Hounds of Love (2016) Thriller, Drama

Η Vicki, μια έφηβη πρόσφατα χωρισμένων γονιών, θα διαπληκτιστεί έντονα με τη μητέρα της κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της σε αυτή, λόγω απαγόρευσης εξόδου. Η απόφαση της Vicki να το σκάσει προκειμένου να περάσει όμορφα το βράδυ της, θα έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα εφόσον θα απαχθεί από ένα διαταραγμένο ζευγάρι και ο εφιάλτης κάθε γονιού θα γίνει πραγματικότητα.

Ότι γίνεται σεναριακά στο “Hounds of love” είναι πολύ πιθανό να το έχετε ξαναδεί σε κάποιο άλλο θρίλερ – hostage – torture porn movie. Το “Hounds of love” όμως μας συστήνει ένα νέο σκηνοθετικό ταλέντο, ονόματι Ben Young.

Μπορεί το σενάριό του να μην ξεφεύγει από τα κλισέ του είδους (έχει αγωνία, δεν είναι όλα δεδομένα), σκηνοθετικά όμως καταφέρνει να δώσει μια πολύ επιβλητική υπόσταση στην ιστορία του.

Με αρκετά slow motion, πολύ καλό soundtrack, καθώς και τα προσωποκεντρικά πλάνα του, δίνει ένα πολύ δραματικό τόνο στην ταινία και όπου χρειάζεται προκαλεί ιδιαίτερα υψηλή ένταση. Βία μην χαίρεστε, δεν υπάρχει πολύ. Ο νεαρός Αυστραλός είναι της σχολής όπου περισσότερα ακούς και υποθέτεις, παρά βλέπεις, οπότε τα πράγματα είναι πολύ έντονα σε φραστικό και ψυχολογικό επίπεδο. 

Προσθέστε και την απίστευτα καλή ερμηνεία της Emma Booth, που ταλαντεύεται μεταξύ της αρρωστημένης αγάπης της για τον John και της αληθινής της φύσης και έχετε ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ και έναν σκηνοθέτη προς παρακολούθηση.

Διευκρίνιση: ο σκηνοθέτης αποσπά πολύ καλές ερμηνείες από όλο το cast, απλά η Booth είναι κορυφή!

7/10

Δείτε το τρέιλερ εδώ

Incident in a Ghostland (2018) Horror

Το “Martyrs” του 2008 είναι μια ταινία σταθμός του νέου Γαλλικού κύματος τρόμου, αλλά και ένα από τα πιο ακραία και φιλοσοφημένα φιλμ στην ιστορία του σινεμά του τρόμου. Ο Pascal Laugier (σενάριο, σκηνοθεσία) χώρισε την ταινία στη μέση, το πρώτο μέρος home invasion/ghost story, ενώ το δεύτερο torture porn με ένα απίστευτο σεναριακό twist και φινάλε. Η επόμενή του ταινία “Tall man” (η πρώτη Hollywood προσπάθεια) ήταν πολύ πιο light με μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία που όμως δεν κατάφερε να πείσει ούτε τους σκληροπυρηνικούς horror fans αλλά ούτε και ένα ευρύτερο κοινό (όπως ίσως επιθυμούσε).

Με μεγάλη επιφύλαξη, παρακολούθησα το trailer της νέας του ταινίας το οποίο εκτός του ότι δείχνει πολλά, μου φάνηκε και μια από τα ίδια (όχι τα δικά του αλλά του Hollywood (Jump Scares εις την πέμπτη, υπερβολικά κοστούμια και μια επιτηδευμένη ατμόσφαιρα).

Την Τρίτη 15.5.18 στα Village, έμελε να διαπιστώσω ότι τελικά είναι μια από τα ίδια τα δικά του (ευχάριστο) αλλά σε μια πολύ πρόχειρη και φτωχή εκτέλεση.

Η Beth, η αδερφή της Vera και η μητέρα τους Pauline, θα δεχθούν επίθεση από 2 ψυχοπαθείς στο σπίτι της αποθανούσας θείας Clara. Δεκαέξι χρόνια μετά, ο εφιάλτης θα ξυπνήσει και πάλι.

