Αρκετές φορές κατά τη διάρκεια των τριάντα χρόνων μουσικών
αναζητήσεων, βρέθηκα σε αναμμένα κάρβουνα περιμένοντας να κυκλοφορήσει κάποιο
συγκεκριμένο άλμπουμ. Κάποια από αυτά είναι τα “Death or Glory”
των Running Wild
(1989), “Keeper of the seven keys II” των Helloween , “Land of the Free” Gamma Ray (1995).
Όταν ανακοινώθηκε από τη Nuclear Blast η κυκλοφορία του “Nucleus” των Witchcraft μου κόπηκαν τα
πόδια. Εκτός από το ότι είχαν ακυρώσει το live
στο Κύτταρο, εκτός των θεμάτων υγείας του ηγέτη Magnus Pelander
το πέμπτο άλμπουμ των Σουηδών θα ακολουθούσε το “Legend”. Το άλμπουμ πραγματικός θρύλος
που ήταν μια από τις αιτίες της δημιουργίας αυτής εδώ της σελίδας (θυμηθείτε
την κριτική εδώ). Πώς να ξεπεραστεί αυτό το αριστούργημα; Και θα ακολουθήσει το
ύφος, που ο προκάτοχός του δημιούργησε;
Η λογική και η heavy
metal μουσική ιστορία μας
διδάσκει ότι σπάνια έχει γίνει τέτοιο σερί. Το έκαναν οι Manowar με τα “Into Glory
Ride” και “Hail to
England”, οι Maiden με τα “Piece of
Mind” και “Powerslave”, αλλά μπορεί να επαναληφθεί εν
έτη 2016 από μια μπάντα που είναι πλέον τριμελής; Ω ναι, ο Magnus για άλλη μια φορά τους
απολύει όλους, δυστυχώς και τον θεό και ιδρυτικό μέλος Ola Henriksson
στο μπάσο, και ξαναπιάνει την κιθάρα.
Η πρώτη ακρόαση μου έδωσε την απάντηση. “Legend” δεν ξαναβγαίνει. Η δεύτερη
ακρόαση με έκανε να εντοπίσω τις διαφορές. Στην τρίτη το αποδέχθηκα και από την
τέταρτη και μετά συνειδητοποίησα πόσο καλός δίσκος είναι το “Nucleus”. Απλά
έχει την ατυχία να ακολουθεί του “Legend”.
Το “Maelstrom”
ανοίγει το άλμπουμ και το φλάουτο επιβεβαιώνει την ανακοίνωση της εταιρείας ότι
εδώ συνδυάζεται το παρελθόν και το παρόν των Witchcraft. Η παραγωγή είναι πιο
βρώμικη (σε σχέση με το Legend
πάντα), οι κιθάρες πιο σκληρές από ποτέ και η φωνή του Magnus σε εξαιρετική κατάσταση.
Το ύφος; Dooooommmmmmm,
βαρύ και μελαγχολικό. Το “Theory
of Consequence” θα μπορούσε να βρίσκεται στο “Legend” αν δεν διαρκούσε μόνο δύο
λεπτά και κάτι παραπάνω, οπότε αποτελεί ουσιαστικά τον προπομπό του εκπληκτικού
single “ The Outcast”. Εδώ έχουμε το
πιο «εύκολο» να αρέσει τραγούδι του δίσκου. Και όχι αδίκως. Mid-tempo ρυθμός, φλάουτο, τουμπερλέκι και οι δυο
κόσμοι των Witchcraft (προ Legend
και after
Legend) συναντιούνται ιδανικά. Το
δεύτερό του μέρος είναι ένα ξέσπασμα διαρκείας, της κιθάρας αλλά και του Magnus. Διαπιστώνει κανείς ότι ο Magnus δε φοβάται πλέον καθόλου να
φωνάζει, να εξωτερικεύει την οργή του. Το δεκατετράλεπτο ομώνυμο “Nucleus” το τέταρτο τραγούδι του
δίσκου, είναι αυτό που λέμε «σταθμός». Το τραγούδι (που μαζί με το “The Outcast”
θα φέρνεις στο μυαλό σου όταν θα συζητάς για το άλμπουμ μετά από χρόνια.
Χωρίζεται και αυτό σε δύο μέρη. Με το πρώτο να αποτελεί ένα ιδιόρρυθμο άκουσμα
που δεν θυμίζει τίποτα άλλο παρά μόνο τους ίδιους. Ανοίγει με ακουστική κιθάρα
και στην συνέχεια μια «θεία» μελωδία θα χαρακτηρίσει το υπόλοιπο κομμάτι.
Κάποτε είχα διαβάσει (ή ακούσει δε θυμάμαι) ότι την καλή μουσική την
καταλαβαίνεις γιατί αισθάνεσαι ότι την γνωρίζεις σα να ήταν πάντα εκεί. Η
επαναλαμβανόμενη μελωδία του “Nucleus”
εμπλουτίζεται με γυναικεία φωνητικά, τη σπαρακτική ερμηνεία του Magnus, τα υπέροχα εναλλασσόμενα σόλο
στην κιθάρα και στην κατάληξή του με «ακορντεόν». Πραγματικά είναι σα να
περίμενε τον Magnus να το συνθέσει.
Το υψηλό επίπεδο των συνθέσεων θα συνεχιστεί με τα “ An
Exorcism Of Doubts” (blues
επιρροές), “ The Obsessed” (Black Sabbath
Vol
4 περιόδου) και το “ To Transcend Bitterness” (σαν καλό περίσσευμα του Legend). Και κάπου εκεί με το “Helpless” μια doom μπαλάντα κάπως
συνηθισμένη και πιο ειδικά το δεκαεξάλεπτο “Breakdown” το πράγμα λιγάκι ξεχειλώνει.
Και ενώ είναι αξιόλογα τραγούδια, ειδικά το δεύτερο (με super ακουστική εισαγωγή) με το
μονότονο riff και
το ξεγύμνωμα του Magnus
στους στίχους, με τόσο μεγάλη διάρκεια είναι τόσο εσωστρεφές που
δεν αγγίζει εύκολα, όπως αντίστοιχα έκανε το «Dead end”
στο Legend, και καταντά κουραστικό.
Το κλείσιμο με το “Chasing
Rainbows” είναι συμπαθέστατο αφού έχουμε
να κάνουμε με άλλη μια Legend
σύνθεση, αρκετά κατώτερη βέβαια.
Σίγουρα η αναμονή άξιζε και το άλμπουμ εντέλει είναι το
ακριβές όραμα του Pelander όπως αυτός επιθυμεί και μας το μεταφέρει. Το
καινοτόμο και συγκλονιστικό “Legend”
δεν επαναλαμβάνεται. Γι’ αυτό κι εγώ κρίνω ότι πιο σωστό είναι να δώσω στο “Nucleus” δυο βαθμολογίες. Η πρώτη είναι
σε σύγκριση με τον προκάτοχό του και η δεύτερη με όλους τους άλλους.
7/10
8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου