Blues Wire, Simos Kokavesis & Co @ 5.1.2018 Κύτταρο

Το καλύτερο ποδαρικό για το 2018.

Γεμάτο το Κύτταρο, τραπεζάκια και ροκάδες όλων των ηλικιών (κυρίως άνω των 40), διψασμένοι για blues rock.

Ο Simos Kokavesis και η μπάντα του, ήταν ορεξάτοι και με τις σωστές επιλογές διασκευών, για περίπου μια ώρα κέρδισαν το δυνατό χειροκρότημα του κοινού. Και πώς αλλιώς να γίνει όταν μπαίνεις με Gallagher και Neil Young και κλείνεις με Gallagher (είναι και tribute band σε αφιερώματα στον κορυφαίο Ιρλανδό rocker) και Deep Purple.

Ενδιάμεσα διαπιστώσαμε πόσο καλός shredder είναι ο Simos αλλά και τις ικανότητες του μπασίστα και του drummer. Το δικό τους υλικό πολύ ενδιαφέρον, μεταξύ των οποίων και ένα οριακά μεταλίζων instrumental. Πολύ θα χαρώ να τους ξαναδώ!

Όσο για τους Blues Wire, τι να πω πια. Από τα τέλη των 90’s έχω δει τον Μπαντούκ να παίζει slide με την καραφλή κεφαλή μέλους του κοινού, τον αδερφό του Alex να ξεκολλάει με τις μπαγκέτες του σοβάδες σε μαγαζί στου Ψυρρή, και τους Ηλία Ζάικο και Σωτήρη Ζήση να κεντάνε τα έγχορδά τους, πάνω από 15 φορές. Οι δρόμοι μας χωρίσανε για κάποια χρόνια, επανήλθα όμως πέρυσι όταν και τους απόλαυσα ως support στους Band of Friends, ως τρίο πλέον (με Νίκη Γκουρζουλίδου στα τύμπανα).

Σχεδόν 3 ώρες ατόφιου blues rock από την μπάντα της καρδιάς μου, την καλύτερη blues band της Ευρώπης που όπως συνηθίζεται κατέληξε σε ένα πάρτι με τον Simo Kokavesi και guests επί σκηνής.

Το τζαμάρισμα ήταν εκπληκτικό και το κοινό τους αποθέωσε, ακούγοντας “Sweet Home Chicago”, “On the road again” και “Knocking on Heaven’s Door”.

Η μόνη διαφορά με προηγούμενες εμφανίσεις τους, είναι ότι άλλαξαν τα προσωπικά μου κορυφαία σημεία των εμφανίσεών τους. Ο γενικός ξεσηκωμός που επικρατεί στο “Locomotive Breath” έλαβε πάλι χώρα, όμως η συγκίνηση που μου προκάλεσαν όταν έπαιξαν το “Breznica” ήταν απίστευτη (σόλο μπάσο του Σωτήρη σε Wishbone Ash). Μια ηπειρωτική μελωδία που επιτρέπει στο συγκρότημα να σολάρει και να αυτοσχεδιάσει. Οι άλλες στιγμές που ξεχώρισα είναι τα “Double Trouble” του Otis Rush και “Buried alive in the Blues” του Nick Gravenitis (γραμμένο για τη θεά Janis), δυο επίσης συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές. Εκεί όμως που πραγματικά ταξίδεψα στο χρόνο είναι στο “”Keep blues alive” από το αγαπημένο μου “Fence” του 2001, μια ροκ τραγουδάρα που αντιπροσωπεύει αυτό που κάνουν! Και για άλλη μια φορά το έκαναν με την ψυχή τους. Κρατάνε τα blues ζωντανά με τον δικό τους αληθινό και μαγικό τρόπο!

Έως την επόμενη φορά!