Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Goat (10), Kooba Tercu (6) - 17.10.2015 Gagarin


Ένα ψυχεδελικό ταξίδι εμπειρία για όσους παραβρέθηκαν και ταυτόχρονα μια καυτή χορευτική βραδιά. Μαζί με τους Blues Pills, το καλύτερο live της χρονιάς. Η Σουηδία οδηγεί την κούρσα!
Οι Goat ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα live της χρονιάς εφόσον το μυστηριώδες συγκρότημα βρίσκεται στο peak της καριέρας του, με το ντεμπούτο “World Music” να φιγουράρει στα καλύτερα του 2012 σε άπειρες μουσικές λίστες και το “Commune” του 2014 να καθιερώνει το συγκρότημα ως τον Νο 1 εκφραστή της ψυχεδελικής ροκ των 60’s στους καιρούς μας.
Σε αυτούς τους καιρούς λοιπόν που χάρη στην αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και της ηλεκτρονικής πληροφόρησης και όπου οι φαν έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν και να παρακολουθούν και την τελευταία λεπτομέρεια για τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες και τη μουσική σκηνή γενικότερα, οι Goat μας έβαλαν γκολ από τα αποδυτήρια. Μας ψάρωσαν, μας πάγωσαν και στη συνέχεια μας έκαναν να χορέψουμε και να ταξιδέψουμε, ευχόμενοι το live να μην τελειώσει ποτέ.

 Όσες εικόνες και αν είχα δει και όσες φορές είδα Goat μέσω Youtube, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για την είσοδο των 7 στη σκηνή. Οι μάσκες, οι κουκούλες, οι μανδύες και τα φορέματα των 2 ιερειών προσδίδουν μια τελετουργική και εξωτική ατμόσφαιρα που οδήγησε το κοινό στην αρχή να ουρλιάζει και μετά να παρακολουθεί αποσβολωμένο το “Words” που άνοιξε το set των Σουηδών. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα έγινε αντιληπτό ότι ο ήχος εκτός από υποδειγματικός σε επίπεδο έντασης (δυνατός αλλά σε καμιά περίπτωση ενοχλητικός) ήταν πεντακάθαρος και οι θεατές μπορούσαν να ακούσουν με κάθε λεπτομέρεια τις νότες από κάθε όργανο. Και αυτά ήταν, οι δυο κιθάρες που άλλαζαν παραμορφώσεις και σόλαραν εναλλακτικά, τα ντραμς σε πιο παθητικό ρόλο αλλά με αφρικάνικη κατεύθυνση, το τουμπερλέκι (παιγμένο από το μαντιλοφόρο που δίνει την αίσθηση του απλησίαστου αλλά ίσως και αρχηγού της μπάντας) σιγοντάροντας, και το μπάσο που ήταν μια αποκάλυψη καθώς αποτελούσε το 50% της μουσικής που ακούσαμε. Ο μπασίστας αποτέλεσε τον πρωταγωνιστή όχι μόνο σολάροντας, αλλά “στρώνοντας” το χαλί πάνω οποίο πατούσαν όλοι οι υπόλοιποι σε κάθε τραγούδι. Ο ήχος του, αλλά και το παίξιμό του, ήταν τέτοιο που δεν συνόδευε όπως συνηθίζεται, αλλά ήταν τα ίδια τα τραγούδια, πλέκοντας μοναδικούς ρυθμούς.
 
