Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Band of Friends (Rory Gallagher tribute) (10), Blues Wire (10), 10.12.2016 @ Κύτταρο


Είχα αρκετό καιρό να αντικρίσω Α4 σελίδα στην είσοδο club που να αναγράφει: “Η συναυλία είναι sold out”. Το Κύτταρο ήταν σχεδόν γεμάτο από τις 9 και κάτι που άνοιξαν οι πόρτες. Κάποιοι τελευταίοι απελπισμένοι ζητούσαν ένα μαγικό χαρτάκι για να καταφέρουν να μπουν γεγονός που με κάνει να υποστηρίζω σθεναρά ότι εάν θέλεις πολύ να παρακολουθήσεις κάτι, πρέπει να προνοήσεις. Και ευτυχώς που προνοήσαμε, γιατί τέτοια live δεν πρέπει να χάνονται. Το κοινό, βαραίνοντας συντριπτικά υπέρ του ανδρικού φύλου, έχει από 15χρονους έως και άνω των 70 ετών ροκάδες. Όλοι ορεξάτοι και πανέτοιμοι να απολαύσουν δυο τριμελείς μπάντες με βαριά ιστορία.

Το ρόλο του support που από το πρώτο τραγούδι φάνηκε ότι λατρεύονται από τον κόσμο ως κάτι πολύ παραπάνω, είχαν οι Blues Wire. Η εμπειρία που κουβαλάνε οι Ηλίας Ζάικος και Σωτήρης Ζήσης, συνοδευόμενοι από την ντράμερ Νίκη Γκουρζουλίδου, εκδηλώθηκε όντως από τα πρώτα δευτερόλεπτα! Αψεγάδιαστος ήχος, δυνατός όσο πρέπει, όπου με άνεση το κοινό ξεχώριζε τα όργανα. Είναι σπάνιο blues τραγούδια να παίζονται τόσο ροκάδικα, όπως είπα στο Σπύρο, σαν blues ZZTOP, αλλά ακόμα πιο σπάνιο ένα ιστορικό ροκ τραγούδι όπως το “Locomotive Breath” να θεωρείται "δικό" τους. 

Οι Blues Wire έπαιξαν με την καρδιά τους, σε ένα κοινό που δεν θα είχε πρόβλημα να τους βλέπει για 3 ώρες. Η Νίκη έπαιξε με ακρίβεια τύμπανα και ο Σωτήρης μας χάρισε στο φινάλε ένα υπέροχο σόλο, που συμπεριελάμβανε Wishbone Ash. Όσο για τον Ηλία Ζάικο, ότι και να πει κανείς θα είναι λίγο. Μια πατρική blues φιγούρα που ζει και αναπνέει, με και για την κιθάρα του. Ο Ηλίας δεν κρατήθηκε να μην δακρύσει ενθυμούμενος την καταγωγή του (Φλώρινα), προλογίζοντας το τελευταίο κομμάτι, καταχειροκροτούμενος από το κοινό που ένιωσε την αυθεντικότητα της στιγμής από έναν άνθρωπο που έχει δώσει αμέτρητα live, σε αμέτρητα μέρη. Πραγματικά εκπληκτικό το φινάλε με το “Breznica”, ένας συνδυασμός blues με ηπειρωτική folk αύρα. Εις το επανιδείν brothers!
Όποιος και να άνοιγε το live, οι Band of Friends, το συγκρότημα του Gerry McAvoy (μπασίστας του Rory Gallagher σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του) ήταν αποφασισμένοι να ξετινάξουν ένα ήδη “φτιαγμένο” κοινό που περίμενε να τραγουδήσει κάθε ρεφραίν. Ο Gerry McAvoy πλαισιωμένος από τον σπουδαίο ντράμερ Tedd Mckenna (ηχογράφησε τα “Photo Finish” και “Top Priority” με τον Rory) και τον γίγαντα Marcel Scherpenzeel από την Ολλανδία, απέδωσαν τα μέγιστα.
“Βρισκόντουσαν” με χαρακτηριστική ευκολία και η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη. “Moonchild”, “A million miles away”, “Bad Penny”, “Follow me”, “Philby” για 2 (παρά κάτι) ώρες ο κόσμος τραγούδησε (ακόμη και έκλαψε…) εις μνήμην του μεγάλου Rory.
Ο Gerry με σαφώς μη πρωταγωνιστικό ρόλο (εκ των πραγμάτων), έχει καταφέρει να είναι το επίκεντρο της προσοχής. Διευθύνει με το βλέμμα του τον Marcel, κανονίζει με τον Ted κάθε φινάλε τραγουδιού, ενώ δεν υπήρξε τραγούδι (αλήθεια) που να μην φώναξε: “Athina, are you with us?” και να παρότρυνε να χτυπήσουμε παλαμάκια ή να φωνάξουμε. Μέχρι και στο κοινό κατέβηκε και χειροκρότησε, ενώ είχε και την ολοδική του στιγμή, τραγουδώντας το “Homeland” από το πρόσφατο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ως Band of Friends. Όσο για τον Marcel (που έδωσε άλλη διάσταση στο ρητό: “Ιδρώνει  τη φανέλα”), ειδικά στο φωνητικό κομμάτι είναι τόσο κοντά στον Rory που μπορεί εύκολα να ξεγελαστείς κλείνοντας τα μάτια. Όσο για την ικανότητά του στην εξάχορδη θεά, μίλησε ο Βαγγέλης: “Ένας θαυμάσιος κιθαρίστας”. Ο Ted McKenna ήταν ένα τέρας ακριβείας με πολύ κέφι και χαμόγελο. 
Highlight της συναυλίας δεν υπάρχει, αφού ήταν υπέροχη καθ’ όλη τη διάρκειά της, και με πολύ δυνατή ανταπόκριση από το κοινό. Υπάρχει όμως ένα περιστατικό που θεωρώ ότι πρέπει να αναφέρω. Με το πέρας της συναυλίας και περιμένοντας υπομονετικά για τα καθιερωμένα αυτόγραφα, είδα δυο διαφορετικές γενιές ροκάδων να μιλάνε στον Gerry. Παππούς (70 περίπου) και εγγονός (στα 16) του εκδήλωναν την αγάπη τους και μίλησαν μαζί του για 5 περίπου λεπτά, σαν μια παλιοπαρέα, σαν να γνωρίζονται χρόνια.
Συμπεράσματα:
Για τους νεότερους που παραβρέθηκαν, ένα live μάθημα για να περηφανεύονται στο μέλλον.
Για τους παλαιότερους, μια ακόμη δυνατή εμπειρία.
Το σίγουρο είναι ότι ο συγκεκριμένος θεσμός αποτελεί μια γιορτή και κάποιος εκεί ψηλά θα χαμογελάει περήφανος.
Και του χρόνου!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου