκά από τους παλιούς.

Παροιμία και στο φινάλε από μένα «Ο νέος είναι ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς!». Δεν βγήκαν τυχαία αυτές οι ρήσεις… Μπορεί ακούγοντας άλμπουμ σαν και αυτό…

Drive (2011) Thriller, Drama

Drive

Ευτυχώς, είδα το Drive στον κινηματογράφο και το απόλαυσα όπως πρέπει.

Θριλεράρα και γκανγκστερική περιπέτεια, η δράση του κατευθύνεται από ένα αθώο και υπέροχο ρομάντζο.

Ο Ryan Gosling (όπως δεν τον έχετε ξαναδεί να παίζει) είναι ο πρωταγωνιστής «Άνθρωπος δίχως όνομα», για να κάνουμε και τον απαραίτητο παραλληλισμό με τα γουέστερν του Leone. Είναι λιγομίλητος (τα απολύτως απαραίτητα), σκληρός σαν τσιμέντο και οργισμένος σε βαθμό που το βλέμμα του και μόνο θα μπορούσε να ρίξει νεκρούς τους αντιπάλους του.

Η μοναχική και μυστηριώδης ζωή που κάνει, είναι ανάμεσα σε παράνομα και νόμιμα επαγγέλματα. Είναι stuntman, εργαζόμενος σε συνεργείο αυτοκινήτων, αλλά και οδηγός αποδράσεων και διάφορων μυστικών υποθέσεων. Όλα θα αλλάξουν όταν θα γνωρίσει και θα χρειαστεί να βοηθήσει την γειτόνισσά του Irene (Carey Mulligan). Ο πλατωνικός έρωτάς τους και μια αποτυχημένη ληστεία θα είναι η αρχή σε μια εκδικητική και βίαιη κόντρα που θα ακολουθήσει.

Το Drive πετυχαίνει το σκοπό του σε όλα τα επίπεδα. Οι σιωπηλές σκηνές μεταξύ Ryan Gosling και Carey Mulligan, όπου πραγματικά «μιλάνε με τα μάτια», είναι υπέροχες. Οι σκηνές βίας είναι αντάξιες  του “The Good Fellas” και ενώ είναι λίγες, έχουν τρομερή ένταση και σκληρότητα (η σκηνή του ασανσέρ προκαλεί πανικό και αποστροφή). Ο Ryan Gosling προσπαθεί να ισορροπήσει αυτούς τους δύο κόσμους και να γίνει ο προστάτης της Carey Mulligan.

Η ταινία υποστηρίζεται από την καλή φωτογραφία και την πιο 80s πεθαίνεις μουσική (το Nightcall του Kavinsky έγινε classic). Όπως πάντα υποστηρίζω  για το καλό σινεμά όλα αυτά δεν θα είχαν καμιά αξία αν δεν είχαν γίνει υπό την καθοδήγηση του κατάλληλου σκηνοθέτη. Ο Nicolas Winding Refn ενορχηστρώνει μοναδικά και με σιγουριά, αυτή τη βίαιη ιστορία αγάπης. Περιμένουμε πολλά στο μέλλον.

Un prophet (2009) Crime Drama

Un prophet

O Malik είναι ένας 19χρονος μουσουλμάνος που οδηγείται στην φυλακή.  Ο λόγος είναι επίθεση σε αστυνομικό και η καταδίκη έξι χρόνια. Ο νεαρός είναι αγράμματος, αφελής και επιθετικός. Είναι η ιδανική περίπτωση για να χρησιμοποιηθεί από τον αδίστακτο αρχηγό της Κορσικανής μαφίας Cesar Luciani, για να κάνει φόνο. Να κάνει φόνο ή να πεθάνει ο ίδιος. Δεν του ζητείται να σκοτώσει οποιονδήποτε, αλλά ένα μουσουλμάνο που θα καταθέσει μάρτυρας σε δίκη. Όλα αυτά συμβαίνουν στο πρώτο μισάωρο, ενός έπους 150 λεπτών. Αν αντέξετε αυτό τον πρώτο γύρο αληθοφάνειας, βίας, ρατσισμού και μιας ρεαλιστικής δολοφονίας σκληρότερης από ότι βάζει ο νους σας, τότε θα καταφέρετε να συνεχίσετε. Ο Malik θα γίνει ο «άνθρωπος» του Cesar, ο βοηθός για όλες τις δουλειές. Παρόλα αυτά δεν ανεβαίνει στην ιεραρχία (προσωρινά;) αφού του συμπεριφέρονται σαν στον προσωπικό μουσουλμάνο σκλάβο τους. Στην πορεία λοιπόν θα καταφέρει να αναμιχτεί στις συμμορίες της φυλακής και την κουλτούρα της κάθε μιας.

Η σκληρότητα, ο ρεαλισμός, και κάποιες δύσκολες  σκηνές για να παρακολουθήσει κανείς, δεν είναι από μόνα τους λόγοι για να παρακολουθήσει κάποιος το “Un prophet”. Οι κορυφαίες ερμηνείες, η πολύ καλή ανάπτυξη χαρακτήρων , και η υπέροχη σκηνοθεσία είναι αυτά που καθιστούν το “Un prophet” μια από τις καλύτερες ταινίες φυλακής και γκανγκστερικής φιλολογίας που έχουν γυριστεί ποτέ. Ο Tahar Rahim στον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει ερμηνεία επιπέδου νεαρού Jack Nicholson και είναι πολύ σημαντικό ότι η ταινία δεν κάνει ποτέ «κοιλιά».

Ένα τρανταχτό παράδειγμα της δυναμικής του νέου Γαλλικού Σινεμά και ακόμη πιο συγκεκριμένα του Jacques Audiard, που μας έδωσε και το «De rouille et d’os” ή αλλιώς “Rust and bone” του 2012.