Villagers of Ioannina City, Πλειάδες, Vavoura Band, 25.9.15 Τεχνόπολις

«Πόσοι από εσάς δεν μας έχετε ξαναδεί;», το ερώτημα του Αλέξη Καραμέτη των VIC στο πολυπληθές κοινό που γέμισε την Τεχνόπολη. Πάνω από 5.000 κόσμου έδωσαν βροντερό παρών, σε μια βραδιά που εύκολα ξεπεράστηκε η πιθανότητα της βροχής, αλλά όχι και η καταιγίδα που εξαπέλυσαν οι VIC στο κοινό της Αθήνας. Τα μισά και παραπάνω χέρια που σηκώθηκαν ως απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε, αποδεικνύουν τη συνεχή προσθήκη νέων οπαδών στο συγκρότημα από τα Γιάννενα.

Εφόσον δεν προλάβαμε τους Vavoura Band, δυστυχώς δε μπορώ να εκφέρω γνώμη, αν και είναι από τα σχήματα που κουβαλάνε τεράστια εμπειρία και έτσι δε μου προκαλούν καμία έκπληξη τα εξαιρετικά σχόλια που διάβασα για την εμφάνισή τους.

Οι Πλειάδες είναι εννιά υπέροχα κορίτσια που με το κέφι, τη ζωντάνια και τους φωνητικούς συνδυασμούς, πήραν για τα επόμενα 30 λεπτά τη σκυτάλη του live. Τραγούδια της Ηπείρου, της νότιας Ιταλίας και ο κόσμος δεν είχε εκτιμήσει ακόμα την προσφορά τους στη βραδιά. Θα την εκτιμούσε όταν θα ανεβοκατέβαιναν τη σκηνή για τις κολασμένες συνθέσεις των τραγουδιών των VIC.

21.30 λοιπόν, και το ταξίδι προμηνύονταν ενδιαφέρον και μακρύ.

Το πρώτο του μέρος ήταν άκρως ατμοσφαιρικό και ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια καλλιτεχνική συνεύρεση των Tool, των Pink Floyd και της παραδοσιακής Ηπειρώτικης μουσικής. Το κοινό αποθέωνε στην κυριολεξία κάθε νότα του κλαρίνου, ενώ οι guests Χρήστος Τζιτζιμίκας και Γιάννης Μήτσης στα «Ξεχωρίσματα» και «Chalasia  mou» αντίστοιχα, καταχειροκροτήθηκαν. Οι Πλειάδες άνοιξαν μαζί με τους VIC και πηγαινοέρχονταν στη σκηνή προσφέροντας τις υπηρεσίες τους. Δηλαδή, πρόσθεταν μια απόκοσμη αίσθηση στα τραγούδια αλλά ενίσχυαν και τον παραδοσιακό χαρακτήρα των τραγουδιών.

Το μπάσο και τα ντραμς αποτελούσαν το γνωστό μαντρότοιχο που ορίζει το background του ήχου των VIC, ενώ τα πλήκτρα χωρίς ποτέ να πρωταγωνιστούν έκαναν σωστά τη δουλειά τους. Η κιθάρα και τα φωνητικά του Αλέξη Καραμέτη σε υψηλά επίπεδα, ενώ ο μοιραίος πρωταγωνιστής, το κλαρίνο, ήταν πάντα εκεί για να μας θυμίζει ότι παρακολουθούμε VIC και όχι κάποια απλή Stoner μπάντα.

Άλλο ένα μέλος ήταν (σχεδόν) μόνιμα στη σκηνή και δεν ήταν λίγες οι φορές που η γκάιντα χρωμάτισε τα τραγούδια με μεγάλη επιτυχία,

Εάν η συναυλία είχε τελειώσει με διάρκεια την 1 ½ ώρα, η πλειοψηφία θα είχε φύγει ευχαριστημένη. Υποδειγματικός ήχος, φοβερός φωτισμός και ένα συγκρότημα τόσο καλοστημένο, που δεν θα άφηνε παραπονεμένο και τον πιο απαιτητικό ακροατή.

