20ο Rockwave Festival - 20/6/2015 - Robbie Williams, Kovacs, Ex Girlfriend's Perfume, Inconsistencies

Πολύς κόσμος όταν έμαθε ότι ο Robbie Williams θα παρουσιαστεί στη σκηνή του Terra Vibe για τα 20ά γενέθλια του RockWave Festival δυσανασχέτησε, απογοητεύθηκε, γενικά δεν το πήρε και πολύ καλά. Και αυτό γιατί ο Robbie γνωστός από το boy band των 90’s Take That, έχει τη φήμη ενός pop σταρ, με μάλλον γλυκανάλατα τραγούδια και στυλ που δεν ταιριάζει στους ροκάδες. Κι όμως, το Σάββατο 20 Ιουνίου 2015 ο Robbie Williams αποδείχθηκε πολύ ροκ! Προσέφερε ένα άρτιο show απ’ όλες τις απόψεις και απόδειξε ότι ροκ είναι αυτός που σέβεται τη μουσική και αυτό που κάνει το κάνει με πάθος!

Η βραδιά προμηνύονταν εξαιρετική. Ήταν η δεύτερη μέρα του RockWave σε μια εορταστική ατμόσφαιρα με διαφόρων ειδών happenings σε περίπτερα μετά την είσοδο και στο μικρό stage του Terra Vibe.

Δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να ακούσω όλα τα συγκροτήματα πριν το μεγάλο όνομα. Στην αναμονή στην είσοδο του συναυλιακού χώρου ακούγονταν οι Ex Girlfriend’s Perfume, οι οποίοι είχαν κερδίσει τον διαγωνισμό του Jumping Fish της Cosmote (χορηγού της εκδήλωσης) απ’ όσο διάβασα στην επίσημη ιστοσελίδα του RockWave και πριν από αυτούς οι Inconsistencies. Το τρίτο όνομα στο line up ήταν η Sharon Kovacs. Με μια πολύ καλή φωνή (θαρρείς και τραγουδά μαύρη ερμηνεύτρια) και ιδιαίτερη μουσική, τραγούδησε την επιτυχία της My Love καθώς και ορισμένες διασκευές όπως το Diamonds are Forever και μας κράτησε συντροφιά για κάτι παραπάνω από μια ώρα μέχρι να εμφανιστεί ο σταρ της βραδιάς.

Και έφτασε η μεγάλη ώρα! Πριν ανέβει στη σκηνή, το πρώτο μήνυμα που εμφανίστηκε ήταν «is it anybody out there?», φράση την οποία έχει φωνάξει ο ίδιος το 2003 σε συναυλία στο Knebworth και φυσικά είχε γίνει χαμός! (Δείτε εδώ).

Εν συνεχεία ρώτησε το κοινό αν είναι έτοιμο να τον υποδεχθεί και εμφανίστηκε σε ένα κόκκινο φόντο με σμόκιν και λευκά γάντια. «Yasu motherfucker» ήταν η πρώτη φράση που ξεστόμισε καθώς μπήκε στη σκηνή. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξε ήταν το Let me Entertain You και αυτό ακριβώς έκανε! Μας διασκέδασε για σχεδόν 2 ώρες. Μας κατέπληξε, μας γοήτευσε, μας ενθουσίασε, μας θύμισε τι σημαίνει πραγματικός μουσικός!

Η συναυλία του τα είχε όλα! Υπέροχες ερμηνείες, ωραία σκηνικά, κουβέντα με το κοινό, πολύ χιούμορ, αρκετή τρέλα, ένα σύντομο βιογραφικό του, μια φαν στη σκηνή για να τον βοηθήσει στο σκηνικό του τραγουδιού Candy, τον πατέρα του Pete Williams με τον οποίο τραγούδησαν μαζί, είχε U2, Queen, Frank Sinatra, Oasis. Είχε μια «συγνώμη» που δεν είχε έρθει ξανά στην Ελλάδα για συναυλία, μια υπόσχεση για την επόμενη εμφάνισή του εδώ. Και φυσικά είχε ένα ενθουσιώδες κοινό που τον περίμενε πως και πως και δεν το απογοήτευσε καθόλου. Με μια καθαρότητα στη φωνή και με μια μπάντα με την οποία συνεργάζεται χρόνια και προσέφερε ΜΟΥΣΙΚΗ πέρα από το θέαμα.

Το βράδυ του Σαββάτου τραγούδησε όλες τις μεγάλες επιτυχίες του και νομίζω ότι ευχαριστήθηκε αρκετά που το κοινό γνώριζε σχεδόν όλα τα τραγούδια του. Feel, Me and My Monkey, Angels, Candy. Αλλά και όσοι δεν ήξεραν τα τραγούδια του διασκέδαζαν πολύ, χόρευαν, ζητωκραύγαζαν, χειροκροτούσαν.  Αντάμειψε και τους πιο ροκ με το Bohemian Rhapsody… Και τι δεν είπε, και τι δεν έκανε!

Έχει ταλέντο, είναι performer, αγάπα αυτό που κάνει, είναι νέος ακόμα και έχει χρόνια μπροστά του να κάνει και άλλα πολλά και πολύ καλά. Δεν είναι τυχαίο που μόνο αυτός ξεχώρισε και έκανε καριέρα από τους Take That. Έκανε αρκετές επιτυχίες, κάποια στιγμή χάθηκε από το προσκήνιο μιας και είχε μπλέξει με ναρκωτικά, επανήλθε, πειραματίστηκε, τραγούδησε swing, επανενώθηκε με τους Take That ευτυχώς για πολύ λίγο, και στη συνέχεια η καριέρα του άρχισε και πάλι να απογειώνεται. Μέρος των παραπάνω τα ανέφερε κι ίδιος στο σύντομο βιογραφικό που μας παρουσίασε.

Ήταν μια υπέροχη βραδιά, ένα άψογο θέαμα, μια εκπληκτική συναυλία! Κρίμα για όσους δεν ήρθαν να τον δουν λόγω της ταλαιπωρίας που έχουν τραβήξει σε προηγούμενες συναυλίες στο Terra Vibe. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ήμουν σε ένα δίλημμα αλλά αποφάσισα να πάω γιατί ένας είναι ο Robbie και δεν το μετάνιωσα καθόλου!

Μας υποσχέθηκε ότι σε 18 μήνες θα ξανάρθει. Ξέρετε τι σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή; «Ευτυχώς που μας το είπες, να το πούμε και στους φίλους και έρθουν οπωσδήποτε την επόμενη φορά». Γιατί μια φορά στη ζωή σου αξίζει να έχεις δει τον Robbie Williams live!

Κείμενο : JoJo

Φωτογραφία : Καίτη

20o Rockwave Festival - 30/5/2015 - The Black Keys, The Black Angels, 1000Mods, Big Nose Attack, Puta Volcano

Το 1996 πραγματοποιήθηκε το Rock of Gods στη Φρεαττύδα. Η metal μέρα στην οποία είχα παραβρεθεί είχε Rage, Blind Guardian (ιστορική εμφάνιση), Saxon (σκίσανε στη θέση των Motorhead) και Slayer.

20 χρόνια μετά, το όνομα του φεστιβάλ είναι πλέον το πασίγνωστο Rockwave και η μόνιμη έδρα του, η Μαλακάσα. Επιτυχίες, σκαμπανεβάσματα, γκρίνιες, μεγάλες εμφανίσεις και απωθημένα, όλα συνέβησαν μέσα στα 20 αυτά χρόνια (και ακυρώσεις και αποτυχίες φυσικά). Η ανακοίνωση του ερχομού των Black Keys για πρώτη φορά στην Ελλάδα για τον εορτασμό των 20 ετών αυτής της ροκ γιορτής προκάλεσε ενθουσιασμό (και δικαίως). Η ολοκλήρωση στη συνέχεια του line up της βραδιάς φάνταζε ιδανική, προμηνύοντας ένα από τα σπουδαιότερα και καλύτερα Rockwave. Ας δούμε τι έγινε τελικά αυτή την όντως ιστορική βραδιά και για ποιους λόγους. Οι Puta Volcano για αρκετούς έδωσαν την καλύτερη εμφάνιση της ημέρας μόλις στις 16:30. Δεν τους πρόλαβα και έχω αποφασίσει στην πορεία να κάνω κάτι για αυτό. Εφόσον θα ακολουθήσει και η κυκλοφορία του ντεμπούτου τους: “The sun“ σίγουρα κάπου θα τους πετύχω.

 

Βρέθηκα στις πρώτες γραμμές του κοινού για την εμφάνιση των αγαπημένων (πλέον) Big Nose Attack. Η ηλεκτρισμένη και αλάνθαστη (για άλλη μια φορά) παρουσία τους, κατάφερε να περάσει στο κοινό. Απόδειξαν ότι με τη δουλειά και τον επαγγελματισμό, το άγχος και το τρακ το βάζουν στα πόδια. Το 45λεπτο της εμφάνισής τους περιελάμβανε επιτυχίες (“Oh that girl”), νέα τραγούδια (“69”), αφιέρωση στον αείμνηστο BB King, αλλά και ένα δεκάλεπτο τζαμάρισμα έτσι όπως μόνο τούτα τα δυο αδέρφια ξέρουν να προσφέρουν. 

Ήδη αρκετοί χιλιάδες κόσμου ήταν έτοιμες να υποδεχτούν το χιλιομόδι στο μεγαλύτερο live της καριέρας τους στην Ελλάδα. Ερχόμενοι δυναμικά από το sold out του Gagarin, εύκολα δημιούργησαν 2-3 pit με το ανεβαστικό ρυθμικό stoner ροκ τους (Sabbath + Kuyss =Χιλιομόδι). Ο κόσμος έδειξε να τους γνωρίζει με το που βρέθηκαν στη σκηνή. Τα “7 flies”, “Vultures”, “El rollito”, “Vintage” μεταξύ άλλων από τα 2 άλμπουμ τους, μας ταρακούνησαν και οι 1000Mods αποδείχτηκαν η πιο σκληρή παρουσία της βραδιάς.

