Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Witchcraft – Nucleus (2016) Doom metal, psychedelic hard rock

Αρκετές φορές κατά τη διάρκεια των τριάντα χρόνων μουσικών αναζητήσεων, βρέθηκα σε αναμμένα κάρβουνα περιμένοντας να κυκλοφορήσει κάποιο συγκεκριμένο άλμπουμ. Κάποια από αυτά είναι  τα “Death or Glory” των Running Wild (1989), “Keeper of the seven keys II” των Helloween , “Land of the Free”  Gamma Ray (1995).
Όταν ανακοινώθηκε από τη Nuclear Blast η κυκλοφορία του “Nucleus” των Witchcraft μου κόπηκαν τα πόδια. Εκτός από το ότι είχαν ακυρώσει το live στο Κύτταρο, εκτός των θεμάτων υγείας του ηγέτη Magnus Pelander το πέμπτο άλμπουμ των Σουηδών θα ακολουθούσε το “Legend”. Το άλμπουμ πραγματικός θρύλος που ήταν μια από τις αιτίες της δημιουργίας αυτής εδώ της σελίδας (θυμηθείτε την κριτική εδώ). Πώς να ξεπεραστεί αυτό το αριστούργημα; Και θα ακολουθήσει το ύφος, που ο προκάτοχός του δημιούργησε;
Η λογική και η heavy metal μουσική ιστορία μας διδάσκει ότι σπάνια έχει γίνει τέτοιο σερί. Το έκαναν οι Manowar με τα “Into Glory Ride” και “Hail to England”, οι Maiden με τα “Piece of Mind” και “Powerslave”, αλλά μπορεί να επαναληφθεί εν έτη 2016 από μια μπάντα που είναι πλέον τριμελής; Ω ναι, ο Magnus για άλλη μια φορά τους απολύει όλους, δυστυχώς και τον θεό και ιδρυτικό μέλος Ola Henriksson στο μπάσο, και ξαναπιάνει την κιθάρα.
Η πρώτη ακρόαση μου έδωσε την απάντηση. “Legend” δεν ξαναβγαίνει. Η δεύτερη ακρόαση με έκανε να εντοπίσω τις διαφορές. Στην τρίτη το αποδέχθηκα και από την τέταρτη και μετά συνειδητοποίησα πόσο καλός δίσκος είναι το “Nucleus”. Απλά έχει την ατυχία να ακολουθεί του “Legend”.
Το “Maelstrom” ανοίγει το άλμπουμ και το φλάουτο επιβεβαιώνει την ανακοίνωση της εταιρείας ότι εδώ συνδυάζεται το παρελθόν και το παρόν των Witchcraft. Η παραγωγή είναι πιο βρώμικη (σε σχέση με το Legend πάντα), οι κιθάρες πιο σκληρές από ποτέ και η φωνή του Magnus σε εξαιρετική κατάσταση. Το ύφος; Dooooommmmmmm, βαρύ και μελαγχολικό. Το “Theory of Consequence” θα μπορούσε να βρίσκεται στο “Legend” αν δεν διαρκούσε μόνο δύο λεπτά και κάτι παραπάνω, οπότε αποτελεί ουσιαστικά τον προπομπό του εκπληκτικού single “ The Outcast”. Εδώ έχουμε το πιο «εύκολο» να αρέσει τραγούδι του δίσκου. Και όχι αδίκως. Mid-tempo ρυθμός, φλάουτο, τουμπερλέκι και οι δυο κόσμοι των Witchcraft (προ Legend και after Legend) συναντιούνται ιδανικά. Το δεύτερό του μέρος είναι ένα ξέσπασμα διαρκείας, της κιθάρας αλλά και του Magnus. Διαπιστώνει κανείς ότι ο Magnus δε φοβάται πλέον καθόλου να φωνάζει, να εξωτερικεύει την οργή του. Το δεκατετράλεπτο ομώνυμο “Nucleus” το τέταρτο τραγούδι του δίσκου, είναι αυτό που λέμε «σταθμός». Το τραγούδι (που μαζί με το “The Outcast” θα φέρνεις στο μυαλό σου όταν θα συζητάς για το άλμπουμ μετά από χρόνια. Χωρίζεται και αυτό σε δύο μέρη. Με το πρώτο να αποτελεί ένα ιδιόρρυθμο άκουσμα που δεν θυμίζει τίποτα άλλο παρά μόνο τους ίδιους. Ανοίγει με ακουστική κιθάρα και στην συνέχεια μια «θεία» μελωδία θα χαρακτηρίσει το υπόλοιπο κομμάτι. Κάποτε είχα διαβάσει (ή ακούσει δε θυμάμαι) ότι την καλή μουσική την καταλαβαίνεις γιατί αισθάνεσαι ότι την γνωρίζεις σα να ήταν πάντα εκεί. Η επαναλαμβανόμενη μελωδία του “Nucleus” εμπλουτίζεται με γυναικεία φωνητικά, τη σπαρακτική ερμηνεία του Magnus, τα υπέροχα εναλλασσόμενα σόλο στην κιθάρα και στην κατάληξή του με «ακορντεόν». Πραγματικά είναι σα να περίμενε τον Magnus να το συνθέσει.
Το υψηλό επίπεδο των συνθέσεων θα συνεχιστεί με τα “ An Exorcism Of Doubts” (blues επιρροές), “ The Obsessed” (Black Sabbath Vol  4 περιόδου) και το “ To Transcend Bitterness” (σαν καλό περίσσευμα του Legend). Και κάπου εκεί με το “Helpless” μια doom μπαλάντα κάπως συνηθισμένη και πιο ειδικά το δεκαεξάλεπτο “Breakdown” το πράγμα λιγάκι ξεχειλώνει. Και ενώ είναι αξιόλογα τραγούδια, ειδικά το δεύτερο (με super ακουστική εισαγωγή) με το μονότονο riff και το ξεγύμνωμα του Magnus στους στίχους, με τόσο μεγάλη διάρκεια είναι τόσο εσωστρεφές που δεν αγγίζει εύκολα, όπως αντίστοιχα έκανε το «Dead end” στο Legend, και καταντά κουραστικό.
Το κλείσιμο με το “Chasing Rainbows” είναι συμπαθέστατο αφού έχουμε να κάνουμε με άλλη μια Legend σύνθεση, αρκετά κατώτερη βέβαια.
Σίγουρα η αναμονή άξιζε και το άλμπουμ εντέλει είναι το ακριβές όραμα του Pelander όπως αυτός επιθυμεί και μας το μεταφέρει. Το καινοτόμο και συγκλονιστικό “Legend” δεν επαναλαμβάνεται. Γι’ αυτό κι εγώ κρίνω ότι πιο σωστό είναι να δώσω στο “Nucleus” δυο βαθμολογίες. Η πρώτη είναι σε σύγκριση με τον προκάτοχό του και η δεύτερη με όλους τους άλλους.