Όπως ανέφερα και νωρίτερα έχουμε αρκετά θετικά στοιχεία. Νεαρές κοπέλες, torture porn σκηνές, πάουερ κακοί,  δυνατό twist (στη μέση πάλι) και ένα βαθύτερο σχόλιο για την ανθρώπινη φύση. Extra bonus ένα καταπληκτικό πρώτο 15’ όπου ο Pascal Laugier είναι σαν να “παίζει” με όλα τα κλισέ του είδους, στα όρια της σάτιρας, και οι αναφορές στον Lovecraft. Και φτιαγμένος όπως είμαι (μετά το πρώτο 15΄) απόλαυσα την κατρακύλα. Φτωχοί διάλογοι (κάποιοι εσκεμμένα “δίνουν” και το twist), υπερβολικά πολλά ουρλιαχτά και κακή, ναι κακή, δουλειά στην κάμερα, στο μοντάζ, τη φωτογραφία και το μακιγιάζ. Ενώ story, σκηνικά (κλειστό σπίτι, κούκλες) και κακοί του επιτρέπουν να μεγαλουργήσει, το μοντάζ είναι ανυπόφορα γρήγορο στις σκηνές δράσης, ενώ οι λήψεις γενικότερα είναι τραγικά τετριμμένες και δεν εξυπηρετούν στο να προσδώσουν την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που θα έπρεπε. Η φωτογραφία είναι σχεδόν “real”, δεν βγάζει κάτι σκοτεινό, με αποτέλεσμα να αναδεικνύονται όλες οι λεπτομέρειες του φτωχού μακιγιάζ. Οι ερμηνείες είναι εσκεμμένα υπερβολικές, με την Mylene Farmer να είναι εκνευριστικά ψύχραιμη, ενώ η άτυχη Anastasia Philips δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ουρλιάζει “Beth" κάτω από “μπαλόνια” και κιλά make up…..Κούκλα η Crystal Reed, κατά την γνώμη μου, ξεχωρίζει.

Το δεύτερο μέρος και ειδικά το τελευταίο 30λεπτο, μου φάνηκε αστείο,  όπου ουρλιαχτά, πλάνα με κακό μακιγιάζ και κλισέ φινάλε (με 2-3 slow motion μπουχαχά σκηνές) κορυφώνουν μια κατάσταση κακογουστιάς και προχειρότητας, ενώ οι σκληρές σκηνές ούτε στο ελάχιστο δεν πλησιάζουν την βαρβαρότητα  και το ύφος των βασανιστηρίων του “Martyrs”.

Όσο για το twist, αναπόφευκτο να το συγκρίνω και αυτό με του “Martyrs”, είναι μεν πολύ ενδιαφέρον αλλά εκτός του ότι το έχουμε ξαναδεί, δεν οδηγεί σε μια διαφορετική εξέλιξη και ένα αποστομωτικό φινάλε, παρά μόνο σε κλισέ καταστάσεις.

Αγαπητέ Pascal, εσύ ο ίδιος είχες βάλει ψηλά τον πήχη, και επειδή οι καλές προθέσεις δεν αρκούν,sorry αλλά....

4/10

Δείτε το τρέιλερ εδώ

Rosewood Brothers, Low Gravity 17.5.2018 @ Six dogs

Κουφόβραση, φουλ συννεφιά και ψιχάλες ήταν το σκηνικό του καιρού την Πέμπτη 17.5.2018 στο κέντρο της Αθήνας.

Δεν είναι εύκολη η έξοδος της Πέμπτης, το Six Dogs όμως έμελλε να φιλοξενήσει μια πανέμορφη συνεύρεση. Low Gravity και Rosewood Brothers σχεδόν γέμισαν το μαγαζί και έδωσαν στο κοινό μια βραδιά για να θυμάται και να “βγάλει” το καλοκαίρι.

