Borgman (2013) Mystery, Drama, Thriller

Το “Borgman” του Ολλανδού Alex van Warmerdam έχει μια από τις πιο πρωτότυπες εναρκτήριες σκηνές που έχω δει. Είναι ένας από τους κανόνες, που μπορεί να μην ισχύει πάντα, αλλά σε γενικές γραμμές δείχνει εάν θα μου αρέσει η ταινία στο σύνολό της. Εάν η εναρκτήρια σκηνή είναι καλή/ενδιαφέρουσα, τότε θα δω μια καλή /ενδιαφέρουσα ταινία. Το “Borgman” είναι ένα ιδιαίτερο, αλληγορικό home invasion movie. Ο Borgman θα εισβάλει στις ζωές μιας μεγάλης αστικής οικογένειας και σιγά σιγά οι ζωές τους θα μετατραπούν σε κόλαση. Ο Borgman θα σχεδιάσει με ακρίβεια την εισβολή/συμμετοχή του στην οικογένεια και με τη βοήθεια συνεργατών του, θα επηρεάσει την καθημερινότητά τους σε τρομακτικό βαθμό, τόσο, που ουσιαστικά παίρνει τον έλεγχό τους.

Ξεχωριστή είναι η σχέση που θα αναπτύξει με την σύζυγο/καλλιτέχνη της νεόπλουτης οικογένειας, την Marina.

Μαύρο χιούμορ και ψυχολογικός τρόμος χωρίς ποτέ να ξεκαθαρίζονται οι αληθινές προθέσεις του εισβολέα.

Αν και από τους τίτλους αρχής αναφέρεται ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι μη ανθρώπινο, είναι χαρακτηριστικό ότι η ταινία μπορεί να “διαβαστεί” με διάφορους τρόπους. Ίσως να περιγράφει την φοβία του μέσου Ευρωπαίου πολίτη για το μεταναστευτικό, ενώ μια άλλη ανάγνωση είναι ότι ο Borgman συμβολίζει την αντεπίθεση της εργατικής τάξης, με ένα χειριστικό και επιθετικό  τρόπο. Η γοητεία/επιρροή που ασκεί αυτός ο αντι-ήρωας, θα αποδείξει ότι οι σχέσεις της αστικής οικογένειας πατάνε σε σαθρές και ψεύτικες βάσεις.

Είναι γεγονός πάντως, πως ο θεατής δύσκολα θα πάρει το μέρος των ανθρώπων που δέχονται την εισβολή. Μιας καταπιεσμένης, μη χαμογελαστής και άνευ συναισθημάτων ομάδας ανθρώπων. Αυτή η αποκάλυψη και μόνο, το ξεγύμνωμα ενός ονείρου (που τελικά μόνο όνειρο δεν είναι), κάνει το “Borgman” σημαντικό και προσφέρει άπλετο χώρο για συζήτηση.

Να κλείσω αναφέροντας ότι η ψυχρή ατμόσφαιρα, η κινηματογράφηση, και το γενικότερο ύφος της ταινίας μου θύμισε τον δικό μας Λάνθιμο.

7/10

Δείτε το τρέιλερ εδώ

Judas Priest - Diamonds and Rust (Live)

Διασκευάζω (παθητική φωνή: διασκευάζομαι) : δίνω σε κάτι μια άλλη μορφή, ώστε να εξυπηρετήσει άλλες ανάγκες.

Αυτό ακριβώς έκαναν οι Judas Priest με τον έρωτα της Joan Baez για τον Bob Dylan, μετατρέποντας τον σε ένα heavy metal ύμνο. 

1000MODS, Wish upon a star @ 17.3.2018, Piraeus Academy

Αυτή θα ήταν η 4^η φορά που θα έβλεπα 1000ΜODS. H πρώτη όμως που βρίσκει το συγκρότημα να έχει επιστρέψει από μια επιτυχημένη Αμερικάνικη περιοδεία, στην πατρίδα. Μια άκρως επιτυχημένη περιοδεία, η οποία θα συνεχιστεί και στην Ευρώπη μετά τις στάσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη αλλά και Πάτρα, Γιάννενα.

Το sold out, όπως και το 2017 αναμενόμενο. Η ένταση και το πάθος όμως που έβγαλαν οι πολυταξιδεμένοι χιλιομοδίτες, το Σάββατο στις 17.3, ήταν άνευ προηγουμένου. Εμφανίστηκαν μετά τους Wish upon a star, οι οποίοι χτίζουν σταθερά το όνομα τους παίζοντας Αμερικάνικο κολεγιακό punk rock , με ένα μπάσο που θα κάνει τον Lemmy να ρίχνει και μια ματιά προς Αθήνα από ψηλά (ή μάλλον χαμηλά για την ακρίβεια…).

