"Kokuhaku" Confessions (2010) Mystery Thriller Drama

Confessions

Ξεκινώντας να γράψω για το Confessions αποφάσισα ότι δεν θα χρησιμοποιήσω μια συγκεκριμένη λέξη, η οποία θα είναι spoileria και θα προκαλέσει προσμονή σε μελλοντικούς θεατές.

Θα αρκεστώ στην περιγραφή της δυνατής αυτής εμπειρίας, χωρίς να αποκαλύψω πολλά για το σενάριο, πέραν του ότι αφορά την έρευνα για το θάνατο ενός μικρού κοριτσιού. Σε επίπεδο κατηγορίας έχουμε να κάνουμε με ένα βάρβαρο-ανελέητο ψυχολογικό θρίλερ, με ένα ευρηματικό τρόπο αφήγησης, καθώς και πολλή αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη βία (φυσική αλλά κυρίως λεκτική).

Ο Tetsuya Nakashima καταφέρνει να προκαλέσει συναισθήματα συμπόνιας ή μίσους, σε ταχύτατο χρονικό διάστημα και για διαφορετικούς χαρακτήρες. Ενώ νομίζεις ότι έχεις ξεκάθαρη εικόνα και έχεις σοκαριστεί με αυτά που παρακολουθείς, στο επόμενο μισάωρο θα σε κάνει να αναθαρρήσεις και να συμπαθήσεις ένα άλλο χαρακτήρα. Αυτό το πετυχαίνει με την επανάληψη σκηνών δοσμένες από την οπτική  γωνιά του κάθε ήρωα. Εκεί αποκαλύπτονται ανείπωτες προσωπικές λεπτομέρειες, οι οποίες ενώνονται και κορυφώνονται σε ένα κρεσέντο υπερβολής και φρίκης.

Όχι gore φρίκη αλλά ψυχολογική. Αυτή που πονάει, όχι αυτή που βλέπεις και αποστρέφεις το βλέμμα (ή γελάς ανάλογα το ύφος). Αυτή με την οποία ούτε παίρνοντας το βλέμμα σου θα γλυτώσεις και σίγουρα δε θα γελάσεις.

Πιστεύω ότι θα αναρωτιέστε πως τα παρουσιάζει αυτά ο Tetsuya Nakashima επί της οθόνης. Μα φυσικά με ακριβώς τον αντίθετο τρόπο από αυτά που συμβαίνουν. Δηλαδή, όπως θα έλεγαν κάποιοι για μια κουλτουριάρικη ταινία: «Η ταινία έχει πολύ μπλα μπλα». Όμως στην περίπτωσή μας κάθε λέξη έχει το λόγο ύπαρξής της. Ειδικά αυτό, έχει προσεχθεί στη λεπτομέρεια. Κάθε λέξη παίζει το ρόλο της.

Στον σκηνοθετικό τομέα, το 30% της ταινίας είναι σε slow motion ενώ όπως και με τις λέξεις έτσι και κάθε πλάνο είναι προσεγμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Όσο για τη μουσική περιλαμβάνει μεταξύ άλλων Radiohead, πιάνο, και μελαγχολικά αιθέρια φωνητικά.

Το “Confessions” είναι ένας σταθμός στην ιστορία των ψυχολογικών θρίλερ και είναι η απόλυτη ταινία του υποείδους που δεν μπορώ να αναφέρω.

Σας αφήνω να το διαπιστώσετε μόνοι σας και να κάνετε συγκρίσεις με ανάλογες ταινίες.

Το “Confessions” είναι ουσιαστικά εκτός συναγωνισμού σε όλους τους τομείς.

ΥΓ. Βλέποντας την ταινία για δεύτερη φορά διαπίστωσα ότι μπορεί να αναγνωσθεί και σαν μια σύγκρουση γενεών. Αλλά αυτό είναι μικρότερης σημασίας μπροστά στην κεντρική ιδέα. Καλό κουράγιο!