Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

The Shallows (2016) Thriller, Drama




Μια surfer θα αποκλειστεί από ένα καρχαρία σε ένα βράχο, περίπου 200 μέτρα από την ακτή. Ας κράξουμε με στυλ και ανάλυση αυτή τη φορά, αλλά και καταγραφή των λεπτομερειών:
+
·         Νεαρά ξανθιά καλλίγραμη ηθοποιός
·         Καρχαρίας
·         Γενική σεναριακή ιδέα
·         Σεναριακά αμερικ(λ)άνικα κλισέ:  Αγάπη για την οικογένεια, πείσμα για την επιτυχία, στη μέση του πουθενά ομορφονιοί που “πειράζονται” με ομορφονιά.
·         Σκηνοθετική εκτέλεση: Βιντεοκλιπίστικη προσέγγιση για τη γενιά του MTV αποκλειστικά.
·         Μοντάζ: Αυτόνομο, κοψίματα όπου και όπως εξυπηρετεί (not).
·         Μήνυμα (άκυρο): Τεχνολογία (vs) φύση.
·         Σκηνή που με “τραυμάτισε”: Οι μέδουσες…
·         Αληθοφάνεια: … τι σημαίνει αυτό;
·         Φινάλε: Παραμύθια του Αισώπου Έκδοση 2016 (χωρίς το ηθικό δίδαγμα).
·         Αποκομιδή: Το κενό.

Συμβουλή:
Δείτε το The Shallows εάν σας αρέσει η Blake Lively, και για κανένα, μα κανένα άλλο λόγο.

2/10

Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

La La Land (2016) Musical, Comedy, Drama



Το “La La Land”, το ρομαντικό αυτό μιούζικαλ, σημάδεψε το κινηματογραφικό 2016.
Μια πανδαισία jazz, έντονων χρωμάτων και εκλεκτών πρωταγωνιστών και ερμηνειών.
Γιατί όμως το La La Land ξεχωρίζει και τι έχει να παρουσιάσει που δεν έχει ήδη τραγουδηθεί και χορευτεί;
Η αλήθεια είναι ότι δεν με συγκινούσε καθόλου η ιδέα ενός παραδοσιακού μιούζικαλ εν έτει 2016. Ο μόνος λόγος που είδα και εντέλει θεωρώ την ταινία μια υπέροχη εμπειρία, είναι ο Damien Chazelle (“Whiplash”). Σε καμιά περίπτωση για το σενάριό του που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ρομαντικό παραμύθι έρωτα και καλλιτεχνικής δημιουργικότητας με ιδιαίτερα αναμενόμενη εξέλιξη. Η σκηνοθεσία του όμως είναι εξωπραγματικά μαγική! Κλέβει (και καλά κάνει), κόβει από εδώ, ράβει από εκεί, και εντέλει επαναεφεύρει το μιούζικαλ με την εξαιρετική μουσική του μόνιμου συνεργάτη του Justin Hurwitz. Ενέργεια, πάθος, ζωντάνια και η τεράστια αγάπη του για την μουσική και τις Τέχνες γενικότερα είναι οι κινητήριες δυνάμεις του νεαρού σκηνοθέτη. Οι λήψεις του, οι τοποθεσίες, οι χορογραφίες είναι πλημμυρισμένα από αγάπη. Την δικιά του αγάπη για αυτό που κάνει. Πρέπει να λατρεύει να κάνει ταινίες.
Βέβαια όλα αυτά για πολλούς είναι δευτερεύοντα και οι αρνητικές κριτικές και σχόλια (μειοψηφία βέβαια) πλημμύρισαν το διαδίκτυο. Οι πρωταγωνιστές είναι μέτριοι χορευτές, έχουν μέτριες φωνές (η Emma Stone είναι και λίγο ψευδούλα), δεν μπορούν να συγκριθούν με τους μεγάλους πρωταγωνιστές του παρελθόντος και ότι ο Chazelle χρησιμοποιεί όλα τα κλισέ μιας ρομαντικής κομεντί. Είναι όλα αλήθεια. Το θέμα είναι τελικά τι επιλέγεις να δεις και πόσο αφήνεσαι όταν παρακολουθείς μια ταινία.
Εγώ είδα μια εκθαμβωτική δημιουργία, το αντίθετο του “hot”, χωρίς νοσταλγική διάθεση, που ενώ έχουν περάσει μήνες, ακόμα τραγουδάω: “The rat tat tat in my heart, think I want it to stay”.
Μου αρκεί.

8/10


Blues Pills (7), Riverbed (7) @ 11.03.2017 Piraeus Academy


Οι Blues Pills επέστρεψαν στη χώρα μας, τα πήγαν καλά, αλλά προβλημάτισαν για την πορεία τους στο μέλλον. Άξιοι οι Riverbed που «άνοιξαν».

Διαβάστε την ανταπόκριση της συναυλίας από το Rockpages.gr , εδώ.





Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Nick Waterhouse (10), The Cave Children (6) @ Gagarin 25-2-2017



Οργασμική βραδιά. Ο Νίκος (!) Waterhouse από τον πλανήτη του rocknroll είναι σπουδαίος Kαλλιτέχνης. Αποτελεί εγγύηση για χορό, τραγούδι και αγάπη. Όλα στο maximum.
Η μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη και η επιλογή του support των κατά τ’ άλλα συμπαθέστατων The Cave Children (με μεγάλο set) με είχε κουράσει. Σαν οι Oasis (με ολίγη από Beatles) να παίζουν stoner με μερικά πολύ ενδιαφέροντα riffs και εντυπωσιακές rock όπερα εισαγωγές, με το μεγαλύτερο μέρος όμως των συνθέσεων τους να μην έχουν την δύναμη να αγγίξουν το κοινό. Παρόλο που ήταν άκυρη η επιλογή τους, τα έδωσαν όλα.
Είχα διάθεση να δω τον Nick Waterhouse και τις προηγούμενες φορές που είχε επισκεφθεί τη χώρα μας, αλλά τώρα που επιτέλους έφτασε η στιγμή, η κούραση της ημέρας και οι παραπάνω λόγοι με είχαν χαλάσει αρκετά.
Στις 11.20 περίπου που πάτησε τη σκηνή ο Nick Waterhouse και οι μουσικοί του, και για τα επόμενα 100 λεπτά, τα πάντα θεραπεύτηκαν. Και εννοώ και τα άλλα. Τα προβλήματα της καθημερινότητας, της κρίσης, του άγχους, του περιορισμένου χρόνου.
Ο Nick αποτελεί έναν από τους πιο original μουσικούς που έχω δει στη ζωή μου. Γουστάρει τρελά αυτός, και γι’ αυτό γουστάρει και ο κόσμος. Αυτοσχεδιάζει όποτε και όπως του βγει (“if you want trouble”) και το κοινό χορεύει. Έχει διαλέξει υψηλού επιπέδου μουσικούς (αλλά και φωνές αφού οι τέσσερις από τους 5 απέδωσαν τα μέγιστα ως backing vocals) και το κοινό απολαμβάνει κάθε νότα. Κλείνει απότομα τα τραγούδια με ένα “Thank you” κάθε φορά, και όλοι χειροκροτούν. Καταθέτει λουλούδια για τον Νίκο Τριανταφυλλίδη (R.I.P.), και τον εκτιμήσαμε ακόμα περισσότερο. 
Με έναν ήχο όνειρο, με θαυμάσιους μουσικούς που δεν κόπιαζαν αλλά είχαν ουσία στο παίξιμό τους, ο Nick Waterhouse βασίστηκε σε ένα set list από την 7ετή καριέρα του και ιδιαίτερα στο ντεμπούτο του (“Times all gone”) και το πρόσφατο “Never Twice”.
Η παρουσία του “κέρδισε” και τον πιο αδιάφορο και οι ιαχές “Νίκος, Νίκος, Νίκος” μας τον έφεραν πίσω για 2 encore. Το πρώτο για τα “Old Place” (όλοι παλαμάκια) και το πασίγνωστο gospelSay I wanna know” και το δεύτερο για την διασκευή του “Pushing too hard” των The Seeds (πανικός).
Όλα άψογα, όλα τέλεια, όπως αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει στα μάτια μου και εντέλει είναι η βασική ανάμνηση που θα έχω, είναι η αγάπη του για τη μουσική και η παρεΐστικη αλλά μουσικά ακριβής σχέση που είχε με τα μέλη του συγκροτήματός του.
Και αυτό είχε αντίκτυπο στα πρόσωπά τους αλλά και στα πρόσωπά μας.
Όπως το είχα γράψει και για τους “Goat”, την επόμενη φορά που θα ξαναέρθει ο Nick Waterhouse δεν πρέπει να απουσιάσετε.
Απολαύστε τις πενιές του στο “If you want trouble” παρακάτω και ακούστε να λέει “We can do this all night long for ya”……