Η
καλύτερη ταινία δράσης της δεκαετίας. Να το δεχτώ, χωρίς να είμαι φαν αυτών των
ταινιών. Η καλύτερη ταινία
δράσης της δεκαετίας που σαρώνει τα βραβεία (στα φεστιβάλ Δουβλίνου και Toronto μεταξύ
άλλων), να το δεχτώ. Άμα τε να δεχτώ ότι είναι σκηνοθετημένη από Ουαλό νεαρό (Gareth Evans) με μόλις άλλες δύο ταινίες στο ενεργητικό
του. Σε όλα τα παραπάνω λοιπόν προσθέστε ότι η χώρα προέλευσης της ταινίας
είναι η Ινδονησία και έτσι λοιπόν δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να το δω, για
να το πιστέψω.
Η υπόθεση απλή. Νεαρός αστυνομικός, μάστορας
στις πολεμικές τέχνες, είναι μέλος επίλεκτης αστυνομικής καταδρομικής ομάδας (SWAT). Στόχος της ομάδας αυτής ο Tama, ο
μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών της χώρας, με το δικό του στρατό και το δικό του
κτίριο. Η ομάδα έχει σκοπό να το αιφνιδιάσει και να τον συλλάβει με κάθε κόστος
μέσα στην έδρα του. Όμως, το κτίριο είναι στην κυριολεξία δικό του, αφού η
πλειοψηφία των ενοίκων είναι μέλη της συμμορίας του ή χρήστες ναρκωτικών,
πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε. Η ομάδα θα παγιδευτεί στο κτίριο και η δράση
απογειώνεται σε μια ταινία που όμοιά της δεν έχετε ξαναδεί.
Η διαφορετικότητά της σε σχέση με παρόμοιες
ταινίες του είδους (Steven Segal, Jason Statham και
λοιποί σφαλιαρο-ειδήμονες) είναι ότι πρωτίστως είναι σκηνοθετημένη ως θρίλερ
ακόμη και ως ταινία τρόμου στο σύνολό της. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και η
φωτογραφία, καθώς και η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Οι ανορθόδοξες λήψεις, το
μοντάζ, όλα προκαλούν φόβο και πανικό.
Οι σκηνές δράσεις (εκεί που πέφτει το πολύ
ξύλο μεταξύ 2, 3 ή και περισσοτέρων αντιπάλων) είναι αριστοτεχνικά
σκηνοθετημένες. Παρόλο που όπως συνηθίζεται η ανταλλαγή χτυπημάτων γίνεται με
την ταχύτητα του φωτός, το μοντάζ και η σκηνοθεσία βοηθούν στο να προλαβαίνουμε
να δούμε και να «νιώσουμε» κάθε κλωτσομπουνίδι που πέφτει. Σε αυτό βοηθάει και
η ευρηματικότητα των χτυπημάτων που ανταλλάσσονται και τα πολύ καλά ηχητικά
εφέ. Ακόμη και η τελική σκηνή, παρόλο που είναι λίγο παρατραβηγμένη σε
διάρκεια, δεν γίνεται βαρετή.
Το όλο εγχείρημα, περιλαμβάνει στο σενάριο
ανατροπές (δεν υπάρχει κανένα είδος ή υποείδος ταινιών πλέον χωρίς ανατροπές,
ακόμη και οι κωμωδίες), καθώς και λίγο δράμα.
Ε ναι, εντέλει είναι η καλύτερη ταινία δράσης
των τελευταίων ετών και μάλιστα με ολοδικό της χαρακτήρα που σίγουρα θα
αποτελέσει αντικείμενο μίμησης και σίγουρα θα γίνει remake.
Δείτε το και αποφασίστε μόνοι σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου