Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Avatarium, The Slayerking 20/02/2016 An Club



A lifetime experience” 80 λεπτών!



Θα ξεκινήσω δηλώνοντας ότι παρακολουθώ συναυλίες 1/4 του αιώνα  (κλεισμένo), έστω κι αν ακούγεται παππουδέ, για να δώσω την απαραίτητη βαρύτητα στο κείμενο που θα ακολουθήσει και να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου που πηγαινοέρχονται στο χρόνο.
Σπάνια  σε όλα αυτά τα χρόνια  έχω συναντήσει τέτοιο άψογο συνδυασμό ήχου, πάθους, απόδοσης των μουσικών, φωνητικών, ατμόσφαιρας και ανταπόκρισης κοινού. Το βροχερό βράδυ του Σαββάτου έμελλε να είναι μια από τις βραδιές που θα κατατάσσω για πάντα στο top10 των ζωντανών εμφανίσεων που έχω παρακολουθήσει. Οι Αvatarium στην Αθήνα έδωσαν σεμινάριο δυναμισμού, μεγαλοπρέπειας αλλά και κομψότητας.
Tο άνοιγμα της βραδιάς από τους The Slayerking, το νέο project του Ευθύμη Καραδήμα (Nightfall) βρήκε μόλις 150 νοματαίους στο ιστορικό υπόγειο του ΑΝ Club. Και όταν μετά από 1 ώρα και βάλε που άνοιξαν οι πόρτες, το μαγαζί δεν γεμίζει, είναι σίγουρο ότι δεν θα γεμίσει (εντέλει συγκεντρωθήκαμε 250 περίπου). Οι δυο Nightfall και η Άννα στα ντραμς, μας παρουσίασαν για 30 λεπτά, τις evil, psychedelic-death συνθέσεις του ντεμπούτου τους. Καλοστημένοι και με τη βοήθεια αρκετών προηχογραφημένων μερών, κατάφεραν να δημιουργήσουν την evil ατμόσφαιρα που εκφράζουν με την μουσική τους, αν και ο χαμηλός ήχος δεν βοήθησε και πολύ.

Η σειρά των Avatarium στη σκηνή και με το “Ghostlight” για πρώτο τραγούδι, με χαρακτηριστική ευκολία διαπιστώνει κανείς  ότι το συγκρότημα είχε τρομερό στήσιμο και όρεξη για να παίξει. Ο ήχος σεμιναριακός και η φωνή της Jennie εξωπραγματικά καθαρή και δυναμική. Ως γνωστό ο mastermind Leif Edling δεν μπορεί να ακολουθεί στα live, ενώ εντέλει και ο αντικαταστάτης του Anders, δεν κατάφερε να είναι στο πόστο του. Έτσι στο μπάσο ήταν ο Mats Rydstrom, που τα πήγε περίφημα. Βέβαια σε επίπεδο προσοχής, ειδικά για το πρώτο μέρος του live, δεν είχε και πολύ σημασία αφού τα βλέμματα τραβούσε σαν μαγνήτης η JennieAnn Smith. Occult αισθητική, μαράκες στα χέρια και απόδοση καλύτερη και από το δίσκο. Το “Girl with the  raven mask” ανέβασε το ρυθμό και ήμουνα πλέον σίγουρος ότι ζούμε ένα μοναδικό live 
Πάντως ειδικά στην αρχή, ένα σχετικό τρακ το είχαν και μικρολαθάκια έγιναν, γεγονός όμως που δεν αφαίρεσε τίποτα από την εκπληκτική τους απόδοση που συνεχίστηκε με τα “Bird of Prey” και το “The January Sea” που ακολούθησαν χωρίς κενό, σα να ήταν ένα τραγούδι. Προσωπικά, το συγκρότημα με συνεπήρε όπως σπάνια μου έχει συμβεί και γνωρίζοντας τα πρόσφατα set list τους, ρούφαγα την κάθε στιγμή. Το “All I want” από το ομώνυμο LP, θα είναι η τελευταία επαφή με τη Γη, αφού η ήδη άψογη εμφάνιση θα απογειωθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα. Φυσικά μετά από κάθε τραγούδι το κοινό έδειχνε και με το παραπάνω την αγάπη του και τη χαρά του για την τιμή που μας κάνανε να παίζουν σα να μην υπάρχει αύριο, σε ένα μισογεμάτο μαγαζί. Το “Pearls and Coffins” που ακολούθησε ήταν αυτό που πλέον ένωσε συγκρότημα και οπαδούς σε μια παρέα με κοινό προσανατολισμό να αποθεώνει ο ένας τον άλλο. Και το εννοούσαμε και εμείς που φωνάζαμε (μάλλον γκάριζα δηλαδή) “ΜΠΡΑΒΟΟΟΟ” αλλά και η Jennie που δήλωνε ότι καλά θα ήταν να τα λέμε κάθε Σάββατο! Το “Pearls and Coffins” (η Jennie με ακουστική) αποδόθηκε μαγευτικά και κράτησε και κάτι παραπάνω από ότι στο δίσκο αφού στο τελείωμά του ο Marcus “ξέφυγε” με το σόλο στην κιθάρα και τα υπέροχα “Οοοο” της Jennie θα μπορούσαν να κρατήσουν για πάντα. 
Τα “Master Thief”, “Run Killer Run” και “Deep Well” (πω πω ύμνος) που ακολούθησαν είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Να χειροκροτάμε και να παραμιλάμε… Φινάλε, με ποιο άλλο, παρά με τον ογκόλιθο που λέγεται “Moonhorse”. Να σημειωθεί ότι παρά τον υψηλό μέσο όρο ηλικίας (πάνω από τα 35 το υπολογίζω) βρεθήκαμε να φωνάζουμε ρυθμικά το όνομα της μπάντας και αυτοί να μας χειροκροτάνε και να υποκλίνονται σε εμάς…
Encore με το ομώνυμο “Avatarium” και το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι να γίνει πράξη το “See you soon again”.
Στο φινάλε υπέγραψαν και φωτογραφήθηκαν με όλους όσους περιμέναμε υπομονετικά και εκεί αποδείχτηκε ότι πρόκειται για ευγενέστατους, φιλικούς αλλά και ταπεινούς ανθρώπους.
Κλείνοντας (ήρθε η ώρα!) μόνο ένα να πω στους Jennie, Marcus (κιθάρα), Carl (πλήκτρα), Lars (ντραμς), και Mats (μπάσο) για την “Lifetime experience” (το κλέβω από φίλο!) που μας πρόσφεραν:

Gratitude