 Βλέποντας τους για πρώτη φορά, μου έκανε εντύπωση ότι πλην drummer τα φωνητικά μοιράζονται (όχι ισόποσα βέβαια) και στα 3 υπόλοιπα μέλη, γεγονός που κάνει την φάση πολύ ξεσηκωτική. Παίξανε και δύο καινούρια τους τραγούδια, που η αλήθεια είναι ότι μου έκαναν πολύ πιο δουλεμένα από το παλιότερο υλικό τους. Άνετοι επί σκηνής και φουλ επικοινωνιακοί αποτέλεσαν ένα θαυμάσιο 35λεπτο άνοιγμα για την βραδιά.

Οι 1000MODS βγήκανε περίπου μετά από μια ώρα (έχασαν την πτήση όπως μας ενημέρωσαν) σε ένα ασφυκτικά κατάμεστο Piraeus Academy όπου γινόταν και οικονομία στο εξαερισμό….αχεμ…τέλος πάντων (λειτούργησε ευτυχώς). Το τεράστιο πανό που ανέβηκε πίσω τους έδωσε το στίγμα, ότι η μπάντα έχει αλλάξει επίπεδο!

Δύσκολο ξεκίνημα με το φοβερό “The Son” που μπορεί να είναι ένα τρομερά δυναμικό κομμάτι αλλά συνάμα βγάζει και μια μελαγχολία. Εγώ αισθάνθηκα με αυτή τους την επιλογή ότι ήθελαν να δείξουν ότι τους έφαγαν τα ξένα και ήρθε η ώρα να τα δώσουν όλα , στον τόπο τους! Ο ήχος (στο πίσω μέρος τουλάχιστον) , μπορεί να μην είχε την απαραίτητη ένταση, όμως αυτό δεν εμπόδισε όλο το club να ξεσηκωθεί στο άκουσμα του “Electric Carve”, και το pit να ξεκινάει σε δέκατα του δευτερόλεπτου μετά τις πρώτες νότες κάθε κομματιού. “Road to Burn”, “Above 179”, “Claws” και “Loose” που ακολούθησαν αποτέλεσαν ένα σερί φοβερών εκτελέσεων και ανταπόκρισης κόσμου, ενώ φάνηκε και πόσο πολύ έχει δέσει το υλικό και των τριών άλμπουμ του συγκροτήματος. Ο Dani ευχαριστεί υψώνοντας την γροθιά του και μετά “Low”. Μας ζητάει να καθίσουμε κάτω. Το κοινό υπακούει και περίπου τρεις χιλιάδες άτομα (ντάξει δεν το έκαναν και όλοι…) βρίσκονται στο πάτωμα να σιγοτραγουδούν “Οο, οο, οοοο, το κεντρικό riff του “Low”, για να πεταχτούν όλοι πάνω μετά από 2 λεπτά. “By the look on your face I can feel the fire” και ξέρω ότι είναι η καλύτερη φορά που τους έχω δει. Πάρτι!!!

Στην συνέχεια (ο ήχος έχει ήδη δυναμώσει), μας αφιέρωσαν το πρώτο τραγούδι που έγραψαν το “The Desert Side of your mind”, για να πέσουν λιγάκι οι ρυθμοί (του κοινού, όχι της μπάντας) με “Into the spell” και “On a stone” από τον τελευταίο τους δίσκο. Το “She”, ήταν η αφορμή για να σκαρφαλώσουν στους ώμους δεσποινίδες αλλά και για crowd surfing, ενώ ταυτόχρονα ήταν και οι τελευταία ευκαιρία για όποιον ήθελε να ξαποστάσει λιγάκι από την ένταση που έχει προηγηθεί. Το “7 Flies” μας οδήγησε σε ένα εκρηκτικό φινάλε με “Vultures” και “El Rollito” (πανικός), και στο αναπόφευκτο encore που περιελάμβανε φυσικά “Vidage” (το “Hold me baby” πρέπει να ακούστηκε πέρα από τον Ισθμό της Κορίνθου) και “Super Van Vacation” όπου το Piraeus Academy σείστηκε για μια τελευταία φορά, πριν ανάψουν τα φώτα.

Άψογοι, έμπειροι και ξεσηκωτικοί , οι 1000MODS έδωσαν το καλύτερο live τους στην Αθήνα αποδεικνύοντας ότι είναι η πιο φορμαρισμένη Ελληνική μπάντα του σκληρού ήχου.

Δεδομένο ότι το δίωρο αυτό υπερθέαμα θα επαναληφθεί και το 2019 αλλά κάτι μου λέει ότι θα τους ξαναδώ νωρίτερα….τόσα φεστιβάλ το καλοκαίρι…..δεν θα αντέξω….