Πολλές φορές οι
σεναριογράφοι καταπιάνονται με την καλλιτεχνική φύση του ανθρώπου και την
ανάγκη του για την επίτευξη της τελειότητας. Είτε αληθινές ιστορίες (η
βιογραφία “Shine”, 1996, με τον υπέροχο Geoffrey
Rush), είτε σενάρια
με μάγους που ανταγωνίζονται για το τέλειο “κόλπο”(“The Prestige”, 2006), ακόμη και η προσπάθεια για την απόκτηση ενός πρωταγωνιστικού
ρόλου στη Λίμνη των Κύκνων (“Black
Swan”, 2010) καταλήγει
– ακολουθεί spoiler- στην απόλυτη παράνοια.
Το Whiplash ανήκει σε αυτή
την κατηγορία ταινιών. Πρωταγωνιστεί ο Miles Teller (Andrew), ο σπουδαστής που θα βρεθεί σε μια από τις σπουδαιότερες μουσικές
σχολές των ΗΠΑ, με στόχο να γίνει ο καλύτερος jazz ντράμερ που υπάρχει. Εκεί θα έχει την τύχη (not) να έχει για καθηγητή
τον Fletcher
(J.K. Simmons – Όσκαρ Β’
ανδρικού ρόλου) ξακουστό για τις επίπονες και ανορθόδοξες μεθόδους διδασκαλίας
του.
Ο Andrew δεν έχει άλλο στόχο
στη ζωή του, παρά να γίνει ο καλύτερος. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι ο Fletcher είναι ικανός για
όλα ώστε να προσφέρει στο κοινό έναν μουσικό αντάξιο του Charlie Parker. Δεν θα χαριστεί στον Andrew ούτε ένα δέκατο του
δευτερολέπτου. Τον ταπεινώνει και στη συνέχεια τον εξυψώνει, μόνο και μόνο για
να τον ξαναρίξει στα τάρταρα, αποδεικνύοντάς του ότι δεν καταφέρνει να αποδώσει
τα μέγιστα των δυνατοτήτων του. Φυσικά υπάρχουν και όρια και ο Andrew είναι πολύ πιθανό
να μην έχει τη δυνατότητα να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ο Fletcher όμως δεν έχει
όρια και θα διαχειριστεί τον Andrew, έτσι όπως έχει παρουσιαστεί στην εκπαίδευση των πεζοναυτών στο πρώτο
μέρος τους “Full Metal Jacket” του τεράστιου Κιούμπρικ.
Το μεγάλο όπλο του Damien Chazelle (σκηνοθεσία/σενάριο) εκτός τους
πρωταγωνιστικού διδύμου, είναι οι σκηνοθετικές του ικανότητες. Τα πλάνα του
νεαρού δημιουργού είναι πλημμυρισμένα από αγάπη για τη μουσική. Η μουσική πάνω
απ’ όλα! Ακόμη κι αν δεν σας αρέσει η jazz, μετά την παρακολούθηση της ταινίας είναι
πιθανό να σας δημιουργηθεί η ανάγκη να ακούσετε και να μάθετε περισσότερα. Είναι
μεγάλη υπόθεση να νιώσουμε ότι νοιώθουν οι πρωταγωνιστές και πέραν των
διαφωνιών τους (μας), των εντάσεων και των σεναριακών ευρημάτων, αυτό που μένει
στο τέλος είναι η αγάπη για τη μουσική.
Τα ντραμς, τα
πνευστά, ο ρυθμός διάολε!
Πωρωθείτε άφοβα και
παρακολουθήστε μια υποδειγματική μουσική ταινία που κέρδισε συνολικά 3 Oscar.
8,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου