Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

The lobster – O Αστακός (2015) Comedy, Drama, Romance

Αν αφεθείς στο σύμπαν του , γίνεσαι οπαδός. Ο Αστακός όμως δεν είναι για όλους. Παρακολουθείστε το και καταλήξτε: Lover or Hater. Εγώ ήξερα από τα 5 πρώτα λεπτά.

Σε μια μελλοντική (?) κοινωνία, οι άνθρωποι που μένουν μόνοι τους στη ζωή, οδηγούνται σε ένα ξενοδοχείο, όπου έχουν στη διάθεσή τους 45 ημέρες για να ερωτευθούν και στη συνέχεια να επιστρέψουν με το ταίρι τους στην πόλη. Αν αποτύχουν, μεταμορφώνονται και ζουν πλέον ως ζώα.
Η τέταρτη ταινία και πρώτη αγγλόφωνη του δικού μας Γιώργου Λάνθιμου, όπως καταλαβαίνετε και από την περίληψη της υπόθεσης, είναι μια love or hate it ταινία. Και αυτό γιατί ο συγκεκριμένος δημιουργός λειτουργεί μόνο στο δικό του σύμπαν, ή αν θέλετε στη δική του πραγματικότητα και δεν κάνει καμία απολύτως παραχώρηση.
Το σενάριό του, σε συνεργασία με τον Ευθύμη Φιλίππου (όπως και στον «Κυνόδοντα») είναι εντελώς παρανοϊκό και αλληγορικό, ενώ όλοι οι χαρακτήρες του φέρονται αφύσικα ήρεμα, έως υποτονικά. Από τα πρώτα λεπτά όμως και χάρη στο σύνολο των σκηνοθετικών του αρετών, των υπέροχων ερμηνειών και τη χρήση της μουσικής, όσα συμβαίνουν στην οθόνη γίνονται φυσιολογικά και πραγματικά. Οι ήρωες καλούνται να κάνουν επιλογές και να λειτουργήσουν σε ένα περιβάλλον όπου η κάθε λέξη μετράει και κάθε γεγονός οδηγεί σε νέα παρανοϊκή-φυσιολογική εξέλιξη. Και για να γίνω πιο αναλυτικός, τα πλάνα του Λάνθιμου είναι υπέροχα κάδρα ζωγραφικής. Ο Colin Farell δίνει την καλύτερή του ερμηνεία, η Rachel Weisz είναι εγγύηση όπως πάντα (και στο ρόλο της αφηγήτριας), ενώ η μουσική περιλαμβάνει Nick Cave, Στραβίνσκι και Σοστακόβιτς, μέχρι και το «Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη».
Στα 110 λεπτά του ο «Αστακός», θα σας κάνει να ξεκαρδιστείτε (ουκ ολίγες φορές), να νιώσετε και να προβληματιστείτε. Φυσικά υπάρχουν και 3-4 σκηνές, που θα σοκαριστείτε και θα φτάσετε στα όρια σας (really!). Αλλά, έτσι δεν είναι η ζωή; Δεν συνυπάρχουν η υποκρισία, η φιλία, η σκληρότητα, η καλοσύνη, το μίσος, η αγάπη; Ο Λάνθιμος θα τα αναλύσει και θα αναδείξει το πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίζεις και σχεδόν ακατόρθωτο να αγαπάς πραγματικά.
Βασικά (όπως λέει και η κόρη μου) δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολο να αγαπάς και να αγαπιέσαι, είναι όμως οι κανόνες , οι απαγορεύσεις και τα ταμπού της κοινωνίας μας που μας οδηγούν σε μαζικές συμπεριφορές και αντιδράσεις, που με τη σειρά τους δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την ελευθερία του πραγματικού έρωτα.
Εκεί είναι το πανομοιότυπο κομμάτι του Αστακού με τον Κυνόδοντα. Η αποκάλυψη, στη συνέχεια η γελοιοποίηση και εντέλει το γκρέμισμα των Τοίχων (βλέπε The Wall) που μας περιβάλουν από τη στιγμή που θα γεννηθούμε.
Και αυτόν τον κύριο στόχο (κατ’ εμέ), ο Λάνθιμος με τον Αστακό το πετυχαίνει στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Αν αφεθείτε και μετά το τέλος της ταινίας σκεφτείτε, τότε σίγουρα θα κατανοήσετε και θα αναρωτηθείτε πως είναι δυνατόν να επιτρέπουμε να μας επιβάλουν πράγματα και να μην αντιδράμε στο ελάχιστο, καθώς και που βρίσκονται εντέλει οι αληθινοί μας εαυτοί! Βαθιά αλληγορικό σινεμά που οφείλετε να κάνετε δώρο στον εαυτό σας.

9/10

ΥΓ. Στις αρχές του δεύτερου μέρους -και χωρίς να σας αποκαλύπτω κάτι- παρακολουθήσαμε σε μια σκηνή, μια γυναίκα να χορεύει με ακουστικά στα αυτιά στο δάσος, μια άλλη γυναίκα να προστάζει έναν άντρα (που λίγο πριν είπε ότι αυνανιζότανε) να σκάψει τον τάφο του, ενώ την ίδια στιγμή, μια καμήλα περνούσε στο πίσω μέρος του πλάνου. Όσο και αν σας ξενίζει η παραπάνω περιγραφή, σας ενημερώνω ότι εκτός του ότι ξεκαρδίστηκα, η σκηνή είναι και απολύτως συναρπαστική, αφού δημιουργούσε έντονα το συναίσθημα της αγωνίας. Πολύ απλά γιατί όλα τα παραπάνω στο σύμπαν του Λάνθιμου είναι απολύτως φυσιολογικά.