Martin Turner (ex-Wishbone Ash), Daddy’s Work Blues Band @ Κύτταρο 24.2.2018

Δεν είμαι επαγγελματίας γραφιάς, το blog είναι το βίτσιο μου. Αγαπημένη μου θεματολογία είναι τα live, να περιγράφω πως πέρασα/ένιωσα στην εκάστοτε (συνήθως αυστηρά επιλεγμένη) συναυλία.

Είναι αρκετές οι φορές που λόγω κούρασης ή απειρίας δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις για να μεταφέρω την εμπειρία που έζησα. Να γράψω ο ήχος ήταν τέλειος, το συγκρότημα δεμένο αλλά μήπως μπορώ να το γράψω καλύτερα; Μήπως  έχω ξαναγράψει “εκπληκτικός front man;”. Συγγραφικά άγχη του βίτσιου μου…

Από την ώρα που ο Martin Turner και η παρέα που τον συνοδεύει πάτησαν τα σκηνή του Κυττάρου, με έλουσε κρύος ιδρώτας και το στόμα μου έμεινε ανοιχτό (ξανάκλεισε βέβαια μετά…). Τι θα γράψω; Ότι έχασε όποιος δεν ήρθε; Περιγράφονται οι στιγμές που θα ζήσω; (και που εντέλει έζησα). Ιδού λοιπόν η προσπάθειά μου.

Τη βραδιά άνοιξαν οι Daddy’s Work Blues Band, με άριστο ήχο και μπόλικες διασκευές δημιούργησαν το κατάλληλο κλίμα: “Looking for somebody” των Fleetwood Mac και η “Gloria” του Van Morrison (με αξιοσημείωτη συμμετοχή του κοινού) τα highlights της εμφάνισής τους. Μιας εμφάνισης τίμιας που ζέστανε το κοινό και προκάλεσε θερμά χειροκροτήματα. Ομολογώ πάντως,  πως δεν περίμενα ποτέ medley του “On the road again” με “Set the controls for the heart of the sun”, να αναδειχθεί ως φυσιολογικό και μάλιστα τόσο καλοπαιγμένο! Εύγε!

Η φιγούρα του 71χρονου Martin Turner, είναι από μόνη της συγκλονιστική. Η παρουσία του βγάζει σεβασμό (ως Rock ‘n’ Roll Hero), όμως η περσόνα του είναι πολύ punk και αλήτικη γεγονός στο οποίο συμβάλει και το dress code που έχει επιλέξει. Υφασμάτινη παντελόνα με λουλούδια (και αντίστοιχο Nike) και ένα κόκκινο T-shirt με γιαπωνέζικα! Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, έχει συν-γράψει ένα από τα σπουδαιότερα Rock Album όλων των εποχών. Το θρυλικό “Argus” του οποίου τα 45 (!)  χρόνια γιορτάζονται με ολόκληρη την παρουσίαση του.

Το live ξεκίνησε με το “Runaway” και είναι από τις σπάνιες φορές που ο ήχος είναι ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ. Δυνατός αλλά ΚΡΥΣΤΑΛΛO. Απόλαυση η κάθε νότα του μπάσου (τεράστιος μπασίστας ο Turner)  αλλά και των δυο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΩΝ κιθαριστών του σχήματος (Danny Wilson και Misha Nikolic), ενώ την ομάδα συμπληρώνει ο βενιαμίν Tim Brown που με τα χτυπήματά του έδινε το ρυθμό.

Το κοινό που σχεδόν έχει κάνει sold out απολαμβάνει ακόμα 4-5 τραγούδια από τα πρώτα χρόνια των Wishbone Ash, ανατριχιάζει με το “Persephone” και κάπου εκεί, μετά το “Silver Shoes” ο χρόνος σταμάτησε. Το “Argus” αποδόθηκε υπέροχα. Πριν από κάθε τραγούδι ο Turner έκανε μια μίνι (χιουμοριστική) παρουσίαση, ενώ μετά από κάθε τραγούδι αναρωτιόμασταν “πω πω τι έγραφαν οι άνθρωποι!”. Και τα 7 έπη του δίσκου τραγουδήθηκαν με συγκίνηση από το κοινό. Folk λυρισμός με το “Leaf and Stream” και έκσταση στο “King will come”. Οι εκτελέσεις ανατριχιαστικά πιστές στο ηχογραφημένο υλικό. ΜΑΓΕΙΑ. Δεν πιστεύω ότι περίμενε κανείς τέτοια απόδοση από ένα 71χρονο και τους μουσικούς του (εκτός ίσως από αυτούς που τον ξαναείδαν παλιότερα).

Παντού έβλεπες χαμόγελα και ευχαρίστηση. Από τους 50άρηδες (και βάλε) που αποτελούσαν και την πλειοψηφία του κοινού μέχρι τον πιτσιρικά με τη μπλούζα Metallica.

