Κυριακή 29 Απριλίου 2018

The Dead Ends, Vaulter @ 28.4.18 Death Disco


Θα ήταν πολύ παράξενο να μην παρακολουθήσω το live των The Dead Ends στο Death Disco. Εφόσον οι Καβαλιώτες βγήκαν σε μίνι περιοδεία στην χώρα, και με έναν δίσκο εκπληκτικής ψυχεδελικής ροκ στις αποσκευές τους (θυμηθείτε εδώ το review) ήταν υποχρέωση αλλά και τεράστια ανάγκη μου να παραβρεθώ.
Πρώτη μου φορά στο Death Disco στου Ψυρρή, ένα goth club που φιλοξενεί όμως και επιλεγμένα σχήματα για live εμφανίσεις.
Στο σκοτεινό, κατάμαυρο και με κόκκινα φώτα club, οριακά διψήφιος αριθμός θεατών, παρακολουθεί τους Vaulter. Οι Αθηναίοι παίζουν ένα αμάγαλμα grunge/punk/blues  που δεν είναι εύκολο να κατηγοριοποιηθεί. Αυτό φυσικά είναι καλό γιατί θεωρητικά θα ξεχωρίσουν, και τους το εύχομαι, δεν είναι όμως και εύκολο άκουσμα για το κοινό της Ελληνικής ροκ σκηνής που στην παρούσα φάση διψάει για stoner και ψυχεδέλεια.
 Με καλό ήχο, τα κατά βάση κιθαριστικά κομμάτια από το demo τους (και το επερχόμενο πρώτο άλμπουμ) κέρδισαν το χειροκρότημα, ενώ παρατήρησα ότι  η χροιά της φωνής του τραγουδιστή και κιθαρίστα τους, μου έβγαζε μια Βρετανίλα. Αποστολή εξετελέσθη. Το live “άνοιξε” με όμορφο τρόπο και σε 5 μόλις λεπτά οι The Dead Ends ήταν έτοιμοι να αποδείξουν γιατί είναι η ελπίδα της νεοψυχεδέλειας στην Ελλάδα. Και το κατάφεραν πανηγυρικά μπροστά σε μόλις 50 ανθρώπους, σε ένα από τα πιο τίμια live που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. 
Παίζοντας για περίπου 1μιάμιση ώρα, ολόκληρο το ντεμπούτο τους και κάποιες διασκευές, οι The Dead Ends είχαν φανταστικό ήχο (τα όποια μικροπροβλήματα στην αρχή ουσιαστικά δεν έφτασαν ποτέ στα αυτιά μας) και όλη την διάθεση να μας ταξιδέψουν. Πολύχρωμες εκρήξεις και liquid visuals απλώθηκαν στην σκηνή, ολοκληρώνοντας την εμπειρία, ενώ οι The Dead Ends με έκαναν να αναρωτιέμαι: Ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του συγκροτήματος; Και η απάντηση είναι και οι τρεις! Ο Δημήτρης Αποστολίδης με την γλυκιά χροιά της φωνής του και το δυναμικό του παίξιμο στα ντραμς, ο Γιώργος Σεχλίδης κάνει δουλειά για 2 παίζοντας πλήκτρα και μπάσο (στα πλήκτρα) συμμετέχοντας και με φωνητικά, ενώ ο Σείριος Σαββαίδης στις κιθάρες και τα φωνητικά, συμπληρώνει ιδανικά το συγκρότημα με την κάπως μυστηριώδη παρουσία του.
 Η εμφάνιση ήταν άψογη, τα highlights αρκετά (“Ludomania”, “Black Kiss” και η μαγική τριάδα του φινάλε: “Bardo”, η διασκευή στο “Far Away” του J. Gonzales με φωνητικά από τον Σείριο, “Peter 2:18”), το σημαντικότερο ήταν όμως η κλιμάκωση του χειροκροτήματος του κοινού. Ξεκίνησε χαλαρό και  κατέληξε εγκάρδιο και ρυθμικό να ζητάει “Κι άλλο!”. 
 Η παρέα των τριών Καβαλιωτών σε αντίθεση με την επιλογή του ονόματος του συγκροτήματος, κατέχει το παρελθόν (The Doors, Pink Floyd, κα), κέρδισε το παρόν (με το εκπληκτικό θα το ξαναπώ ντεμπούτο “The deeper the dark the brighter we shine”) αλλά το κυριότερο, έχει σπουδαίο μέλλον (με τέτοιες εμφανίσεις).
Έως την επόμενη φορά!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου