The Fuzztones – Μια Εξομολόγηση

Με την ανακοίνωση της επικείμενης συναυλίας των The Fuzztones στην Αθήνα (Gagarin 28^η Οκτωβρίου) ένιωσα την ανάγκη να γράψω το παρόν κείμενο και να εξομολογηθώ. Ακριβώς όπως το ένιωσα, έτσι ακριβώς θα προσπαθήσω να το μεταφέρω στο χαρτί. Άμεσα, αλλά όχι πρόχειρα.

1988. Tο πολύτιμο χαρτζιλίκι μου ξοδεύεται με ευλάβεια σε κυκλοφορίες κυρίως της metal. “Piece of mind”, “Heaven and Hell”, “Kings of metal”, μέχρι και Liege Lord είχα αγοράσει για να τσεκάρω τι “λένε”.

Η απουσία του internet απαιτούσε πειραματισμούς, αγορές δίσκων που μετά και από πολλές ακροάσεις δεν άντεχα  να χαρακτηρίσω ούτε καν ως μέτριους για τα προσωπικά μου γούστα. Ακολουθούσαν πωλήσεις, ανταλλαγές (σπάνια) και ενημέρωση από στόμα σε στόμα. Το “Lysergic emanations” των The Fuzztones το ερωτεύτηκα από το εξώφυλλο. Το ρίσκο παρόλ’ αυτά μεγάλο. Metal δεν είναι… γιατί να μην προτιμήσω κάτι πιο ασφαλές; Oύτε καν hard rock. Και τι σημαίνει “Lysergic”;

Όταν η βελόνα ακούμπησε το βινύλιο, εγένετο Garage. 39 λατρεμένα λεπτά, που στα αυτιά μου ηχούσαν σαν η ιδανική σύζευξη Rolling Stones και Ramones. Ένας υψηλού επιπέδου φόρος τιμής, στον garage ήχο που καθιερώθηκε στα 60’s . Πολλή ενέργεια, hammond που ξεχωρίζει, ένα ηλεκτρικό ξεφάντωμα. Υπεύθυνος ο γίγαντας/δημιουργός Rudi Protrudi.

Τα χρόνια πέρασαν και το ντεμπούτο των The Fuzztones μπήκε στην άκρη για να ξεκουραστεί. Προτεραιότητες, υποχρεώσεις, χιλιάδες ακούσματα και δεν κατάφερα να τους παρακολουθήσω.

Έρχονται το ’91 στα ντουζένια τους κι εγώ πήγα Ramones. Βγαίνει το “Monster A Go Go”, ενώ εγώ ανακαλύπτω τα blues. Από το 2000 εμφανίζονται σχεδόν κάθε 3 χρόνια στην Ελλάδα και δεν τους βάζω προτεραιότητα. Αισθάνομαι σαν το γαμπρό που δεν πήγε εκκλησία… τη μέρα του γάμου…

Η παρέα μουσικών που συνοδεύουν εδώ και περίπου μια δεκαετία τον Rudi Protrudi (δεν είναι το πιο cool όνομα στο σύμπαν;), θα είναι για άλλη μια φορά στη χώρα μας το Σάββατο της 28^ης Οκτωβρίου στο Gagarin.

Σε μια συναυλία των The Fuzztones είναι δεδομένο ότι θα γίνει πάρτι, δεδομένη η ποιότητα του ήχου και του show. Κάντε τα αδύνατα δυνατά να είστε εκεί, να περάσετε καλά και να ξεφαντώσετε με τις κιθάρες και τις ιστορίες ενός πραγματικού Rock ‘n’ Roll hero.

Νιώθω καλύτερα… Τελικά κάτι ξέρουν οι γιαγιάδες που εξομολογούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Κάπου πρέπει να τα πεις.

Το Σάββατο 28 Οκτωβρίου οι The Fuzztones δεν χάνονται. Όχι αυτή τη φορά.

The Night Flight Orchestra – Amber Galactic (2017) Hard rock, AOR

Τα τελευταία 10-15 χρόνια ζούμε μια μεγάλη αναβίωση του σκληρού ήχου των 70’s και των 80’s. Από τους πολυπληθείς εκπροσώπους του occult proto doom rock, μέχρι Manowar like μπάντες και thrashάδες με στενά τζιν και καρφιά, οι νέοι μουσικοί επηρεασμένοι ως οπαδοί από το αγαπημένο τους είδος, δημιουργούν πολλές φορές ισάξια μουσική με τα είδωλά τους.

