The lobster – O Αστακός (2015) Comedy, Drama, Romance

The Lobster

Αν αφεθείς στο σύμπαν του , γίνεσαι οπαδός. Ο Αστακός όμως δεν είναι για όλους. Παρακολουθείστε το και καταλήξτε: Lover or Hater. Εγώ ήξερα από τα 5 πρώτα λεπτά.

Σε μια μελλοντική (?) κοινωνία, οι άνθρωποι που μένουν μόνοι τους στη ζωή, οδηγούνται σε ένα ξενοδοχείο, όπου έχουν στη διάθεσή τους 45 ημέρες για να ερωτευθούν και στη συνέχεια να επιστρέψουν με το ταίρι τους στην πόλη. Αν αποτύχουν, μεταμορφώνονται και ζουν πλέον ως ζώα.

Η τέταρτη ταινία και πρώτη αγγλόφωνη του δικού μας Γιώργου Λάνθιμου, όπως καταλαβαίνετε και από την περίληψη της υπόθεσης, είναι μια love or hate it ταινία. Και αυτό γιατί ο συγκεκριμένος δημιουργός λειτουργεί μόνο στο δικό του σύμπαν, ή αν θέλετε στη δική του πραγματικότητα και δεν κάνει καμία απολύτως παραχώρηση.

Το σενάριό του, σε συνεργασία με τον Ευθύμη Φιλίππου (όπως και στον «Κυνόδοντα») είναι εντελώς παρανοϊκό και αλληγορικό, ενώ όλοι οι χαρακτήρες του φέρονται αφύσικα ήρεμα, έως υποτονικά. Από τα πρώτα λεπτά όμως και χάρη στο σύνολο των σκηνοθετικών του αρετών, των υπέροχων ερμηνειών και τη χρήση της μουσικής, όσα συμβαίνουν στην οθόνη γίνονται φυσιολογικά και πραγματικά. Οι ήρωες καλούνται να κάνουν επιλογές και να λειτουργήσουν σε ένα περιβάλλον όπου η κάθε λέξη μετράει και κάθε γεγονός οδηγεί σε νέα παρανοϊκή-φυσιολογική εξέλιξη. Και για να γίνω πιο αναλυτικός, τα πλάνα του Λάνθιμου είναι υπέροχα κάδρα ζωγραφικής. Ο Colin Farell δίνει την καλύτερή του ερμηνεία, η Rachel Weisz είναι εγγύηση όπως πάντα (και στο ρόλο της αφηγήτριας), ενώ η μουσική περιλαμβάνει Nick Cave, Στραβίνσκι και Σοστακόβιτς, μέχρι και το «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη».

Στα 110 λεπτά του ο «Αστακός», θα σας κάνει να ξεκαρδιστείτε (ουκ ολίγες φορές), να νιώσετε και να προβληματιστείτε. Φυσικά υπάρχουν και 3-4 σκηνές, που θα σοκαριστείτε και θα φτάσετε στα όρια σας (really!). Αλλά, έτσι δεν είναι η ζωή; Δεν συνυπάρχουν η υποκρισία, η φιλία, η σκληρότητα, η καλοσύνη, το μίσος, η αγάπη; Ο Λάνθιμος θα τα αναλύσει και θα αναδείξει το πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίζεις και σχεδόν ακατόρθωτο να αγαπάς πραγματικά.

Βασικά (όπως λέει και η κόρη μου) δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολο να αγαπάς και να αγαπιέσαι, είναι όμως οι κανόνες , οι απαγορεύσεις και τα ταμπού της κοινωνίας μας που μας οδηγούν σε μαζικές συμπεριφορές και αντιδράσεις, που με τη σειρά τους δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την ελευθερία του πραγματικού έρωτα.

Εκεί είναι το πανομοιότυπο κομμάτι του Αστακού με τον Κυνόδοντα. Η αποκάλυψη, στη συνέχεια η γελοιοποίηση και εντέλει το γκρέμισμα των Τοίχων (βλέπε The Wall) που μας περιβάλουν από τη στιγμή που θα γεννηθούμε.

Και αυτόν τον κύριο στόχο (κατ’ εμέ), ο Λάνθιμος με τον Αστακό το πετυχαίνει στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Αν αφεθείτε και μετά το τέλος της ταινίας σκεφτείτε, τότε σίγουρα θα κατανοήσετε και θα αναρωτηθείτε πως είναι δυνατόν να επιτρέπουμε να μας επιβάλουν πράγματα και να μην αντιδράμε στο ελάχιστο, καθώς και που βρίσκονται εντέλει οι αληθινοί μας εαυτοί! Βαθιά αλληγορικό σινεμά που οφείλετε να κάνετε δώρο στον εαυτό σας.