7/10
8/10




Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Rockwave festival: Lana del Rey (9), Allah Las, Iratus, Daphne and the Fuzz, The Cave Children @ 19.7.16 Terravibe

Η Lana del Rey έδωσε ένα υπέροχο show σε ένα amazing κοινό, ένα live που το νιώσαμε different than anywhere else. Υπό το σεληνόφως βεβαίως...

Για άλλη μια φορά η NET PLANET μας κάνει την τιμή να βρεθούμε στο Rockwave, για να παρακολουθήσουμε την Lana del Rey και το συγκρότημά της.
Δεύτερη φορά που βρίσκεται στη χώρα μας μέσα σε μόλις 3 χρόνια (και τότε πάλι στο Rockwave), η 30χρονη pop star αποτελεί εγγύηση για ένα καλό show. Η ενημέρωση από τον Σπύρο παρόλαυτα για την προ τριετίας εμπειρία είναι λίγο αποκαρδιωτική. Το κοινό μου λέει ήταν υπέροχο και φανατισμένο, όμως δυστυχώς δεν της έβγαινε καθόλου η φωνή... ίσα που ακουγόταν. Οπότε λοιπόν θα αποζημίωνε με το show της υποθέτω. Ναι μου λέει είναι καλή στο περπάτημα... Ωχ λέω από μέσα μου, την πατήσαμε.
Οι οικογενειακές υποχρεώσεις μου επέτρεψαν να παρακολουθήσω μόνο την Lana del Rey και έτσι έχασα κατά σειρά τους: The Cave Children, Daphne and the Fuzz, Iratus και Allah Las. Οι πληροφορίες μου λένε ότι στην καλύτερη περίπτωση ο κόσμος αντιδρούσε σαν να βρίσκεται σε καφετέρια περιμένοντας την εμφάνιση της headliner.
Έτσι λοιπόν, λίγο μετά τις 10:00 και μπροστά σε ένα κοινό (7-8 χιλιάδων) εμφανώς μειωμένο σε σχέση με την προηγούμενη φορά, που όμως παραληρούσε σαν η Μαλακάσσα να είναι τιγκαρισμένη, συνέβη ένας απίθανος συνδυασμός γεγονότων. Το στόμα του Σπύρου έκλεισε μην μπορώντας να συνεχίσει το σχολιασμό του για την προηγούμενη εμφάνισή της, και το δικό μου άνοιξε και έμεινα να χάσκω με αυτό που αντίκρυζα και κυρίως με αυτό που άκουγα.
Και ως γνωστόν η εισαγωγή σε ένα live είναι η μισή συναυλία, έτσι το “Cruel World” μας έβαλε κανονικά στον κόσμο της Lana del Rey. Και φάνηκε ότι είχε όρεξη αφού μόλις εμφανίστηκε στη σκηνή ακολουθώντας την τοποθέτηση των μουσικών και των δυο χορευτριών της, εν μέσω παραληρήματος του κοινού είπε: “Its amazing. I can’t believe we are back again. And it feels so good like the last time. Totally different than anywhere else”. Τιμητική δήλωση για ένα κοινό που σε αρκετές στιγμές της σχεδόν ενενηντάλεπτης εμφάνισης που ακολούθησε, κάλυπτε με τις κραυγές του τον ήχο της συναυλίας. Με το “Cruel World” λοιπόν και το αιθέριο και νωχελικό της στυλ η Lana del Rey απέδειξε πως και φωνή έχει αλλά και το συγκρότημα για να υποστηρίξει με υψηλού επιπέδου παίξιμο την μουσική της. Με ένα μπλε φόρεμα και τις απαλές κινήσεις των χεριών της που αρκετές φορές στη συνέχεια συγχρονιζόταν με τις 2 χορεύτριες, δημιούργησε μια ατμόσφαιρα ερωτική και ρομαντική που χάρη και στη δυνατή ένταση του ήχου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και επικολυρική. Φανταστείτε λοιπόν ότι είμαστε στο πρώτο τραγούδι και παραμιλάω. Τι ακολούθησε; Σταθερά το ίδιο επίπεδο για τη μουσική, πολύ (μα πολύ) χάιδεμα των μαλλιών της, ανεβάσματα φρυδιών και χαμόγελα, και η μαγική της φωνή (ε ναι) να μας χαρίζει απλόχερα όλες τις επιτυχίες της και από τα τέσσερα άλμπουμ της «Blue Jeans”, “Ultraviolence”, “High by the beach, “Born to die”, “Honeymoon”, “Video Games”, “Summertime Sadness”, “Yayo” (μόνη με την κιθάρα της).
Πραγματικά για κάποιον σαν εμένα που δεν είμαι φαν και απείχα πολύ από τον μέσο όρο του νεανικότατου κοινού (γύρω στα 20) η εμφάνισή της θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αψεγάδιαστη. Εάν έλειπαν 2-3 υποδεέστερες συνθέσεις (πχ. το “Lolita”) για τα γούστα μου πάντα, όντως η βραδιά θα έπαιρνε με ευκολία αυτό τον τίτλο.
Εντέλει, όταν αποχωρούσαμε υπό το φως του φεγγαριού, αναρωτήθηκα. Ή εγώ γέρασα και μαλάκωσα και βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι, ή η Lana del Ray έδωσε όντως ένα υπέροχο show με την (ξαναλέω) μαγική της φωνή. Έδωσα σε δευτερόλεπτα την απάντηση δια της ατόπου απαγωγής. Εφόσον το πρώτο αποτελεί ουτοπία, δεν θα γεράσω ποτέ (μιλάω για την καρδιά ως γνωστόν), άρα ναι η Lana έδωσε ένα υπέροχο show. Κοίτα να δεις που ανυπομονούμε για την επόμενη επίσκεψη...