Από εδώ και πέρα μόνο black.

Οι The Black Angels λόγω της μουσικής τους ταυτότητας είχαν εκ των πραγμάτων το δυσκολότερο έργο. Να περάσουν την έντονη ψυχεδελική, ροκ πρόταση τους στις ήδη συγκεντρωμένες 30.000 του κοινού  που κακά τα ψέματα στη μεγάλη του πλειοψηφία δεν ήξερε κάτι για αυτούς. Ο ήχος τους ήταν υποδειγματικός, δυνατός αλλά ευδιάκριτος. Εντέλει οι mid tempo ψυχεδελικές συνθέσεις με τα διπλά και τριπλά φωνητικά αλλά και τις χαρακτηριστικές κιθάρες, κατάφεραν να συγκινήσουν μόνο όσους γνώριζαν. Ο πολύς κόσμος χειροκρότησε, όμως θα τους ξεχάσει σύντομα. Οι The black angels ίσως λιγάκι τρακαρισμένοι, ίσως ως η πιο progressive μπάντα του φεστιβάλ, έδειξαν να κλείνονται στον εαυτό τους, να αποδίδουν μουσικώς τα μέγιστα αλλά να δημιουργούν αγάλματα εφήβων που δεν ένιωσαν ούτε νότα. Καταχειροκροτήθηκαν παρόλα αυτά και το κυρίως πιάτο, η συναυλία των The black keys για πρώτη φορά στην Ελλάδα, πλησίαζε.

Προσωπικά μετάνιωσα που δεν τους είχα δει στο sold out του Fuzz και έμεινα ευχαριστημένος από το στήσιμό τους και κυρίως από τον ήχο τους.

Ακριβώς στην ώρα τους, όπως και όλα τα συγκροτήματα που προηγήθηκαν, οι The Black Keys ξεκίνησαν με το «Dead and gone” και το κοινό τραγουδά κάθε στίχο. Οι Patrick Carney και Dan Auerbach. Συνοδευόμενοι από δυο μουσικούς συνέχισαν με τα “Next Girl: και “Run Right Back” παίζοντας τίμια και όχι με την ακρίβεια CD τις blues rock συνθέσεις τους. Παρόλες τις αντιδράσεις του κόσμου, παρατηρώ ότι ο ήχος είναι κατά πολύ χαμηλότερος  (ίσως και 40%) από ότι ήταν στους The Black Angels. Και το επιβεβαιώνω στο πρώτο highlight του “Gold on the Ceiling” όπου με χαρακτηριστική ευκολία, οι φωνητικές ικανότητες των νεαρών δίπλα μου υπερκάλυπταν τους The Black Keys. Τιμώντας τα αγαπημένα album του κοινού “Brothers” και “El Camino” συνέχισαν να παραδίδουν τη μουσική τους, είτε με τεράστια επιτυχία στο “I got mine” όταν βρέθηκαν μόνοι τους επί σκηνής, είτε με λιγότερη της αναμενόμενης όπως στο “Too afraid to love you”. Παρά το γεγονός ότι ο Dan Auerbach αλλάζει συνεχώς κιθάρες, δημιουργώντας άλλο ένα πρόβλημα (μαζί με τον χαμηλό ήχο) στη ροή της συναυλίας το κοινό χειροκροτά (αλλά δεν παραληρεί) και περνάει καλά. Προσωπικά μιλώντας πάλι, περίμενα από τους The Black Keys να με ξετινάξουν, κάτι που δεν έγινε παρά μόνο σε 3-4 μεμονωμένες στιγμές. Σαν να τους κατάπιε η σκηνή και να φαινόντουσαν μικροί. Στα θετικά η ζεστασιά της φωνής του Dan,η δύναμη της μουσικής τους ακόμα και σε χαμηλή ένταση και οι ειλικρινείς εκτελέσεις των τραγουδιών με τα μικρολαθάκια τους εδώ κι εκεί.

Κλείσανε με “Lonely Boy” (εδώ ταρακουνήθηκε επιτέλους η Μαλακάσα) και την υπέροχη εκτέλεση (να τα λέμε κι αυτά) του “Little Black Submarines”.

Τελικός απολογισμός με απαντήσεις σε πιθανές ερωτήσεις:

Α) Πέρασες άσχημα; Όχι βέβαια.

Β) Θα έλεγες σε κάποιον που δεν ήρθε ότι έχασε; Με τίποτα.

Γ) Θα ξανάβλεπες τα συγκροτήματα του line up σε ατομικές εμφανίσεις σε κλειστούς μικρούς χώρους; Με τα χίλια!

ΥΓ: Ένα μεγάάάάλο ευχαριστώ στην NET PLANET , τους Γιώργο και Τάκη που για άλλη μια χρονιά έμπασαν το Rockinginthebrain στο Rockwave.Hell yeah!!

ΥΓ2 Σε επίπεδο οργάνωσης και αποχώρησης, τα πράγματα ήταν καλύτερα από ποτέ.

ΥΓ3 Χρόνια πολλά Rockwave! Τι 30, τι 40, τι 50, εκεί θα είμαστε…