Kalesma, Echoes, Skaros, Nova, Giannim, Ξεχωρίσματα, Perdikomata, Chalasia mou, τα τραγούδια του πρώτου μέρους.

Και τότε έσκασε σαν οβίδα το “Zvara”, σε ένα φανατισμένο κοινό που δίψαγε να το ακούσει και να φωνάξει κάθε στίχο. Σπρωξίματα, καπνογόνα, χέρια υψωμένα και όλοι τραγουδούσαν χωρίς ποτέ όμως να καλύπτουν τον (θα το ξαναγράψω) υποδειγματικό ήχο του συγκροτήματος.

Με το “Ti kako” που ακολούθησε επικράτησε παροξυσμός. Δημιουργήθηκε circle pit και το headbanging έδινε και έπαιρνε, με τη συμμετοχή νεότερων (που ήταν και η πλειοψηφία του κοινού) αλλά και μεγαλύτερων. Όλοι γίναμε ένα, σε μια εκτέλεση που όμοια της δε δίνεται τόσο εύκολα η ευκαιρία να παρακολουθήσει κάποιος, αφού οι Πλειάδες οδήγησαν το τραγούδι στην πραγματική του διάσταση. Από και μέσα στα βουνά.

Στη συνέχεια ο Γιάννης Χαλδούπης και το κλαρίνο του μας κέρασαν “Krasi” και ενώ η συναυλία είχε απογειωθεί πολύ πριν, δεν έλεγε να προσγειωθεί. Στο “St.Triad” που ακολούθησε φωνάζαμε όλοι «Έχω ζάλη στο κεφάλι» και στο “Karakolia” που έκλεισε το set νιώσαμε και νιώσανε ότι ζήσαμε ένα μεγάλο live, με απίθανη συμμετοχή του κόσμου.

Για να μας ευχαριστήσουν οι VIC, επανήλθαν και για κλείσιμο μας πρόσφεραν μια ανάμνηση για πάντα. Μια ανάμνηση για πάρτη μας. Το “Zvara” ξανά!! Ξανά χαμός και ξανά ανατριχίλα στο στίχο «Κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός».

Μια μεγαλειώδης και χορταστική εμφάνιση που εδραιώνει το συγκρότημα και μας κάνει να ανυπομονούμε για την επόμενη δισκογραφική του δουλειά και τις επόμενες συναυλίες τους.

Τι συμβαίνει λοιπόν με τους VIC; Πως έφθασαν εδώ; Πως γίνεται να κάνει stage diving φωτογράφος σε αυτό το live (με την μηχανή ανά χείρας);!?! Έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας;

Πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος για να το περιγράψω, πέραν από την ειλικρίνεια και την εργατικότητα που τους διακρίνει, είναι να σας αναφέρω μερικά από τα μπλουζάκια των fan που παρατήρησα όταν άναψαν τα φώτα. Eyehategod, Misfits, Dream Theater και Gogol Bordelo. Οι VIC λοιπόν, έχουν καταφέρει και έχουν παντρέψει στην μουσική τους το metal (αλίμονο…), το punk, το progressive (γενικότερα) και την alternative μουσική διάσταση. Σε συνδυασμό με τους επαναστατικούς τους στίχους και την ανατρεπτική τους οπτική, είναι ότι πιο σπουδαίο έχει βγάλει η ελληνική ροκ σκηνή εδώ και πολλά χρόνια.

Νέα παιδιά είναι οπότε τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Είναι σίγουρο.

ΥΓ: Μπλουζάκι «Σάβας Σιάτρας – το Αηδόνι της Ηπείρου» δεν είδα, αλλά να είστε σίγουροι πως η παράδοση κυλάει στο αίμα της παρέας από τα Γιάννενα.