9/10

ΥΓ. Στις αρχές του δεύτερου μέρους -και χωρίς να σας αποκαλύπτω κάτι- παρακολουθήσαμε σε μια σκηνή, μια γυναίκα να χορεύει με ακουστικά στα αυτιά στο δάσος, μια άλλη γυναίκα να προστάζει έναν άντρα (που λίγο πριν είπε ότι αυνανιζότανε) να σκάψει τον τάφο του, ενώ την ίδια στιγμή, μια καμήλα περνούσε στο πίσω μέρος του πλάνου. Όσο και αν σας ξενίζει η παραπάνω περιγραφή, σας ενημερώνω ότι εκτός του ότι ξεκαρδίστηκα, η σκηνή είναι και απολύτως συναρπαστική, αφού δημιουργούσε έντονα το συναίσθημα της αγωνίας. Πολύ απλά γιατί όλα τα παραπάνω στο σύμπαν του Λάνθιμου είναι απολύτως φυσιολογικά.

Starry Eyes (2014) Horror, mystery

Starry Eyes

 

B movie στη θεωρία, Α’ ποιότητα τρόμου στην πράξη.

Το “Starry Eyes” είναι ένα από τα καλύτερα B movieς τρόμου του 2014.

Γυρισμένο σε λίγες μόλις ημέρες και με τη βαθμολογία του IMDB στο 6, δεν είχα και τα καλύτερα δεδομένα για να παρακολουθήσω άλλη μια ταινία τρόμου για μια starlet που θα κάνει τα πάντα για να γίνει γνωστή ηθοποιός. Και να που βρέθηκα να μένω αποσβολωμένος με τις εναλλαγές ύφους του σκηνοθέτη Kevin Kolsch και με την δύναμη της αλληγορικής κατάβασης στην κόλαση που θα ζήσει η Sarah.

Η οποία δουλεύει σε fast food για τα προς το ζην και ονειρεύεται την επαγγελματική της καταξίωση ως ηθοποιός κινηματογραφικών ταινιών. Audition με εκκολαπτόμενους σκηνοθέτες, αντιζηλίες με «φίλες» ηθοποιούς και η υποχρεωτική δουλειά στο fast food (θεός ο προϊστάμενος) αποτελεί την καθημερινότητά της. Η Sarah δεν μπορεί να αρκεστεί σε αυτά, της φαίνονται λίγα, άδεια και ανούσια. Μετά από μια αρκετά παράξενη audition, από την οποία δεν θα θυμάται και πολλά, της ζητείται να παρουσιαστεί μπροστά σε έναν παραγωγό μιας μεγάλης - ιστορικής εταιρείας παραγωγής. Η δόξα και τα πλούτη (ως γνωστόν!) απαιτούν συμφωνία με το διάβολο. Θα κάνει η Sarah το μεγάλο βήμα; Και τι ακριβώς θα της ζητηθεί για να γίνει επιτυχημένη; Οι απαντήσεις επί της οθόνης.

Όπως προανέφερα το “Starry Eyes” εντυπωσιάζει με την ικανότητα του σκηνοθέτη να αλλάζει στυλ με επιτυχία. Με τη σειρά που εμφανίζονται, είναι τα παρακάτω: Lynchεικό (ακαταλαβίστικο) όνειρο, Cronenberg (πρώτη περίοδος των μεταμορφώσεων), splatter και gore (εκεί που δεν το περιμένεις), ενώ σε όλη την διάρκεια στάνταρ πλανάται η αισθητική του Roman Polanski..

Το “Starry Eyes” πάνω απ’ όλα είναι μια αλληγορία για τον ψεύτικο κόσμο της showbusiness και μια δήλωση ότι κανείς δεν τα καταφέρνει μόνο με το ταλέντο του.

Το καλοδουλεμένο - πιο 80΄s είσαι η Cyndi Lauper στο Girls just want to have fun  video - φινάλε είναι το κερασάκι στην τούρτα, μιας αργά (η αλήθεια είναι) αναπτυσσόμενης ταινίας  τρόμου. Λοιπόν; Εσείς μέχρι που θα φτάνατε για χρήματα και δόξα; Δείτε το “Starry Eyes” και απαντήστε στο ερώτημα.

ΥΓ. Παρόμοιες (σεναριακά τουλάχιστον) προτάσεις: “Mulholland Drive” του David Lynch και “Black Swan” του Darren Aronofsky.

7/10

Δείτε το trailer εδώ

Iron Maiden - The Book of Souls (2015) Heavy Metal

The Book of Souls

Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα…

Οι Iron Maiden δεν ήταν ποτέ στην κορυφή των αγαπημένων μου συγκροτημάτων στα θρυλικά 80΄s. Εκεί ήταν οι ACDC, οι Manowar, οι Black Sabbath κ.ά. Είχαν κυκλοφορήσει όμως έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών, το “Piece of Mind”, ο δεύτερος καθαρόαιμος metal  δίσκος που άκουσα στη ζωή μου (είχε προηγηθεί το “Heaven and Hell”, μη ρωτήσετε ποιων και πάθω τίποτα). Από κει και πέρα, ήξερα τα πάντα που κάνανε ή είχαν κάνει, αλλά ποτέ δεν αφοσιώθηκα. Έχω πωρωθεί, έχω αγαπήσει και γνωρίζω τα πάντα μέχρι και την αποχώρηση του Dickinson, αλλά δεν αφοσιώθηκα.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, τους είδα τρεις φορές live (μία με Bayley) και τους αγνόησα παντελώς δισκογραφικά. Άκουγα λίγο και εγκατέλειπα. Καλό το “X Factor” και συμπαθές το “Brave New World” με την επιστροφή του κοντού… αλλά ειδικά μετά το τελευταίο “ Final Frontier”, πήρα ξεκάθαρη θέση ότι πρέπει να κρεμάσουν τα παπούτσια.