Ακολούθησε το “Blowin Free” και επέστρεψαν στη σκηνή εν μέσω αποθέωσης για ένα encore, 4 (!) ακόμη τραγουδιών. Ο Turner καθ’ όλη τη διάρκεια των 2 ωρών και είκοσι λεπτών του live δεν επέτρεψε ποτέ να απλωθεί νοσταλγία στο κοινό. Απίστευτα ενεργητικός και επικοινωνιακός (πολλές ιστορίες) με το χαρακτηριστικό βρετανικό χιούμορ (μέχρι και ανέκδοτο είπε) μας έκανε να νιώσουμε ότι το “Argus” κυκλοφόρησε πέρσι και αυτός το παίζει με την όρεξη της πρώτης φοράς! Μέχρι και τους στίχους του “Warrior” άλλαξε προσθέτοντας μια απίστευτη στιχομυθία από σκετς του Flying Circus των θεών Monty Pythons.

Μια συναυλία όνειρο έλαβε τέλος και εάν δεν ήσασταν εκεί κάντε υπομονή. Όπως ανακοίνωσε επιθυμεί να μας ξαναεπισκεφθεί και μάλιστα και σε επιπλέον πόλεις, πέραν της Αθήνας, Θεσσαλονίκης.

 

 

The Road Miles / Manos Six and the Muddy Devil @ Temple Athens 17.2.2018

Οι The Road Miles ξεπέρασαν το σκόπελο του δεύτερου άλμπουμ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έβγαλαν ένα δίσκο διαμάντι, πιο ώριμο και πιο κινηματογραφικό από το ντεμπούτο τους. Το “Ballads for the wasteland”, κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες και η επίσημη παρουσίασή του έλαβε χώρα στο Temple Athens, το Σάββατο στις 17 του Φλεβάρη.

 Σκοτεινοί όσο δεν παίρνει και με τον Εωσφόρο συνοδοιπόρο το δίδυμο των Manos Six and the Muddy Devil (μέλη των Skull & Dawn) αποδείχθηκε πολύ evil. Ακουστικό southern rock, μόνο μπάντζο και μπάσο, που σε συνδυασμό με προηχογραφημένα black (!) μέρη και “λογύδρια” Αμερικάνων Ιερέων να μεσολαβούν μεταξύ των τραγουδιών ενίοτε καθηλώνει!

 Τα έξι μέλη των The Road Miles, καθώς και η Ειρήνη και η Άννα στα backing vocals,  γέμισαν τη σκηνή του Temple και μας δώρισαν (περί δώρου πρόκειται) ολόκληρο το “Ballads for the wasteland”, ξεκινώντας από το εντυπωσιακό “Where I was born there I will end”, έως το εφιαλτικό “Wolves”.

Έπαιξαν με ακρίβεια, πάθος, ενώ έβγαλαν στο κοινό το σκοτεινό feeling που διέπει τις ιστορίες τους, χωρίς όμως να λείπουν οι αισιόδοξες στιγμές. Απίστευτα δεμένοι και με μπροστάρισσα την Αφροδίτη που αποτελεί μια σπουδαία performer, οι The Road Miles απέδειξαν ότι η ποιότητα της μουσικής τους συμβαδίζει και με αντίστοιχη υψηλή απόδοση στη σκηνή. Και ενώ τα 35 περίπου λεπτά της παρουσίασης του άλμπουμ κύλησαν νεράκι (άνετα το ξανάκουγα όλο από την αρχή), το live φυσικά δεν είχε τελειώσει. Τα “William Blake” και “Crossroads” από τον πρώτο τους δίσκο αποδόθηκαν εξαιρετικά, ενώ το happening της βραδιάς ήταν η σφήνα-έφοδος μεταξύ των δύο παραπάνω τραγουδιών επί σκηνής του Αργύρη των The Mound,όπου επιδόθηκε με το συγκρότημα σε μια ταχύτατη punk rock διασκευή του “Red right hand” του Nick Cave. Όσο και αν έχω αγαπήσει το “Ballads for the wasteland” πάντως, στο “William Blake” ψάρωσα, ταξίδεψα, και ανατρίχιασα με το ντέφι!

Οι The Road Miles λατρεύουν αυτό που κάνουν και είναι μια πραγματική ομάδα, όπως και φάνηκε από τον τρόπο που έκλεισαν αγκαλιασμένοι. Πραγματικά έχουν κάνει άλματα μέσα σε λίγα χρόνια και τούτη η δυνατή εμφάνιση επισφράγισε την άνοδο τους. Ελπίζω το επόμενο άλμα να είναι σύντομα. Είτε δισκογραφικό, είτε συναυλιακό θα είμαστε εκεί να στηρίξουμε  ένα σπουδαίο συγκρότημα ιδιοφυούς, σκοτεινής heavy rock. Κατατάσσονται πλέον στην κατηγορία "Συγκρότημα καρδιάς".