Όταν οι Low Gravity πάτησαν στη μικρή σκηνή του Six Dogs, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η φάτσα του Σπύρου Παπαδόπουλου στους Απαράδεκτους, να κοιτάει την κάμερα και να αναρωτιέται: “Τι έγινε ρε παιδιά;” Μετά σκέφτηκα: “Υποτίθεται ότι ασχολείσαι τελευταία λίγο με την Ελληνική Σκηνή. Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;”

Το heavy rock fusion  των Low Gravity είναι εντυπωσιακό, χωρίς όμως ίχνος επίδειξης ή μεγαλομανίας. Χωρίς φωνητικά (δεν σου λείπουν καθόλου…) και τον Ιάσων Λεοντίδη να οδηγεί με την κιθάρα του και μια καρτέλα (!) πετάλια, τον ήχο, πραγματικά δεν ξέρεις τι να πρωτοχαρείς. Την βιρτουοζιτέ του, που μπλέκει το Stevie Ray Vaughan με space rock παραμορφώσεις και heavy αλά Rage Against the Machine ξεσπάσματα; Ή το μπετό rhythm section και τα ψυχεδελικά πλήκτρα που συνοδεύουν αλάνθαστα τον κιθαρίστα, ταξιδεύοντας από τα blues στην jazz και funkάροντας με ουσία. Μιλάμε για ένα ηχητικό ποτάμι up tempo ιδεών, που ειδικά τις στιγμές που παίζεται ταυτόχρονα από όλο το συγκρότημα σε συνεπαίρνει. Για 45 λεπτά, κρατήσανε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού αλλά και των Rosewood Brothers που παρακολουθούσαν από το πατάρι στο πλάι της σκηνής. Πολύ δυνατή εμφάνιση!

Το “Soul Blossom” (2017, Ikaros Records) των Rosewood Brothers το έχω λατρέψει και είχα σχετική αγωνία για την απόδοση της μπάντας live. Tα video στο YouTube με είχαν προετοιμάσει αλλά δεν ήμουν έτοιμος για το real thing που λένε και στο Texas.

Οι τρεις κιθάρες και τα δυο σετ των ντραμς είναι από μόνα τους ψαρωτικά. Ζεστός, αρμονικός και ενίοτε πολύ έντονος ο ήχος που βγαίνει από τις εξάχορδες θεές από τα πρώτα κιόλας λεπτά ενώ το μπάσο κρατάει τις ισορροπίες και τα ντραμς ουσιαστικά ορίζουν τα κομμάτια.

Με αυτό το 3-2-1 σύστημα, σοβαροί και φανερά προερχόμενοι από άπειρες πρόβες, οι Rosewood Brothers μετέφεραν στον κόσμο το southern blues rock τους αλάνθαστα! Οι άρτιες συνθέσεις του “Soul Blossom” αλλά και παλιότερες (πω πω κομματάρα το “Suicide King”) αποδόθηκαν με προσήλωση και κέφι (οι ντράμερ άλλαξαν 2-3 φορές ανάλογα των απαιτήσεων-προτιμήσεων), ενώ τα πεντακάθαρα φωνητικά του Σήφη, είναι σήμα κατατεθέν της μπάντας.

Σε μια πραγματικά υψηλού επιπέδου εμφάνιση, ξεχώρισα το αγαπημένο μου “20’ ride” που θεωρώ και ιδανικό για να ξεκινήσει κάποιος τη γνωριμία του με το γκρουπ. Στη συνέχεια αμέσως μετά το “A dog’s day”, ο Σπυρέας Σιδηρόπουλος των Cyanna Mercury ανέβηκε στη σκηνή για να ερμηνεύσει μια power blues ballad, το “Burning Road”, μια συνεργασία με φοβερή κλιμάκωση (και πολύ πόνο!). Λίγο αργότερα θα ανέβει και πάλι στη σκηνή για να τραγουδήσει το “Foxy Lady”, συνοδευόμενος και από τις 2 μπάντες επί σκηνής (κανονική γιορτή). 

 Η βραδιά τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο, τα παιδιά μας ευχήθηκαν “Καλό καλοκαίρι” και εγώ κλέβω για τελευταία δήλωση, ένα σχόλιο στο Youtube κάτω από το “Soul Blossom” των RSWD: “Pure Ear Candy”.

Βγαίνοντας έξω, ένα δροσερό αεράκι μου έρχεται στο πρόσωπο. “Ρε συ Βαγγέλη, ξαστεριά!” λέω. 

Rosewood Brothers Setlist

Intro

Ariadnes

Me we

Six feet

Crabs eye Creeper

20’ride

Z on the D

Rusty nail blues

A dogs day

Burning road (feat.Spyreas Sid)

Snakes in my pants

Suicide King

Foxy Lady (feat. Spyreas Sid + Low Gravity)