Τώρα για τα δυο κορίτσια, τι να πει κανείς… Αν οι υπόλοιποι αποδείχθηκαν μουσικάρες, οι δυο κοπέλες είναι η τέλεια εμπροσθοφυλακή της ομάδας. Μαγνητίζουν τα βλέμματα και εκφράζονται σωματικά λες και κάθε νότα τις διαπερνάει σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Ίσως η ανωνυμία να τους δίνει ακόμα μεγαλύτερη ώθηση και πραγματικά εκφράζονται όπως κάναμε μικροί στον καθρέπτη ακούγοντας το αγαπημένο μας τραγούδι αλλά επί 10! Φωνητικά μπορεί να μην είναι οι πιο καταρτισμένες φωνές που υπάρχουν, για το είδος όμως που υπηρετούν είναι τέλειες και παρουσιάστηκαν απόλυτα εναρμονισμένες χωρίς ποτέ να υπερκαλύπτουν τους υπόλοιπους. Παράλληλα με ντέφια, μαράκες και κρουστά,  έβαζαν και αυτές τη μικρή τους πινελιά στον ήχο αν και το μεγάλο τους ατού είναι η θεότρελη σκηνική τους παρουσία και το πάθος για κάθε στίχο που τραγουδάνε.
Τα 80 λεπτά της εμφάνισής τους αποτέλεσαν μια τελετουργία που ήταν ευλογία για τα αυτιά μας (ήχος κρυστάλλινος), ενώ ειδικά μετά το τρίτο τραγούδι “Gathering of ancient tribes” όπου το αρχικό δέος ξεπεράστηκε, χορέψανε μέχρι και τα τασάκια. Το live απέπνεε μια καυτή ένταση που έδινε την αίσθηση ενός μοναδικού party για φίλους. Οι φίλοι φυσικά γεμίσανε το Gagarin ασφυκτικά και τα χαμόγελα ήταν μέχρι τα αυτιά. Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω στιγμές σε μια βραδιά όπου το μόνο ψεγάδι ήταν ότι οι Goat δεν έφεραν μαζί τους merchandise (θα είχαν ξεπουλήσει φυσικά). Η εμφάνισή τους με λίγα λόγια ήταν το live της χρονιάς (μαζί με Pills τον Γενάρη) και έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει στον Βαγγέλη, που μπορεί να μην χόρεψε αλλά εκστασιάστηκε: “Τούτοι δεν χορταίνονται”.
Τυπικά να αναφέρουμε το “Run to your mama” και το “Let it bleed” έτσι για την ιστορία.
Με το φινάλε, αναρωτήθηκα πως θα ήταν εάν γνωρίζαμε τις ταυτότητές τους και εμφανίζονταν με τζιν και t-shirt. Φιλοσοφικά ερωτήματα που απάντησα ο ίδιος στον εαυτό μου. Μα τότε δεν θα ήταν οι Goat και δεν θα δημιουργούσαν αυτή την ηδονική μουσική.
Όσοι διαβάσατε μέχρι εδώ (οι live ανταποκρίσεις είναι η ειδικότητά μου…) σας παρακαλώ την επόμενη φορά που θα έρθουν να τους παρακολουθήσετε.
Το παρακάτω video, μπορεί να μεταδώσει μόνο το 1% της εμπειρίας που ζήσαμε.
ΥΓ. Οι Kooba Tercu που είχαν την τύχη να ανοίξουν, ταυτόχρονα ήταν και άτυχοι γιατί προηγήθηκαν μιας εμφάνισης οδοστρωτήρα…Όπως και να χει ήταν μια χαρά (αν και ο ανορθόδοξος ήχος τους δεν με αγγίζει) , με έναν πολύ καλό ντράμερ και ένα συνολικό ήχο σαν οι Nirvana να πήραν speed και να αποφάσισαν να παίξουν σκοτεινή/ηλεκτρονική ψυχεδέλεια.


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Lilya 4-ever (2002) Drama


Αρκετές φορές, ξεκινάμε με το έτερον ήμισυ, να δούμε μια ταινία βάσει κάποιων δεδομένων που λόγω κεκτημένης ταχύτητας συλλογής πληροφοριών (και των ρυθμών που ζούμε σήμερα γενικότερα), αποδεικνύονται ελλιπής ή και λανθασμένα. Για το Lilya 4-Ever, ανακοίνωσα στη σύζυγο ότι πρόκειται για μια «ρωσική» (στόινκ) κομεντί (ταρατατζούμ) με υψηλή βαθμολογία στο IMDB. Τουλάχιστον πέτυχα τη βαθμολογία γιατί τίποτα δε με είχε προετοιμάσει για την αληθινή Lilya και τον σουηδό σκηνοθέτη Lukas Moodysson.
Από τα πρώτα λεπτά της ταινίας γίνεται αντιληπτό ότι βρισκόμαστε σε κάποια από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Στη Λιθουανία λοιπόν, τα μεγαλεπήβολα – εγκαταλειμμένα κτίρια, η απελπισία και η φτώχεια βρίσκονται σε κάθε πλάνο. Και σε κάθε πλάνο θα είναι πλέον και η Lilya. Μια όμορφη έφηβη που θα εγκαταλείψει η μητέρα της για να φύγει με τον εραστή της στον παράδεισο της Αμερικής. Την Lilya θα αναλάβει η θεία της και ουσιαστικά μοναδική της παρέα θα είναι ο μικρότερος της Volodya.
Η Lilya θα κάνει πολλά για να επιβιώσει στην απεραντοσύνη της φτώχειας και του εξευτελισμού που ακολούθησε την πτώση του σοσιαλισμού. Θα εκδοθεί με τη θέλησή της (για να επιβιώσει), παρά τη θέληση της γιατί θα την αναγκάσουν και κάποια στιγμή θα ερωτευτεί. Κάπου εδώ σταματάει και η εξιστόρηση του σεναρίου. Όπως πλέον έχετε καταλάβει (και εμείς μετά τα πρώτα δέκα λεπτά), έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ δυνατό κοινωνικό δράμα και μια ταινία με σκηνές που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη σας.
Ο Lukas Moodysson παραδίδει ένα αριστούργημα μαγικού ρεαλισμού με συνεχείς εναλλαγές σκληρών σκηνών (ειδικά οι ερωτικές - τρομακτικές λήψεις). Την ιστορία της Lilya, λίγο πολύ την γνωρίζουμε όλοι. Ξέρουμε τι έγινε με την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Άλλο όμως να υποθέτεις ότι ξέρεις και τελείως διαφορετικό από το να το βιώσεις.
Το Lilya 4-Ever είναι μια βιωματική ταινία, έντονων συγκινήσεων και ενός αξέχαστου φινάλε.
Συστήνετε ιδιαίτερα σε φίλους του «Δαμάζοντας τα Κύματα».
Για τη νεαρή πρωταγωνίστρια Oksana Akinshina, απλά να πούμε ότι η ταινία χωρίς αυτή δεν θα ήταν ίδια…