Οι The Night Flight Orchestra, ένα side project μουσικών που ασχολούνται με το μελωδικό death metal (!!!) όπως οι Soilwork και οι Arch enemy, αποφάσισαν πως πρέπει να πρωταγωνιστήσουν και να καλύψουν  το κενό της Νο 1 μπάντας που παίζει hard rock και AOR της περιόδου 1977-1985. Ακριβώς όπως το έκαναν οι Survivor, οι Boston, οι Styx, Toto, Foreigner, Asia, Journey και τόσοι άλλοι.

Το είδος δεν έχει εγκαταλειφθεί βέβαια (White Widdow, Vega, Treat και δεκάδες άλλοι, πολλές μπάντες από τις χώρες της Β. Ευρώπης), αλλά οι The Night Flight Orchestra με το τρίτο τους άλμπουμ επιτέλους έχουν τα τραγούδια που αξίζει να σταθούν πλάι στα κορυφαία.

Και εάν με τα τρία πρώτα single “Gemini”, “Domino” και “Midnight flyer”, ήξερα ότι θα έχουμε ένα υψηλού επιπέδου άλμπουμ, εντέλει “σκάλωσα” με τα τρία τελευταία του, το αλά “Burning Heart”- “Something Mysterious”, το 7λεπτο “Saturn in Velvet” και το up tempo ”Just another night”.

Απολαύστε υπεύθυνα, 80’s feeling, ανακοινώσεις πτήσεων από αεροσυνοδούς, σόλο σαξόφωνο και κολλητικές όσο και χορευτικές τραγουδάρες!

Εναλλακτικός τίτλος κειμένου: Back to the future.

8,5/10

Society (1989) Mystery, Horror, Comedy

O Billy είναι γόνος οικογένειας της υψηλής κοινωνίας του Beverly Hills. Μαθητής και υποψήφιος πρόεδρος της Ακαδημίας, σε σχέση με την κορυφαία cheerleader του σχολείου, ο Billy έχει τον κόσμο στα πόδια του. Νιώθει όμως και θεωρεί ότι δεν ταιριάζει με την οικογένειά του, ούτε με τον περίγυρό του. Φοβάται ότι κρύβονται πολλά πίσω από τα πλούτη και τα φώτα του Beverly Hills και γι’ αυτό το λόγο κάνει συνεδρίες με τον ψυχίατρό του. Έχουν βάση οι υποψίες του Billy, είναι ψυχικά διαταραγμένος ή απλά υπερβάλει;

Ο Brian Yuzna στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, το 1989 μας προσφέρει πολλά παραπάνω από ένα 80’s slasher flick! Μέσα σε μιάμιση μόλις ώρα και με 3-4 ατάκες που σπάνε κόκκαλα, θα εξηγήσει και στον πλέον αδαή τι σημαίνει η πάλη των τάξεων. Ακούγεται ξύλινο όμως η πάλη αυτή υπάρχει και ο Yuzna θα την παρουσιάσει με τον πλέον cult και υπερβολικό τρόπο.

Όσα και εάν είχα διαβάσει, τίποτα δεν συγκρίνεται με το real thing. Φέτος που κατάφερα και είδα το “Society” μπορώ πλέον να πω ότι βρήκα το ύφος πάνω στο οποίο βασίστηκε ο Jordan Peele για να κερδίσει το κοινό με το πολύ καλό “Get out”. Ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ο Yuzna εισάγει ή αφαιρεί από τους θεατές την αμφιβολία, δεν είναι τίποτα μπροστά όμως στο γκροτέσκο φινάλε!

Συμπερασματικά, εάν ανήκετε σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες, δείτε οπωσδήποτε το “Society”.

·         Είστε φαν των 80s horror ταινιών αλλά σας έχει ξεφύγει…

·         Σας άρεσε το “Get out”

·      Θέλετε να διαβάσετε το κεφάλαιο του Μαρξ αλλά δεν έχετε προλάβει, οπότε μια περίληψη είναι καλοδεχούμενη.

·         Σας αρέσουν τα extreme practical ειδικά εφέ

·         Κάνετε στιλιστική έρευνα για το ντύσιμο και το hair style των 80΄ς

8/10 

Δείτε το τρέιλερ εδώ