Έτσι, εν έτη 2015 και μετά τις ανακοινώσεις για διπλό δίσκο (90 λεπτών) και για 18λεπτο κομμάτι (!) κράταγα πολύ μικρό καλάθι. Ένα καλαθάκι μια σταλίτσα.

Με το “If Eternity Should Fail” που ανοίγει το δίσκο, με την εντυπωσιακή εισαγωγή και το καλπάζων riff, βρέθηκα κάπου στα 1987. Live feeling παραγωγή, maidenikές κιθάρες, σούπερ ρεφραίν, όμορφα πλήκτρα και ένας Dickinson δυναμικός και ορεξάτος.

Το “Speed of Light” που ακολουθεί είναι ένα παιχνιδιάρικο, τυπικό Maiden κομμάτι (τύπου “Can I play with madness”), με ιδιαίτερα up tempo ρυθμό και ένα super video game videoclip.

Στο “The Great Unknown”, τα πράγματα σοβαρεύουν αφού προστίθεται στο μέχρι στιγμής πανέμορφο και νοσταλγικό πακέτο η επική διάθεση που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος της μουσικής των Maiden.

Και όταν οι παλιοί πάρουν μπρος, δεν έχουν σταματημό. Το “The Red And The Black” και το ομώνυμο “The Book of souls”, είναι δύο δυναμικές/επικές συνθέσεις, τύπου “ Rime of the Ancient Mariner” που μας θυμίζουν γιατί οι Maiden είναι οι πιο σπουδαίοι storytellers της μουσικής που αγαπάμε. Τραγούδια με μεγάλη διάρκεια, που δεν γίνονται ούτε για μια στιγμή κουραστικά. Το πρώτο με γηπεδικό ρεφραίν και το δεύτερο αποπνέοντας doomila και σκοτεινιά.

Προσπερνώντας το συμπαθητικό “When the river runs deep” και κλείνοντας την ακρόαση του πρώτου νέου cd των Iron Maiden, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το συγκρότημα έχει επιστρέψει για τα καλά και ότι έγραψαν τραγούδια περιπετειώδη με τον ενθουσιασμό που τους διέκρινε στην αρχή της καριέρας τους.

Το δεύτερο cd ανοίγει όπως και το πρώτο, με μια σύνθεση του κοντού, το “ Death or Glory” που είναι και η καλύτερη σύνθεση από τις γρήγορες του δίσκου.

Το “Shadows Of The Valley”, έχει το πιο ωραίο ρεφραίν και ένα riff να το ακολουθεί από τα κλασικά καλαματιανά (όπως συνηθίζω να αποκαλώ) που γράφει ο Harris.

Τα “Tears Of A Clown” και “The Man Of Sorrows” που θα οδηγήσουν στο απόλυτο φινάλε είναι πάρα πολύ συναισθηματικά. Το πρώτο είναι γραμμένο για τον Robin Williams (RIP) και το δεύτερο είναι μια power μπαλάντα (περίπου) που ξεχωρίζει για τις εναλλαγές που περιέχει.

Ο Dickinson έγραψε τρία τραγούδια που είναι τοποθετημένα σε κομβικά σημεία στα άλμπουμ. Στις αρχές των δύο cd και εδώ στο μεγαλειώδες φινάλε, το “ Empire Of The Clouds”.

Μια σύνθεση, προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που διαρκεί 18 λεπτά. Και τι δεν έχει! Πιάνο σε τραγούδι Maiden έχετε ακούσει; Όχι; Ε λοιπόν έχει. Έγχορδα; Ε λοιπόν έχει. Αλλαγές, επαναλήψεις που δεν χορταίνονται, στο πιο φιλόδοξο και περιπετειώδες κομμάτι που έχουν παίξει ποτέ. Επηρεασμένος από Savatage και Queen, ο Bruce μας δίνει τη δική του Rock Opera για να μας συντροφεύει για πάντα.

Δεν ξέρω αν είναι ιεροσυλία ο δίσκος να συγκριθεί με τα άλμπουμ των 80΄s, θεωρώ όμως ότι είναι ότι καλύτερο από το 1989 και μετά, με διαφορά!

Όπως και να χει, τους αξίζουν συγχαρητήρια γιατί ενώ θα προτιμούσαμε να αποσυρθούν, τώρα διψάμε για το επόμενο! UP THE IRONS!

8/10