AC/DC - Rock or bust (2014) Hard rock

 Rock or bust

Οι AC/DC είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα όλων των εποχών και εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν κακό δίσκο. Ακόμη και τα “Flick of the Switch” και “Fly on the Wall” (των δύσκολων χρόνων που ακολούθησαν το “Back in Black”) στα δικά μου αυτιά είναι υπέροχα και μοναδικά, άσχετα αν θεωρούνται κατά πολύ κατώτερα από την πλειοψηφία των κυκλοφοριών τους.

Με το “Black Ice” του 2008 είχα κατενθουσιαστεί! Άλλη μια δισκάρα προστέθηκε στον κατάλογό τους.

Με το “Rock or Bust”, ομολογώ πως τα χρειάστηκα. Οι AC/DC δεν είναι πια αυτοί που ξέραμε. Λείπει ο αρχηγός, Malcolm Young, έχοντας υποκύψει στην άνοια που του επιτέθηκε από το 2008! Και όχι μόνο αυτό αλλά ο Phil Rudd, για δεύτερη φορά στην ιστορία της μπάντας, χάνει το έλεγχο και βρίσκεται μπλεγμένος, κατηγορούμενος για το ότι έβαλε να σκοτώσουν (η πρώτη φορά ήταν τα drugs φυσικά).

Οι δυο απουσίες δεν συγκρίνονται φυσικά. Ο Malcolm ήταν ο δημιουργός των riff και θα παραμείνει πάντα η κινητήριος δύναμη, η ήρεμη δύναμη που οδηγούσε το τραίνο των AC/DC. Οπότε, η απορία είναι κατά πόσο ο δίσκος αυτός άξιζε να δημιουργηθεί. Μπορούν οι AC/DC να προσφέρουν εν έτει 2014; Και αν ναι, είναι δίκαιο να γίνουν οι συγκρίσεις με το παρελθόν;

Φυσικά και δεν είναι κακός ο δίσκος, όμως και μόνο βλέποντας κάποιος τις διάρκειες των κομματιών, εύκολα διαπιστώνει ότι πρόκειται για ιδέες και riff κάτω του υψηλού στάνταρ που οι ίδιοι έχουν θέσει. Τραγούδια των τριών λεπτών (ή και μικρότερα!) πρέπει να είναι πολύ καλογραμμένα για να αντέξουν στο χρόνο. Το “Rock or Bust” έχει τέτοια κομμάτια. Είναι όμως η μειοψηφία. Η πλειοψηφία έχει συμπαθητικά riff, καλογυαλισμένα δεύτερα φωνητικά και μια mainstream κατεύθυνση.

Ακούγεται ευχάριστα, αλλά δεν θα βρεθεί ποτέ υψηλά στις προτιμήσεις των οπαδών. Στα θετικά, ο Brian Johnson είναι σε εξαιρετική φόρμα και ο Stevie Young (που αντικαθιστά τον Malcolm) τα πάει μια χαρά.

Όπως πάντα το άλμπουμ θα γίνει η αφορμή για νέα παγκόσμια περιοδεία, ας ελπίσουμε πάλι και από τα μέρη μας…

Μέχρι εδώ καλά, όλα τα παραπάνω τα είχα γράψει ακούγοντας το δίσκο. Στη συνέχεια διάβασα συνεντεύξεις των Brian Johnson και Angus Young καθώς και ανακοινώσεις για την πορεία της υγείας του Malcolm τα τελευταία χρόνια και συνοπτικά σας τα παρουσιάζω παρακάτω.

Τα πρώτα δείγματα της άνοιας είχαν εμφανιστεί στον Malcolm από το 2008. Προσπάθησε πολύ για να ξαναμάθει τα τραγούδια που ο ίδιος είχε γράψει και να βγουν στην υπερεπιτυχημένη (πλην ΟΑΚΑ) παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε το “ Black Ice”. Με το πέρας της περιοδείας διαγνώστηκε με καρκίνο του λάρυγγα και υπεβλήθη σε επιτυχημένη εγχείρηση. Στη συνέχεια υπεβλήθη σε επέμβαση στην καρδιά, λόγω  σοβαρών προβλημάτων.

Εντέλει, η άνοια τον λύγισε. Μέχρι να το κάνει όμως και όσο ακόμη είχε αίσθηση της πραγματικότητας γύρω του, το μόνο που έλεγε ήταν «προχωράμε». Και μετά που ήξερε ότι δεν υπάρχει επιστροφή, είπε στον Angus “Keep making music”.

Τσάμπα η παραπάνω κριτική, τσάμπα οι συγκρίσεις. Ο αρχηγός είπε «Προχωράμε». Μετά από όλα όσα τράβηξε: «Προχωράμε».

Οπότε Play Ball και μακάρι να τους αποθεώσουμε για δεύτερη φορά στη χώρα μας!